Heb rust, geef rust
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Heb rust, geef rust - PopUpGedachte maandag 6 maart 2023
Afgelopen week had ik rust. Een week lang geen PopUpGedachtes maken, al bieden die een heel eigen vorm van rust. En nauwelijks tot geen werk. Wat een mazzel. Natuurlijk klopt er van alles op de schouder en aan de deur. Dingen die gedaan willen worden, stemmetjes die fluisteren dat als je het nu niet doet er misschien wel mensen dingen van vinden. Dat er nu dingen uitgesteld gaan worden, die misschien niet uitgesteld moeten worden. En actief moet je ze dan de deur wijzen. Omdat rust essentieel is, omdat de wereld niet van je werk afhangt, omdat rust in de oude teksten altijd heilig was en omdat je heel veel oordeel over jezelf zelf verzint. Niet alle oordeel, soms is er ook gewoon oordeel van anderen. En is het je taak om je daarvan te zien te bevrijden. Omdat de ander nou eenmaal niet over jouw leven gaat. En van de weeromstuit ga ik natuurlijk niet over het leven anderen.
Een best wel lastig te realiseren manier van leven. Vrij van oordeel. Het is een soort mentale vakantie. Dat ik me het oordeel van anderen niet aantrek en mijn eigen autonomie behoudt ten opzichte van wat anderen vinden. En dat ik niet oordeel over anderen, want wat weet ik nu helemaal van hen. Zonder in het andere uiterste van desinteresse of onbereikbaarheid te vervallen. We hebben elkaar nodig. En een anders opvatting kan soms erg verfrissend zijn – ook als het pijnlijk is.
Vandaag in de lezing een serie korte uitspraken van Jezus hierover. Hij zegt:
Weest barmhartig, zoals uw Vader (hij doelt hier op God) barmhartig is. Oordeelt niet, dan zult ge niet geoordeeld worden; veroordeelt niet, dat zult ge niet veroordeeld worden; spreekt vrij en ge zult vrijgesproken worden. Geeft, en u zal gegeven worden; een goede, gestampte, geschudde en overlopende maat zal men u in de schoot storten. De maat die gij gebruikt, zal men ook voor u gebruiken.'
Oftewel: heb rust, geef rust. Leef in de veronderstelling dat de bron van het leven, de Eeuwige zelf, de energie achter deze wereld een stuk barmhartiger is dan jouw eigen geweten. Dat de Eeuwige het niet nodig heeft om de lat hoog te leggen, de eisen scherp, voortdurend de tik op de vingers als je niet alles uit het leven haalt of als je niet presteert, het verschil maakt – of wat je jezelf ook voor eisen oplegt. De Eeuwige is de barmhartige, in Jodendom, Christendom en Islam. De baarmoederlijke, zo vertaalt Mounir Samuel het. Een moeder, waarin je leeft, onvoorwaardelijk.
En die gegeven rust in gedachte, die wordt het best geeffectueerd in jezelf en anderen, als je die barmhartigheid verder uitdeelt. Het oordeel opschorten, de veroordeling loslaten, iemand vrij spreken omdat je diegene niet wilt opsluiten in je eigen beperkte maatstaven. Ruimte voor de ander om te worden wie hij of zij moet zijn, op diens pad – en jij op het jouwe. Nieuwsgierig als naar de ontwikkeling van een kind of de eigenaardigheden van een partner.
Waarom oordeel ik zo rap? Waarom komt mijn barmhartigheid – gek woord, maar je hebt er vast een gevoel bij – zo vaak te kort? Ergens denk ik dat het te maken heeft met het feit dat ik niet zo barmhartig voor mezelf kan zijn. Of dat ik ten diepste niet echt geloof dat het universum, God, of de Eeuwige barmhartig voor mij is. Hoe kan ik barmhartig zijn voor een ander als ik niet geloof dat er rust en ruimte is voor mij. Dan geef ik weg wat ik zelf hard nodig heb. Dus oordeel ik, automatisch, onbewust.
Heb rust, geef rust. Dan ontstaat er een cyclus van ontspanning. Van oordeelloosheid, van vrijspraak. Vrij van harde eisen, vrij van oordeel. Ademruimte.
Kan ik de barmhartigheid of oordeelloosheid die ik af en toe wel heb – meestal naar mensen die ik heel erg waardeer – uitbreiden naar mensen die ik niet automatisch waardeer. Al zijn het er maar een paar. En kan ik, durf ik, te veronderstellen dat die barmhartigheid en oordeelloosheid ook voor mij aanwezig is. Een Eeuwige, baarmoederlijke, aanwezigheid, waarin wij leven en ademen en die nieuwsgierig is naar hoe we vandaag weer een stukje verder zullen groeien. Met liefde, en aandacht. Zo groeit rust, geloof ik.
Tot zover vandaag. De muziek is weer van Alan Spiljak, meer popupgedachtes te vinden op www.popupgedachte.nl en te beluisteren op soundcloud en in je podcast app. Voor nu: een hele goede maandag gewenst. En vrede, en alle goeds.
