Over het volhouden van hoop
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Over het volhouden van hoop
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag te beginnen. ’s Ochtends tussen zes en zeven lees ik de oude bijbellezingen die bij deze dag horen en schrijf een eerste gedachte uit – een mentale oefening, of misschien eerder nog: een oefening van de ziel. Een moment van rust en aandacht. En het begint altijd met een titel, vandaag:
Over het volhouden van hoop – PopUpGedachte maandag 12 juni 2023
Er kan soms een zwaarte in je ziel komen wonen. Eentje die een gewicht legt op de lichtheid van je hart. Er was een tijd dat je geloofde dat alles heus goed kwam, voor jou, voor de ander. Maar allengs werd verdween de lichtheid en begon je jezelf af te vragen of het geen dartele naïviteit was om te geloven in recht voor iedereen en hoop voor de toekomst. Er was in de echte wereld geen reden om aan te nemen dat het met jou wel goed kwam – met je baan, met je gezin, met een partner, met je relatie. En je hebt het keihard nodig om er toch in te geloven, dus dat doe je dan ook. Maar het voelt alsof je vaart met het anker schurend over de bodem, nu en dan hakend achter een steen, dan weer losschietend. Het is emotie, redenering helpt niet echt – al komen er altijd gedachten bij kijken, met name in de nacht. Je weet dat ze oplossen of zich in de schaduwen terugtrekken als de dag aanbreekt, maar je weet ook dat ze er nog zijn.
Als ik terugkom van de grenzen van Europa, moet ik steeds vaker de tijd nemen. Tijd om te landen, tijd om te verwerken. Ik hou daar niet zo van, want er ligt altijd zoveel te doen. En ik pak liever iets aan dan me over te geven aan het oncontroleerbare proces van dat wat men ‘verwerken’ noemt. En toch, het kan niet zonder. Her en der waarschuwt er dan iemand onderweg – pas op, er zijn er die behoorlijk onderdoor gaan aan ‘secondary trauma’ of emoties. En ik wuif het eerlijk gezegd een beetje weg, want zij maken heel wat heftigere dingen mee.
De zwaarte in je ziel zien. Beseffen dat er een anker beneden over de rotsen tikt, terwijl je gewoon vooruit probeert te sturen. Stil gaan liggen om te kijken of het weer binnen te halen valt. Het is niet eenvoudig. Maar zo belangrijk. Belangrijk voor de hoop en het vertrouwen. Het zijn twee moeilijk te definieren grootheden – en nog moeilijker te controleren. Maar hoop, vertrouwen – ze zijn levengevend. En kwetsbaar. Hoop laten varen kan soms zo rustgevend zijn, scepsis of zelfs cynisme kunnen je het gevoel geven dat het allemaal even niet meer hoeft. Toch zijn er maar weinig die het volhouden, uiteindelijk wordt je weer geraakt door de hoop of iemands vertrouwen – misschien is het wel wat ons zo beschermend maakt naar kinderen, hun vertrouwen en hun toekomstgerichtheid – dat het ons herinnert aan wie we zouden willen zijn. Diep in ons hart. Maar durf je het, want het kan zo pijnlijk zijn.
Vandaag lees ik één van die basiszinnen van Jezus van Nazareth, zijn inaugurele, de bergrede. Die begint met een aantal spreuken, waarvan dit er één is: “Zalig die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden.”
Lang heb ik gedacht, dat die verzadiging dan zal optreden als ooit de wereld wordt hersteld. Een hoop op een magische verandering in de toekomst waar alles zal gebeuren, wat er nu nog niet is. En ik zal die optie niet uitsluiten, maar de verzadiging is nu al voelbaar en merkbaar. Aan diezelfde grenzen van Europa, in de ontmoetingen, de schoonheid, de gezamenlijkheid – van mensen hier die meeleven, -denken en hopen, van mensen daar die zich dag en nacht verbinden aan de situatie van mensen op de vlucht en net zo goed de situatie van hun eigen buren.
Joel Mc Kerrow schreef een gedicht Do Not Despair – Wanhoop niet. Met een zin die ik ooit als volgt vertaalde “Waar vreugde niet hoort // Daar bloeit ze // Het uitbundigste van al”. Die ervaring, verzadigd worden tijdens het hongeren en dorsten naar gerechtigheid. Niet dat de honger en dorst weg is, sterker nog: het verlangen wordt erdoor gevoed. Zoals door een goede maaltijd of een goede wijn, dat je niet meer minder wilt eigenlijk.
Tot zover even vandaag. Een hele goede maandag gewenst. Vandaag zal officieel ook de crowdfunding worden afgetrapt voor mijn projecten komend jaar. Afgelopen vrijdag kondigde ik het al aan, onder de radar voor luisteraars en donateurs van vorig jaar - en ik sta met ontroering te kijken hoe ongelofelijk veel er al is bijgedragen. Terwijl het eigenlijk nog niet eens publiek begonnen is. Zoveel verbinding, zoveel gezamenlijkheid… Kijk maar eens op www.rikko.nl Dank!
Voor nu, een hele goede maandag gewenst – en vrede, en alle goeds.
