Vroeg in de morgen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Vroeg in de morgen – PopUpGedachte maandag 5 september 2022
Het hoofd, het hart en het lijf zitten nog vol van gistermiddag. Toen stonden op het Museumplein een honderden mensen te luisteren naar een serie verhalen van mensen met een vluchtelingenverleden, naar mensen die hulp aan het bieden waren in Ter Apel en naar mensen uit de politiek die niet konden verdragen wat er politiek was bij elkaar gedacht de afgelopen weken. Het was een demonstratie van Migreat en naast me in het gras zat mijn zoon van 11 aandachtig te luisteren. Toen we ’s avonds terugkeken op al wat er gezegd was, hield hij het niet droog. Met tranen in zijn ogen en woede in zijn stem, herhaalde hij uitspraken van de sprekers. Hoe niet te verdragen hij het vond dat het kabinet erbij stond en er naar keek, en dan ook nog de families langer laten wachten. De desillusie en de wanhoop. En even vraag ik me af of ik m mee moet vragen naar dit soort plekken, omdat je automatisch je kind wil beschermen tegen pijn – denk ik. Maar hij kent allang de situatie, kent de vluchtelingen met wie we optrekken, liep als dreumes al rond in de Vluchtkerk in Amsterdam.
Het hoofd en het hart is vol, terwijl ik het liefst leeg en fris aan de week zou beginnen. Net zoals ik het mijn zoon graag zou besparen. Maar zo is het niet. En de vraag is of ik ín dit alles rust kan vinden. Ik zoek geen rust ván dat alles, dat het weg is, buiten mijn blikveld. Maar dat er rust is in dit alles. Hoe dan?
Dan blijkt één van de lezingen vanochtend een deel van een Psalm te zijn, nummer 5. En de dichter schrijft dit:
In de morgen, HEER, hoort u mijn stem,
in de morgen wend ik mij tot u en wacht.
U bent een God die zich niet verheugt in het kwaad,
bij u is de misdaad niet welkom.
Gewetenlozen houden geen stand
onder de blik van uw ogen.
Dus spreek ik het maar uit. De frustratie en de hoop. Leg ik het neer voor een aanwezigheid van wie ik niet weet wat precies te verwachten. Er is geen God die mij op mijn wenken bediend en die zoek ik ook niet. Wel hoop ik onder, achter, in en dwars door de stemmen van gisteren van woede, hoop en verbijstering, van gezamenlijkheid en verlangen naar verandering een grotere werkelijkheid te horen dan slechts de drive van een aantal mensen op een veld. Dat in de ziel van deze wereld het verlangen trilt naar gerechtigheid, dat het niet de beweging is van honderden of duizenden of tienduizenden mensen maar een antwoord op de roep van de geschiedenis. Van God. De kwetsbare. God. De gekruisigde. God. De opgestane. De bevrijder en de gemarginaliseerde, de grootsheid en de onooglijkheid. Ik weet lang niet altijd wat ik van God moet denken of voelen of hopen. Maar vanochtend leg ik maar terug in diens handen wat me soms zwaar te moede is. En dan staar ik even uit het raam, zie de lucht lichter kleuren en geef me over aan de dag die komt. Om te doen wat voor handen is met liefde en aandacht.
Tot zover vanochtend. Een hele goede maandag gewenst. En vrede voor ons en voor deze wereld, en alle goeds.
(klik hier voor de bijbelteksten van de dag)
