Generaties
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Generaties – PopUpGedachte vrijdag 14 juli 2023
Mijn vader is intussen met pensioen. Emeritaat heet dat dan voor een dominee. Ik heb dezelfde studie gedaan, aan dezelfde universiteit, in hetzelfde stadje – notabene dezelfde studentenvereniging. Dat was makkelijk, want er was er maar één. Toch voelt het niet direct alsof ik zijn werk heb voortgezet. De rol van dominee in een bestaande kerk is nogal anders dan de pionierende en ongebonden rol van mijn werk. Met nadelen en voordelen aan beide zijden, passend bij de persoon, de context en waar je denkt voor geroepen te zijn – het is iets meer dan ‘denken’, maar zeker weten doe je het ook helemaal nooit in dit ondermaanse, tenslotte. Hoogstens weet je het onzeker, om maar eens een titel aan te halen 😊
We nemen het stokje in het leven over van onze ouders. Toch zijn we ons daar niet zo snel bewust van. Misschien bij dementie en overlijden, bij het besef dat de zorgrol definitief is omgekeerd. Tot die tijd – en dat kan met onze geïndividualiseerde samenleving te maken hebben – hebben zij, voor ons, hun eigen leven en wij ook. En onze kinderen, zo die er zijn, gaan zelf ook weer hun eigen leven leiden. Toch is die waterscheiding tussen generaties vreemd en fictief. Mijn ouders hebben van alles aan mij overgedragen – een deel van wat ik ben is nature, zoals ze dat noemen maar nogal een groot deel van mij is nurture, opvoeding. Zij hebben van alles in mij gestopt, een wereldbeeld overgedragen, een manier van doen en denken – waar ik dan vervolgens vorm aan geef, wat ik ontwikkel, eigen maak, het is de melodie waarop ik improviseer maar dus op déze melodie – dat kan niet anders. Ook religieus, spiritueel gezien.
Misschien is het anders als je een enorme bekerings-ervaring hebt ondergaan, totaal hebt afgezworen wat je hebt meegekregen en volop geloof hebt weggekieperd of omhelst – die ervaring ken ik niet van binnenuit, al heb ik mijn eigen versie en fundament aardig moeten bevechten. Maar in principe heb ik geloof overgedragen gekregen. De God van mijn vaderen is de God die ik zoek te begrijpen. De God van mijn vaderen – en moederen natuurlijk. Al is ‘moederen’ gek genoeg geen woord. Generaties van vader op vader en van moeder op moeder brachten mij een God bij, waar zij in geloofden, op hoopten en op vertrouwden, waar zij toe baden en waarvan zij geloven dat diezelfde met mij meegaat in mijn leven. Die God waarheen ik mijn gebeden op mijn manier naar toestuur – en waarvan ik het idee heb dat ik er op een heel andere manier in geloof, op hoop en op vertrouw, dan zij. Al besef ik vanochtend dat het misschien maar een variatie is op een thema dat door hen is ingezet.
Ik lees vanochtend over Jakob, één van de oervaders in het Joodse verhaal, een aartsvader net als de beroemde Abraham, vader van alle gelovigen, en Isaak. Dit staat er:
“In Berseba gekomen, bracht Jakob offers aan de God van zijn vader Isaak. ’s Nachts richtte God zich in een visioen tot Israël. ‘Jakob! Jakob!’ riep hij, en Jakob antwoordde: ‘Ik luister.’ God zei: ‘Ik ben God, de God van je vader. Wees niet bang om verder te reizen naar Egypte, want ik zal daar een groot volk uit je doen voortkomen.”
Jakob gaat iets spannends doen, op reis naar het onveilige Egypte waar ze zeggen dat zijn kwijtgeraakte zoon Jozef op de troon zit. En hij zoekt het bij de God van zijn vader Izaak en die antwoord: ik ben de God van je vader. De moeder blijft een beetje ontbreken helaas in patriarchale tijden, maar even om het idee: Jakob erft een godheid, hij pakt op zijn leeftijd het stokje over. Hij gaat zelf staan, offert en kondigt op die manier aan: hier ben ik, ben jij er ook nog? En dat blijkt, de God van zijn vader is er nog. In dat visioen dan.
Ga ik staan? Heb ik het stokje dat in mijn opvoeding is aangereikt daadwerkelijk overgenomen om op mijn manier te gaan staan, als volwassene, op mijn manier gelovige? Soms is het makkelijker om in een postpuberteit te blijven hangen en te blijven zoeken en denken dat volwassenheid ooit wel komt. Ook al ben je in de veertig. De God van mijn vader – en moeder – is de God die ik op mijn manier zoek en waaruit ik leef, op de weg die ik heb te gaan. In de hoop dat mijn kinderen op hun eigen manier verantwoordelijkheid nemen op een dag – en hun eigen geloof vormgeven en uitleven. En mocht je jouw geloof juist geen geloof noemen – ook prima, het is maar een woord. Er zijn variaties, ook op dat thema.
Tot zover vandaag. Een hele goede zomer gewenst! Rust voor hart en ziel en vriendschap en plezier met de mensen die belangrijk voor je zijn. Ik ben er weer eind augustus ergens. Voor nu en de rest van deze PopUpPauze; vrede gewenast, en alle goeds.
