Leren bidden
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Leren bidden
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko. ’s Ochtends tussen zes en zeven begin ik de dag met het lezen van een aantal fragmenten uit de Bijbelse boeken met de vraag of er iets in zit om de dag mee te beginnen. Vandaag dit.
Leren bidden – PopUpGedachte woensdag 5 oktober 2022
Nood leert bidden, zeggen ze. En dat scheelt voor degenen die vinden dat bidden belangrijk is: nood is er vandaag genoeg. Of het spreekwoord echt ook nog opgeld doet vandaag de dag, dat weet ik niet zo goed. Natuurlijk, schietgebedjes, gefluisterde ‘oh mijn God’ gebedjes, het is er wel. Maar leert het ons echt bidden en waarom zou je? Wat doet bidden? Kun je er iets mee? Waarom zou je leren bidden?
Afgelopen zaterdag stond ik middenin het bos, tegenover mij zo’n 40 bruiloftsgasten onder een tarp. Rechts een stralend bruidspaar. Een mix van diep gelovige en uiterst niet-religieuze mensen. God was voor de één een levende realiteit, met een heel heldere set aanspreekvormen, titels, liturgie, wereldbeeld en voorschriften. Voor de ander was God een woord dat bij een ander type mens hoorde, bij ‘de religieuzen’. Als het een bijeenkomst voor God was, zouden ze beleefd observeren hoe de mensen die daar in geloofden hun ritueel afwerkten en daar dan zo hun observaties op na houden. Ze zouden het wel mooi vinden, of een beetje vreemd of zelfs lelijk. Maar dat was niet de bedoeling van het bruidspaar én niet van mij. De viering moest en zou zowel voor de één zijn als voor de ander, zowel de religieuze als de spirituele omarmen, zowel de mens die in het bos ver van alle institutionele vormen een welhaast religieuze ervaring kon hebben vanwege de schoonheid, de vrijheid of de natuur. Als de gelovige die daarvoor de vaste vormen van een geloofsgemeenschap nodig had.
In de voorbereiding herinnerde ik me een oude tv-serie. Het heet ‘Op zoek naar God’. Het was een BN-er (natuurlijk, wie anders) die dan op zoek zou gaan naar God en daar allerlei christenen voor zou spreken. De BN-er was over het algemeen interessant om naar te luisteren, van veel christenen kreeg je pijnlijk kromme tenen – maar ja, ga d’r ook maar eens aan staan. Er was één moment dat ik niet zal vergeten. Een bekende judoka stond bij een vuur met de schrijver van het overbekende boek ‘The Shack’, Paul Young. Dennis zei niet in God te kúnnen geloven. Wat hij wat leek te betreuren, maar het was nou eenmaal niet anders. Blijkbaar zat de voorstelling teveel in de weg, de rekbaarheid van het begrip God was niet groot genoeg om dat wat hij hoopte of geloofde in te kunnen passen. Misschien was het begrip teveel eigendom van de kerk, misschien vroeg het om een overgave waar hij niet toe bereid was, misschien voelde het teveel alsof je je bij de wappies aansloot – toen nog onbekend overigens. Het zat er niet in. En Paul Young begon niet uit te leggen of te duiden of te bekeren, hij was benieuwd naar iets. Ook mooi, want dat hadden we nog niet veel gezien. Hij vroeg hem waar hij wel in geloofde. En daar had Dennis wel een antwoord op. Hij geloofde in de Liefde. Waarop Paul Young antwoordde: bid dan tot de liefde. Briljant in de eenvoud. Met het bidden wordt het algemene ongrijpbare begrip een persoonlijk tegenover. Bidden impliceert een vooroverbuigen, een luisteren. Een je laten gezeggen. En ook voor de gelovigen met de vaste uitgangspunten is het eenvoudig te beamen: God is namelijk liefde. Hij heeft niet lief, hij bestaat uit liefde. Bron van het al het goede, tenslotte. Dus waarom niet?
Achteraf ben je dan blij dat Dennis niet: ik geloof in mijzelf, had geantwoord. Dat is een vrij veel voorkomende manier van zeggen. Maar misschien had Paul Young daar ook wel een mooie draai aan gegeven. Of willen weten wat dat betekende. En daar iets in gevonden. Bidden tot mijzelf lijkt me lastig, maar wie weet. Ik ben Paul Young niet.
Het zijn de leerlingen van Jezus van Nazareth die hem vandaag vragen: Leer ons bidden. Waarop hij hen het ‘Onze Vader’ aanleert. Superkort, praktisch gebedje. Over brood, vergeving, focus wie hun enige echte bron van leven is, en een ‘verlos ons van het kwaad’.
Ik wil wel weer opnieuw leren bidden. Het hoofd buigen. Zoals mijn islamitische vrienden zeggen: je hoofd onder je hart buigen en dat doen ze letterlijk als ze hun hoofd op de grond leggen, al die keren per dag. Dat je hart mag uitspreken wat je hoofd lang niet altijd geloofd, dat je hart geraakt mag worden door de enige die echt tot je hart mag spreken. Dat je weer even weet dat je naast alle mensen die iets over je te zeggen menen te hebben, inclusief jezelf, ook een hogere autoriteit erkent die genadiger is, die langer meegaat dan jezelf en al die mensen om je heen en er altijd zal zijn.
Tot zover vandaag. Een hele goede woensdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
