Waar ben je?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Waar ben je? – PopUpGedachte donderdag 8 december 2022
Hé, waar ben je? Waar ben je met je gedachten? – Oh, ik? Ik was even afgedwaald. Geen idee, eigenlijk. Wat wilde je zeggen?
En je bent er weer. Even iemand die vraagt: waar ben je? Die je weer tevoorschijn roept. Want we zijn er vaak wel lichamelijk, maar er bij zijn met ons hoofd, dat is nog heel wat anders. Of erbij zijn met ons hart, dat is nog weer van een hogere orde. Met onze gevoelens, met onze ziel. Zo bezien is het nog hard werken om er helemaal te zijn.
Als mijn hoofd erbij is, blijft mijn hart nog vaak ergens hangen. Dan moet er een keuze gemaakt worden, ergens moet een knoop doorgehakt worden of ik merk dat ik me irriteer aan iemand anders en mijn hoofd vraagt zich af hoe dat op te lossen. Mijn hart zou andere vragen stellen, maar ja, dat is even achtergebleven, zit in een hoekje te wachten tot het ook wat mag zeggen. Dat hart wil eigenlijk weten wat er aan de hand is met die ander, of met mezelf, die wil vertragen. Maar daar heeft mijn hoofd lang niet altijd tijd voor. En mijn ziel helemaal. Die wil echt weten of God in dit alles een plek heeft, mijn geloof, de liefde, de hoop. Dan ben ik helemaal ver van een snelle oplossing, denkt mijn hoofd.
Het is een wel erg schematische weergave van wat er aan de binnenkant van mijn buitenkant leeft, maar misschien herken je de lagen wel een beetje. Vooral als je zo’n ongeduldig hoofd hebt als de mijne. Het punt is dat je er niet zomaar helemaal bent. Dat delen, misschien zelfs grote delen, van wie je bent in de schaduw blijven hangen. Dat die helemaal geen toestemming krijgen – van het hoofd of van de wil – om tevoorschijn te komen. En niet alleen omdat ze vertragen, moeilijke vragen stellen, maar ook – en dat is de andere kant – omdat ze kwetsbaar zijn. Ze houden zich schuil in het struikgewas. Tenminste, dat lees ik vanochtend in de tekst. Dit staat er:
“Nadat Adam van de boom gegeten had, riep God de Heer de mens: ‘Waar ben je?’
Hij antwoordde: ‘Ik hoorde u in de tuin en werd bang omdat ik naakt ben; daarom verborg ik me.’
Het is het oude Paradijsverhaal, waarin de mens zich opeens bewust wordt van diens naaktheid. En zich verbergt voor de eerst zo vertrouwde aanwezigheid van de Eeuwige. En hij wordt erbij geroepen – mens, waar ben je. Dan doet de mens twee dingen: hij geeft uitleg en hij wijst van zich af. Er staat niet dat de mens tevoorschijn komt, het kan zomaar een stem zijn uit het struikgewas. Hij kan de reden benoemen van zijn verbergen – dat is eigenlijk al heel wat. Weten dat je bang bent, dat het met je naaktheid te maken heeft en dat je dáárom je verbergt. Velen van ons weten echt niet wat ze voelen – dat komt lang niet altijd even gemakkelijk naar je toe. En dan weten ze ook lang niet altijd waarom ze voelen wat ze voelen – en wat dit te maken heeft met het feit dat ze zich verbergen. Adam wel. En hij benoemt en als de Eeuwige doorvraagt, wijst hij van zich af: de vrouw, die u me gegeven heeft, die heeft me van de vrucht gegeven van die boom. Adam blijft verborgen. Hij stapt niet naar buiten. Hij weet wat er speelt, maar hij wijst van zich af.
En ik dan vandaag. Kom ik tevoorschijn? Of zal ik gewoon mijn uiterlijke buitenste laag aan de wereld tonen en de rest lekker in het struikgewas laten zitten. En als dan iemand te dichtbij komt, wijs ik gewoon naar iemand anders: daar moet je zijn, die weet het wel – of; die heeft de schuld. Of: vraag daar maar.
Tevoorschijn komen is nog niet eenvoudig. Omdat we ten diepste naakt zijn. Kwetsbaar. En omdat we ons soms schamen over wie we werkelijk zijn. Dat bedekken we liever. Terwijl we onder die bedekking zo vergelijkbaar zijn met anderen.
Kerst komt eraan. Waarin God zelf plek inneemt als naakt mens tussen al die anderen. Verborgen in een schuur, in een voederbak voor de dieren. Om tevoorschijn te komen, met alle chaos en pijn die daarbij hoort en de mens uit te nodigen om daarin mee te gaan en te leven buiten het struikgewas, in verbinding met de Eeuwige. Schaamteloos.
Tot zover vanochtend. Een hele goede donderdag gewenst. Er miste nog wel eens een PopUpGedachte af en toe de laatste dagen, maar ik ben blij dat ik er vanochtend weer ben! Meer PopUpGedachtes te vinden op PopUpGEdachte.nl – doneren om het mogelijk te maken kan ook – en vrede gewenst, en alle goeds.
