Het betoverde land
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Het betoverde land – PopUpGedachte vrijdag 21 april 2023
Er is zoveel ‘gewoon’ om ons heen. Zo gewoon dat we het niet meer zien. Behalve als het er niet meer is. Het is gewoon dat we familie hebben, voor de meesten. Zo gewoon dat mijn ouders leven dat ik hen te weinig zie. Dat weet ik pas als ik mensen spreek die me vertellen dat ze hun ouders verloren zijn. Als gisteravond iemand mij vertelt over het verlies van zijn vader en hoe erg hij het had gevonden als hij er drie weken niet zou zijn geweest en dit was gebeurd. Nu had hij net een goed gesprek gehad thuis en toen was hij gestorven. Dat voelt nabij, weinig om jezelf kwalijk te nemen. ‘Drie weken’, denk ik onwillekeurig, ik moet nodig langs.
Er is zoveel gewoon. Gewoon dat er water uit de kraan stroomt. Dat ik naar mijn werk fiets. Dat er vogels de hele wereld bij elkaar tetteren op de vroege ochtend. Dat ik koffie kan maken. Al blijft die laatste altijd wel bijzonder, misschien is koffie wel zo ’n ritueeltje om aan het gewone net een heel klein beetje cachet te geven. Net als dat je het glas heft, met liefst een goede wijn, dan wordt het gewone weer even verheven.
Ik lees vanochtend een pelgrimspsalm. Denk aan bestofte wegen en lange reizen naar die klinkende naam ‘Jeruzalem’ – nu zo vaak het toneel van grof geweld, van politieke haat en angst – maar in de herinnering van de pelgrim de plek van heiligheid, van belofte, van heelheid. En de pelgrim zingt:
Eén ding slechts vraag ik de Eeuwige
meer zal ik niet wensen:
dat ik in Gods huis mag wonen zolang als ik leef.
Dat ik de beminnelijkheid van de Eeuwige mag ervaren,
diens tempel weer met eigen ogen mag zien.
Ik reken er op nog tijds mijn leven,
de weldaden van de Eeuwige te ervaren.
Je ziet als het ware deze reiziger naar de horizon turen of hij de contouren van de mythische stad, de heilige plaats waar de verbinding met de Eeuwige voor hem zo voelbaar is, of hij die al ziet. Daar waar elke straatsteen zal verwijzen naar de belofte, naar de hemel en de toekomst, naar de liefde en verbondenheid met de aarde en naar het verleden en al die verhalen die van jongsaf aan zijn verteld.
Wat als deze wereld hier mijn tempel is, dit lichaam en elk van de straatstenen me mag herinneren aan precies dat: verleden en toekomst, verhalen en beloftes, aan bedoeld en geliefd zijn en dat het vertrouwd mag zijn als het behangetje van de kinderkamer van het ouderlijk huis waar ik opgroeide – als een herinnering aan genegenheid en warmte. Dat het in zekere zin betoverd mag zijn, het betoverde land omdat alles wat zich aandient, een herinnering kan zijn dat we niet zomaar bestaan, dat er een aanwezigheid ons omringt die ons het leven heeft toevertrouwd en je, terwijl je moedig voortwaarts struikelt, een hand in de rug biedt en een stem in het oor ter bemoediging. Wat als de uitlopende bladeren aan de bomen en het opkomende groen overal om ons heen, ons precies daaraan wil herinneren. Dat je zo de omgeving als door een bril van de weldaden van de Eeuwige weer leert zien. Je omgeving, en je eigen lijf, het hier en nu.
Deze PopUpGEdachte is even de laatste voor de vakantie die volgende week begint. Een tijd om hopelijk even wat terug te schakelen, te blijven liggen, of juist vroeg op te staan en te wandelen, te lezen of vrienden op te zoeken. Een tijd om – ook als je toch gewoon moet werken – even een extra poging te doen om de betovering weer te zien – dat we hier en nu, waar ook op aarde, misschien we lin het huis van de Eeuwige rondlopen, zolang we leven, om ze de beminnelijkheid van de Eeuwige te ervaren, en diens tempel weer met eigen ogen te zien in alles om ons heen en in ons. In de tijd die ons te leven is gegeven.
Zegen gewenst vandaag en de komende week. En alle goeds!
