Dan straalt de aarde
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Dan straalt de aarde – PopUpGedachte maandag 4 september 2023
Het was niet echt een stralende aarde, anders – deze zomer. Stralend van de warmte, dat wel bij tijd en wijle – en anders wel druipend van onophoudelijke regen. Je ziet het gezichtje van de aardbol wel voor je, puffend, zwetend of doornat. Het was hopelijk een goede zomer voor je, vol rust. Tijd voor familie en vrienden. Tijd om even nergens aan te denken. Zinloze of juist eindelijk die zinvolle boeken te lezen. Een zomer waarin we Graceland Festival realiseerden op een manier waar we alleen maar van konden dromen. Zo mooi. En ik lees vandaag een fragment uit één van de oude Psalmen waar dit staat:
“Dan straalt de hemel en jubelt de aarde,
de zee neuriet mee met al wat daar leeft;
De velden zwaaien met al hun gewassen,
de woudreuzen buigen hun kruin.
Zij juichen de Heer toe omdat Hij komt,
Hij komt als koning der aarde.”
Een stralende aarde, een neuriënd zee wat alles wat daarin leeft, en buigende woudreuzen. Het is echt een soort walhalla, een hemel maar dan op aarde, zo’n gouden zonsondergangsmoment als je weet dat je de volgende dag niks hoeft, dat gevoel.
En toch, je kunt er ook niet echt om heen, hè. Het is de zomer waarin het tot het gros van de mensen doordringt dat de aarde stuk is. Dat het weer niet meer werkt. Dat de zee een dreigende watermassa geworden is, die begint op te houden om het weer te reguleren, afnemende golfstromen – het is van een donkere dreiging waar je eigenlijk niet van wilt weten. En dat kan ook – effectief je afsluiten. Maar het gevoel sijpelt wel door. Dat er iets aan de hand is en het wordt niet beter.
Dan wordt zo’n Psalm een soort smeekbede, een hoop op een terugkerende koning, een andere tijd, een nieuwe beweging – die de golfstroom weer doet stromen en de zee weer doet neuriën, die de aarde weer doet jubelen en de omgehakte woudreuzen weer op hun voeten zet.
En soms is dat even; een glimp. Van een dolblije local die de rivierschoonmakende machine aan het werk ziet, van een tuinder die uit de eigen tuin courgettes eet, van een herstel van iemand waar je niet meer op durfde te hopen. De wereld zit in zwaar weer en het is zaak alles te vieren wat schoonheid, liefde, vrede en gerechtigheid dient. En soms moet je er even naar zoeken, maar het is er altijd. Soms net vlak om de hoek.
De koning van de aarde, zoals het in dit lied staat, komt in de christelijke traditie niet met een onmiddellijke ommekeer en een totaalverandering waar je bij staat en van onder de indruk komt. Nee, deze duikt op in hoeken en gaten, op onooglijke momenten, je verwacht het niet en bent er niet van onder de indruk – is dit het nou – totdat iemand je uitnodigt om de schoonheid van dat moment te vieren en je beseft: wacht, dit is goddelijk mooi. Wat dacht ik nou wel? Als Jezus van Nazareth opduikt, dan is het niet in het centrum van de macht, maar in marges en verdomhoekjes en is het degene die écht verlangde naar bevrijding en verandering die hem herkende.
Zo aan het begin van de week en het nieuwe seizoen, zoek ik het vieren van de schoonheid van het onooglijke, het stralen van de aarde om het ongeziene, juist nu. Dat wat je hoop dat komen zou, is er allang – het is alleen nog wat ongelijk verdeeld. Als we het zien – en het vieren – kan het groeien.
Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst – morgen weer een nieuwe popupgedachte – en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.
