Over hoop - en moed
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Wat hoop is, en moed.
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag mee te beginnen. Vandaag met de titel
Wat hoop is, en moed – PopUpGedachte dinsdag 6 december 2022
Voor haar was er even geen perspectief meer. Zij was erkend als vluchteling met recht op bescherming. Haar man en kinderen waren vanuit Syrie naar Sudan gereisd om geïnterviewd te worden door de Nederlandse IND – en daarna te kunnen worden herenigd in Nederland met moeder en vrouw. Maar toen kwam de asieldeal. Nederland had structureel AZC’s gesloten als er even wat minder vluchtelingen het land in kwamen en zat nu met een tekort. Bij Ter Apel sliepen mensen buiten. De politiek besloot dat nareizigers maar even moesten wachten. Een logische gedachte, maar dan ook alleen voor de liefhebbers van kille logica. Verder is het onmenselijk, oneerlijk en tegen de wet. Gisteren werd mevrouw Al Allaadid in het gelijk gesteld door de rechter. Het uitstel van gezinshereniging was in haar geval onwettig. Ik schrijf het hier op omdat ik er hoop uit put. Het is maar één geval, zou je zeggen. Het is een dramatisch voorbeeld van politiek opportunistisch beleid waar de rechter dan weer eens een stokje voor moet steken. Gebeurde al niet eerder zoiets met klimaat. Genoeg reden om cynisch en boos te zijn, juist omdat de rechter deze vrouw gelijk geeft. Toch overheerst de vreugde. Allereerst omdat deze moedige vrouw onder het toeziend oog van de nationale pers het juridisch handjedrukken met de regering glansrijk wint. De verdediging van de regering dat extreme tijden om extreme maatregelen vraagt, wordt van tafel geveegd. Het gezin van Al Mullaadid dat vanuit Sudan echt niet terug kon keren naar Syrië, van wie het visum verloopt vrijdag, maakt weer kans. Kinderen gaan hun moeder weer zien – én gaan haar terecht de hemel inprijzen.
Vanochtend lees ik in de teksten dit:
“In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: Wat dunkt u? Wanneer een man honderd schapen heeft en een daarvan verdwaalt, zal hij dan niet de negenennegentig in de bergen alleen laten om op zoek te gaan naar het verdwaalde? En gelukt het hem dat te vinden, voorwaar Ik zeg u, dan zal hij over dat ene meer verheugd zijn dan over de negenennegentig die niet verdwaald waren.”
Blij zijn over die ene. Het is de weg van de man van Nazareth. Deze vrouw leek te strijden voor een verloren zaak. Duurbetaalde regeringsfunctionarissen verdedigden het feit dat haar gezin moest lijden onder het eigen falende bestuur – wat de wet ook zegt over het recht op gezinshereniging. Maar zij gaat naar de rechter, in haar eentje met een advocaat. En ze blijkt niet alleen te staan, zij blijkt niet verloren, wat de vertegenwoordigers van de Nederlandse meerderheid ook zeggen. Zij wordt gevonden. Want het recht nam het voor haar op, tilde haar op een voetstuk en toonde haar strijd aan de vaderlandse media: zij heeft gelijk en ze krijgt het ook.
Verheugen. Het is nog niet eenvoudig voor degenen die zich een beetje bezighouden met de kwetsbaren in het land. Of dat nu om een dakloze gaat voor wie de regelgeving contraproductief werkt, of het nu gaat om stijgende prijzen die de kwetsbaren onevenredig raken over klimaat of over vluchtelingen. Je wordt er zomaar cynisch van. Tenzij we ook leren vieren. Die ene, die gevonden wordt. Die ene, die op pad gaat. Het verhaal kent maar twee echte spelers. De kudde van de 99, de bijna absolute meerderheid is gereduceerd tot decor. Dat redt zich maar. De camera volgt maar twee personages: degene die verloren is en degene die gaat zoeken. Die zijn relevant, de rest is context.
Wel een goed perspectief voor de dag die komt, denk ik. Tot zover vandaag.
Een hele goede dinsdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
