Geef jezelf een kans
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Geef jezelf een kans – PopUpGedachte maandag 10 oktober 2022
Een waterige maan schijnt door de sluierbewolking boven Sarajevo. Ik kijk uit het raam vanaf de heuvel naar de lichtjes van de stad. Ik ben weer hier, ik ken de stad inmiddels een beetje. Het voelt vertrouwd. Deze smeltkroes van religies, waar Oosters-orthodox, katholiek, joods en islamitisch gezusterlijk deel uitmaken van het publieke domein. Waar de kerkklokken vrolijk beieren en daarna of daarvoor uit alle windstreken het Allahu Akbar gezongen wordt en de rest van de islamitische oproep tot gebed. Een gezamenlijkheid én een maximale politieke spanning, want het land is nagenoeg onbestuurbaar en de politieke problemen zijn ten hemel schreiend. Het is samen met Servië een van de belangrijkste voorlanden van de Europese Unie, vanaf hier wagen vele vluchtelingen de sprong naar het Fort dat asielrechten biedt en waar ze hopen een toekomst op te kunnen bouwen, geld naar hun familie te kunnen sturen of hun kinderen een leven met perspectief te geven. We dwalen door de oude stad, het Ottomaanse rijk is nog op een prachtige manier voelbaar in de architectuur, de koffie, de sfeer. Dan tikt een jonge man Anna, met wie ik rondloop op de schouder: ‘Sister, can you help?’. Hij is 23, komt uit Syrie. Homs en vraagt om geld. Want hij heeft niets meer. Een leeg rugtasje met een fles cola, schoenen die hij zojuist heeft gekregen en een broek die op meerdere plaatsen is gescheurd. Hij schaamt zich zichtbaar maar kan niet anders dan smeken. We praten even over Syrie, over hoe lang hij in Bosnië is en nodigen dan hem uit om mee te gaan want we waren op weg om te gaan eten. Als we in de eetgelegenheid om ons heen kijken, kijkt hij eerst om zich heen als een kat in een vreemd pakhuis. Alsof hij hier niet hoort, dan breekt er een lach door die ik nog niet had gezien. Van een jongen die houdt van mooie plekken, van goed eten, van gezelschap. Het wordt een vrolijke maaltijd, al dreigt natuurlijk de nacht. Want hij zou weer naar het parkje moeten om te slapen. En dat is niet ok. Dan blijkt hij het liefst met de bus naar Servie te gaan, waar hij nog wat vrienden heeft. We kunnen hem in elk geval geld geven voor de bus en dan zien we wel weer. Het schiet me te binnen dat Vader Frans van der Lugt in Homs woonde en een enorme bekendheid had. Ik zoek z’n foto op en toon m aan Ali. Zijn ogen worden groot, hij valt stil, en zegt dan: ik kén die man! Ik heb ‘m gezien. Meerdere keren. In onze stad. Ontroering bij hem en bij mij. Ik weet niet goed waarom, maar het legt een verbinding. Deze bekende priester die in 2014 in Homs werd vermoord, kan nog steeds de harten verbinden. Ali vertrekt die avond en we hopen op toekomst voor hem, wij gaan slapen. Het was maar een kort momentje, even eten, een beetje busgeld. En toch, die lach die doorbrak in het restaurant toen hij om zich heen keek, zal ik niet gauw vergeten. De kat in het vreemde pakhuis werd weer even mens. Zowel pijnlijk – hoe dehumaniserend de straat en de vluchtelingenroute is – als vrolijk stemmend hoe eenvoudig het soms kan zijn om weer mens te zijn. De hele middag spraken we met Sanella, een Bosnische moslima van origine, een Bosniak – zoals dat heer heet – die zich op ongelofelijke wijze het lot van vluchtelingen op haar drempel heeft aangetrokken. Hoe zij leeft en werkt en menselijkheid genereert tussen Bosniërs en vluchtelingen is ongelofelijk krachtig. Ik ben hier om onder andere haar te interviewen voor een podcastserie die deze winter uitkomt die ‘Living as Neighbors’ heet. En nu zit ik hier. Het is ochtend, ik kijk uit over de stad en lees de teksten van de dag. De psalmdichter schrijft dit:
“Wie is als de Heer onze God,
die van omhoog overziet
het hemelgewelf en de aarde;
die machtelozen tilt uit het stof,
van vuilnishopen de armen weghaalt?
Dan denk ik aan de afsluitende woorden van Sanella. Ik vroeg haar wat ze mee zou willen geven aan mensen die zich absoluut niet in staat voelen om een Sanella te zijn, maar wel misschien iets zouden willen betekenen. Ze zegt: Give them a change. De vluchtelingen. Zij hebben niets meer dan een kans nodig. Maar dan verbetert ze zich en zegt iets zachter: nee, geef jezelf een kans. Steek een hand uit, doe iets kleins, raak betrokken. Er gaat een wereld voor je open, in jezelf, om jezelf heen. Geef jezelf een kans.
Tot zover de PopUpGedachte van vandaag vanuit Sarajevo. Een hele goede maandag en een goed begin van de week gewenst. En vrede, en alle goeds.
(klik hier voor de bijbelteksten van de dag)
