Een eenzame plaats
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Beeld - Joanne Zwart
Een eenzame plaats – PopUpGedachte woensdag 1 september 2021
Wie door het straatje hier in de Jordaan loopt, ziet achter het venster mij zitten. Een beetje geel licht stroomt naar buiten. Voor de enkele voorbijganger, die er eigenlijk nooit is op dit vroege uur, zo tussen zes en zeven, moet het lijken op een overijverige ZZP-er of iemand die samenwerkt met iemand uit een andere tijdszone. Waarom zou je anders zó vroeg zijn. Niemand is zo vroeg, niet hier in de stad. Alleen de postbezorger met zijn scooter, misschien hoor je’m af en toe door de opname heen. Verder is het stil.
Ik ben niet aan het werk. Misschien zou je kunnen zeggen dat ik samenwerk met iemand uit een andere tijdszone, maar dat is dan meer een zone zonder tijd. Ik zoek verbinding, in de stilte van de ochtend, op zoek naar God. Naar mezelf in het licht van die God. En naar de betekenis van die woorden. Het is een stille plek, een individuele plek, misschien soms even een eenzame plek maar zonder die negatieve connotatie.
Dit staat er vanochtend over Jezus in de teksten. Hij heeft de hele nacht doorgehaald, preken, spreken, genezen, zo staat er. Maar
Toen het dag geworden was, ging Hij naar buiten en begaf zich naar een eenzame plaats. De mensen zochten Hem echter, kwamen waar Hij was en poogden Hem vast te houden om te verhinderen dat Hij hen zou verlaten. Maar Hij sprak tot hen: 'Ik moet ook aan andere steden het Goede Nieuws van het Godsrijk brengen, want daarvoor ben Ik gezonden.'
De rabbi heeft niet rustig liggen slapen, zoals ik vannacht maar aan één stuk de zieken en de gekwetsten van het dorp gesproken, genezen, ze de handen opgelegd. En dan is zelfs hij leeg en de mensen zat. Hij vertrekt naar een eenzame plaats. De verlangende meute vindt hem daar ook, maar hij maakt zich los. Hij is van niemand, ook niet als hij zo van dienst kan zijn aan zoveel mensen. Dan nog is hij van niemand. Hij maakt zich los en gaat zijn eigen weg.
Eenzaamheid. Het is blijkbaar ook een keuze. Een weg om te gaan. Zomaar raak je vast in wat anderen verwachten, in de betekenis die je voor anderen kunt hebben. Met al je vezels verbonden aan de plek waar je terecht gekomen bent. Verstrikt in je agenda en in je tijd, je gebrek aan tijd. Dan is het misschien tijd voor een eenzame plaats. Dat zijn een beetje enge plekken. Niet om zichzelf, maar het is eng voor jezelf om jezelf onder ogen te komen en het is eng voor degenen die je dan achterlaat. Want wat is de conclusie in die eenzame plaats, wat gaat er gebeuren? Je moet loslaten, de vingers die aan je arm klemmen één voor één liefdevol losmaken, geef ze desnoods een kus, en dan ga je.
De eenzaamheid leert ons opnieuw individu zijn. Niet individualistisch, maar individu. Een mens met een eigen roeping, een eigen vrijheid en verantwoordelijkheid. De eenzame plaats is de plek om opnieuw te weten waar je je aan te geven hebt, als keuze, niet als sleur of uit gerezen verwachtingen. Eenzaam zijn kan een vloek zijn, maar iets van die eenzaamheid is essentieel. Omdat het ons terug kan brengen bij wie we zijn. We zijn, in gemeenschap, ook altijd individu.
Tot zover vanochtend. Een hele goede woensdag gewenst en vrede, en alle goeds.
