Een beetje bang
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
door Joanne Zwart 1/9/2022
Een beetje bang – PopUpGedachte donderdag 1 september 2022
Als kind heb ik wat gewindsurft. Met de familie op vakantie en dan zo’n enorme plank, een oud driehoek zeil dat je met een touw uit het water stond te takelen. Hangen in de wind, stuiteren over de golven, tussen de Franse of Zwitserse bergen. Het materieel werd naarmate we iets beter werden ook ietsje sneller en de surfdrive steeds wat fanatieker. Toch ben ik daar regelmatig bang geweest. Het plezier in de wind en de golven kan opeens omslaan in angst. Of dat er onder het plezier allereerst een tikje verbetenheid kruipt; je moet de boel wel de baas blijven, je armen moeten het niet begeven, je moet wel zien terug te keren naar het punt waar je bent begonnen anders heb je een probleem. En als dan de lucht net wat betrekt, de golven grauwer worden, dan is de verbetenheid soms zomaar angst. Angst die van je vraagt wat je daar doet, tussen die megahoge bergen, op een diep water, met klotsende golven en weinig gevoel meer in je vingers. Opeens zijn de elementen geen speeldingen meer, maar indrukwekkende machten, die dwars over je heen denderen zonder je ook maar op te merken. Breekt de zon dan weer door, dan schudt je het water uit je haar en denk je; ach, kom, we gaan nog een stukje surfen, maar ik had dan even de bibbers. Even de ontzetting. Of verwarring.
Vandaag in de lezing gaat het over God en ontzetting. En dat is vreemd, want ik heb die ontzetting niet zo vaak ervaren. Wel geborgenheid, ook wel angst denk ik in de vorm van schuldgevoel, maar dit? Mis ik iets, dacht ik? Het verhaal is zo dat rabbi Jezus de boot van Petrus leent als een soort preekstoelpodium om de toeschouwers toe te kunnen spreken en daarna Petrus de opdracht geeft om – midden op de dag – te gaan varen en z’n net uit te werpen. Wat gek is, want ze hebben de hele nacht gevist en niets gevangen en vissen doe je – in weerwil van alle sportvissers langs de meertjes in ons land – ’s nachts. Maar goed, dan staat er:
Ze deden het en vingen zulk een massa vissen in hun netten, dat deze dreigen te scheuren. Daarom wenkten ze hun maats in de andere boot om hen te komen helpen. Toen die gekomen waren, vulden zij de beide boten tot zinkens toe. Bij het zien daarvan viel Simon Petrus Jezus te voet en zei: 'Heer, ga van mij weg, want ik ben een zondig mens.' Ontzetting had zich meester gemaakt van hem en allen die bij hem waren vanwege de vangst die ze gedaan hadden; en zo verging het ook Jakobus en Johannes, de zonen van Zebedeus, die met Simon samenwerkten.
Dat is een fascinerende emotie toch, tegenover deze megavangst: ontzetting. Het gaat niet meer over de vis, maar iets als: wie, wat hebben we hier aan boord? En zelfs: ga weg, ik ben een zondig mens. Daar moet je in deze tijd eens om komen. Ik herken de ontzetting bij golven en wind en mijn overmoed soms op de surfplank toen. Maar tegenover het goddelijke? Ik ken dankbaarheid, verwondering ook als ik denk: zo, die had ik niet verdiend, dank dat dit toch goed is gekomen. Maar ontzetting? Omdat God of dat wat de wereld stuurt, zo dichtbij komt dat je liever in een hoekje kruipt tot het voorbij is – maar er ook geen seconde van wil missen. Direct hierna leggen Petrus en de anderen hun netten neer en volgen de rabbi.
Let ik wel goed op, dat is eigenlijk mijn vraag aan mezelf. Let ik wel goed op hoe de Eeuwige, hoe God soms inbreekt in mijn werkelijkheid? Besef ik wel dat er soms heilige momenten zijn – die ik absoluut niet verdien noch heb geregeld en zeker niet in de hand heb. Met mijn kinderen heb ik het wel gehad, meteen na de geboorte. Dat je denkt: wie heeft deze wonderlijke, behoeftige, briljante kwetsbare schepselen aan mij toevertrouwd. En what were you thinking? Nog steeds zijn er momenten dat het hart het even niet aan kan qua geluk.
Oftewel; al zoekende zijn er momenten van ontzetting, van introspectie, van gevoel de grootsheid van het moment niet waardig te zijn en er toch ook met je huid en haar bij betrokken zijn. En de momenten groeien als je ze aandacht geeft, door stil te staan en te beseffen. Want de grootsheid is er misschien allang, alleen doe ik zo vaak alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Petrus had ook gewoon kunnen beginnen met z’n vis te fileren met een ‘bedankt man’, denkend over de winst van deze vismassa en of hij er een grotere boot van kon kopen. Maar de ontzetting kwam binnen en nam hem mee op hele nieuwe wegen. Letterlijk.
Tot zover vanochtend. Een hele – ontzettend, jawel – goede donderdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
