Als nieuws zich op nieuws stapelt
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Als nieuws zich op nieuws stapelt – PopUpGedachte maandag 9 oktober 2023
En dan is het oorlog in Israël, berichten uit de hel bereiken ons over moord en doodslag, waarop vergelding en wraak volgt. En er zijn bijna geen woorden over te spreken, in dit door conflict en ellende geteisterde stuk van de wereld. Even daarvoor een aardbeving in Afghanistan waar 2000 slachtoffers vielen en 9000 gewonden. De oorlog in Oekraïne voelt dan opeens om de hoek. Zo kun je nog wel even doorgaan. En misschien gaat alles langs je heen omdat je eigen sores domweg te groot zijn. Omdat je zorgen hebt om je baby van enkele maanden en het ziekenhuis niet wil luisteren. Of omdat je getraumatiseerd en overspannen moet toezien hoe je levenswerk kapotgaat, omdat je tot zondebok bent gemaakt door de mensen met macht. Dat allemaal in één weekend, terwijl de wereld ook doordraait – de zon schijnt. Je op momenten van het leven geniet, ik speel met de kinderen en even de tijd heb voor niets anders dan dat.
Vanochtend een gebed van Jona, voor degenen die geen lucht meer krijgen bij het nieuws van de dag – ver weg, of juist heel erg dichtbij. Die zoeken naar iets van licht, als de zwaarte van het nieuws soms domweg te donker is. En misschien bid je wel helemaal niet, maar dat maakt niet uit. Bidden vereist helemaal geen oefening, je kunt het gewoonweg doen. De woorden uitspreken, de zinnen door je hart heen laten wandelen en ergens besluiten om te geloven dat er iets of iemand is die het hoort. Het buiten jezelf neerleggen, omdat het binnen jezelf niet te doen is.
Jona, de profeet, is ook niet een toonbeeld van geloof, hoop en liefde. Hij is degene die vlucht voor z’n opdracht, wat grappig is aangezien een professional in geloof – zoals een profeet toch zou moeten zijn – wel zou kunnen weten dat de Eeuwige niet per se gebonden is aan tijd en plaats. Toch springt hij op een boot om mee te varen in de totaal andere richting dan waar z’n opdracht hem heen zou moeten brengen. Dan stormt het zo hard, dat het schip zo ’n beetje vergaat en hij de crew smeekt om hem overboord te gooien. De angst van de zeelui is nog niet zo groot als hun geweten en ze roeien wat ze kunnen, maar dan zit er bij hen ook niets anders op. En ze smijten jona overboord. En uit de diepte van de zee, staat er dan dit gebed.
In mijn nood roep ik de Heer aan
en Hij antwoordt mij.
Uit het rijk van de dood schreeuw ik om hulp –
U hoort mijn stem!
U slingerde mij de diepte in, naar het hart van de zee.
zwaar slaan uw golven over mij heen.
Ik sprak: Verstoten ben ik, verbannen uit uw ogen.
Nooit zal ik uw heilige tempel aanschouwen.
Nu mijn levensadem mij verlaat
roep ik U aan, Heer,
en mijn gebed komt tot U
in uw heilige tempel.
Meer is het niet, qua resultaat. Geen oplossing, geen uitredding, geen miraculeuze ontsnapping die een voorwaarde zou zijn voor opnieuw geloof in God of in het goede of wat dan ook. Puur dit: dat je eigen stem in de chaos van de wereld gehoord wordt. Dat er ergens een plek is van stilte en eeuwigheid, waarin jouw angst of tranen of woede binnenkomt. Dat er uitwisseling is tussen dat oog van de storm, de plek van licht en goedheid en jouw ziel – al is het maar een spoortje. Als jouw stem daar aankomt, komt jouw ziel daaraan. Als mijn stem daar gehoord wordt, raakt de rust tegelijk ergens mijn hart.
In de christelijke spiritualiteit is de komst van het licht veelal geen oplossing met toeters en bellen en triomftochten, maar glimpen van licht voor hen die zich maar met moeite of niet meer staande konden houden. En dat daaruit dan rust groeit en een nieuwe dag om te leven. Zoiets.
Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst. En of je het nu zwaar te moede is of er heel veel in je leven je gelukkig maakt – vrede gewenst voor vandaag, en alle goeds.
