De vonk en het inzicht
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
De vonk en het inzicht
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopupGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf op de werkdagen tussen zes en zeven een overweging om de dag mee te beginnen. Het waren voor de PopUpGedachte even vrije dagen, maar vandaag zijn we er weer. En het begint als altijd met een titel, vandaag:
De vonk en het inzicht -= PopUpGedachte maandag 8 mei 2023
Dat je ergens weet dat het klopt wat je doet en waar je mee bezig bent. Dat je weet wat er nodig is in de gegeven situatie. Dat je liefde voelt. Voor de ander, de wereld. En rust. Dat zijn mooie momenten. Lang blijven ze meestal niet, maar het gebeurt wel eens. En zo niet, dan verlang je ernaar. En wie verlangt, kent het al. Anders kon je er niet echt naar verlangen, denk ik.
De gewone staat van zijn is veel meer de automatische piloot. Dit moet gebeuren, dus doe ik het. Er is geen tijd, geen energie en geen ruimte om stil te staan of alles wat je doet nou klopt in de grote lijn der dingen. Het zijn existentiële crises die ons bij dat soort vragen brengen en het is nou eenmaal niet zo werkbaar om heel je leven in zo’n existentiële crises door te brengen. Al zijn er die het gevoel hebben, dat ze niet ver af zijn van zo’n soort levenspad. Permanente grote vragen zonder antwoord en een levenspraktijk waar je wel wat doet maar de zin, nut en noodzaak ervan voortdurend betwijfelt. En hey, als je dat herkent: je bent niet de enige. Bij lange na niet.
Is er ergens een route naar de goddelijke vonk, dat je als je het vuur en de lichtheid kwijt bent, dat je er een manier is om dat weer te ontsteken. Of je nou in God gelooft of niet? Is er een route naar trefzekerheid en inzicht? Het hoeft niet eens altijd, we kunnen niet allemaal goeroe of verlicht zijn en het is best wel gezond om daar niet naar te streven. Maar af en toe, iets om op terug te vallen of je keuzes aan te ijken – zonder dat er per se een existentiele crisis nodig is. Kan dat?
Existentiele crises helpen wel, hè? De grote vragen met wanhoop stellen. Het leven omgooien of even op pauze zetten. Alleen het is zó zwaar. En het kost teveel. Soms is het onvermijdelijk maar om het nou aan te bevelen als de weg naar inzicht, de goddelijke vonk of wijsheid? Kan het ook anders?
Vandaag zegt de rabbi van Nazareth dit tegen zijn leerlingen: “Als iemand Mij liefheeft, zal hij mijn woord onderhouden, mijn Vader zal hem liefhebben en Wij zullen tot hem komen en verblijf bij hem nemen.”
Het is een vreemde zin, uitgesproken tegen een publiek van tweeduizend jaar geleden in een heel specifieke context. En zij konden van zijn uitspraken ook geen chocola maken. Dus hoezo wij dan wel. Toch een poging. Een gedachte en het gevoel van een belofte.
Het begint met de liefde. Liefde voor de manier van doen, werken, denken en voorgaan van die dwarse, eigenzinnige rabbi die de weg koos van de outsider, van leren vergeven, van delen en durven ontvangen en zich laten leiden door die eeuwenoude, ongrijpbare stem die God genoemd wordt. Dat liefhebben, leren liefhebben. Hoe dan? Door ‘zijn woord te onderhouden’. Liefhebben is hier niet allereerst emotie of bewondering, maar het is doen, proberen, een weg gaan. Liefhebben is hier concreet. Het liefhebben van de outsider, het delen met de ander ook al is die ingewikkeld anders, durven vergeven en je laten vergeven – wat het ook is. De toegang tot de liefde is hier geen op-slag-verliefdheid, maar is er eentje van keuzes. Niet in perfectie, maar juist om mee te beginnen. En wat is dat dan? Welke lijst van acties heb je voor ons, beste rabbi? Het is er eigenlijk maar één, eventueel één die bestaat in tweeën. Je naaste liefhebben. En dat laatste is gelijk aan God liefhebben. Grote woorden, maar ook eenvoudig.
Wat is de weg naar de vonk, naar het inzicht? Volgens de oude teksten heeft dat niet per se te maken met de divan, en de breakdown – al kan het erbij komen én inzicht geven. Het is eenvoudiger dan dat – en voelt minder spectaculair en soms daardoor dus moeilijker. Liefhebben, leren liefhebben van de concrete ander. Over je eigen schaduw heenstappen, het licht in en leren omarmen van aarde, van mensen, liefde die ruimte en tijd nemen en geven impliceert, die vergeven bij zich draagt want dat is onlosmakelijk verbonden. Dát type liefhebben. In hele kleine concrete gevallen. Dan, zegt de rabbi, zullen de vader en ik bij je intrekken, een eenheid gaan vormen met je intuïtie, alsof je een paar extra ogen krijgt om mee te kijken en een extra hartkamer om de ander in op te nemen en een paar extra wijze handen aan het roer. Dat de vonk er is. Voelbaar. Niet altijd, maar genoeg. Dat is de belofte.
Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst, met vonkjes van inzicht en die ingewikkeld-eenvoudige keuzes van liefhebben wat er op je pad verschijnt. Vrede gewenst vandaag en alle goeds.
