En God zag dat het goed was
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
En God zag dat het goed was – PopUpGedachte maandag 6 februari 202
Het is een fascinerend refrein. Dat eerste boek van de Bijbel begint er mee. Zes scheppingsdagen waarin dan de elementen van de aarde dichterlijk tevoorschijn worden geroepen en elke dag eindigt met een tevreden: en God zag dat het goed was. Als je toch zo je werkdagen kunt afsluiten, denk ik dan. Steeds tevreden, steeds kunnen zeggen: het was goed zo. Nou is die goed-status ook in de Bijbelse teksten van korte duur, het gaat na dag zeven al snel bergafwaarts en het drama tussen mens en God, mens en mens en mens en aarde ontrolt zich met alle chaos vandien. Maar zo begon het niet. Het begon met een tevreden constatering dat het goed was zoals het gemaakt is.
Ik heb net een week zonder PopUpGedachtes achter de rug. Ik was op reis met een klein internationaal gezelschap – we wisten soms pas ’s middags waar we die avond zouden slapen en wat het ritme van de dag zou worden, dat was elke keer weer anders. We verbleven een kleine week aan de grens van Europa, aan de Servische zijde van het Hongaarse grenshek. Waar we tijd doorbrachten met mensen uit Afghanistan, Pakistan, Marokko, Algerije, Irak – mensen die zich in alle tijdelijkheid ophielden in verlaten huizen, alles was tijdelijk, niets was goed. De littekens op hun armen, benen en soms gezicht waren niet goed. Aangebracht door wonden van grenspolitie en soms door rivaliserende smokkelbendes die in de bewust gecreëerde wetteloosheid de scepter zwaaiden. De behuizing was koud, donker, omgeven door troep en vuil. Hier kwam geen vuilnisophaaldienst en je eigen kamertje of het kleed rondom de gezamenlijke vuurplek schoonhouden, dat gaat nog net. Het was koud en alles straalt thuisloosheid uit.
Wat we daar doen? Dat is elke keer de vraag. We delen geen eten uit, daar zijn wel wat oganisaties voor. Er zijn er ook die een mobiele douche komen brengen en accu om telefoons op te laden. Wat soms mist? Verdrijving van verveling, even de tijd hebben om te praten, nieuwe vriendschappen te sluiten. En muziek. Dus dat is maar wat we doen. Het heet de Walk Of Shame, het is de 10e al. Geboren uit schaamte over de Europese grenspolitiek en over het feit dat we niets dan lege handen te bieden hebben. Want hoeveel hulp je ook stuurt, het kan niet verhullen dat deze mensen geen hulp nodig zouden hebben als ze een normale menselijke kans zouden krijgen.
En we zagen dat er niets goed was. Het was avond geweest en ochtend geweest. De eerste dag. Zo was het. En toch ook niet. De warmte van het contact, de gesprekken met handen en voeten, een kampvuurliedje met gitaar en mondharmonica – het brengt een golf van warmte teweeg. En verbinding. En verdrijving van de saaiheid. ‘Ik ben nu al in drie verschillende kampen geweest, maar nooit waren er mensen die muziek kwamen maken, zegt iemand, nadat we uit een vluchtelingenkamp zijn gekickt. We waren uitgenodigd door de bewoners, maar het reglement staat geen gasten toe. Dus gaan we verder voor de poort, de wind is snijdend koud, de vingers half bevroren, maar het groepje dat buiten komt staan om elkaar te ontmoeten groeit. En dan is het toch goed. Goed genoeg. Niet zeer goed, daarvoor is het allemaal te pijnlijk.
Ik lees deze dagen in Vertroostingen van Dirk de Wachter. Hij schrijft vanuit een ziekbed, kanker. En zegt dat hij zo z’n troost vindt in het kleine goed. De troost komt niet uit het technische vernunft warmee je behandeld wordt of dat er überhaupt een ziekenhuis is, het komt uit die verpleegster die net even een extra glimlach voor je heeft of naar je wilt luisteren, uit de dokter op de gang die je niet alleen de weg wijst maar ook even een stukje met je meeloopt. Het kleine goede is zeer goed.
In de chaos aan de grens leer ik het kleine goede weer waarderen, met alle chaos en buikpijn over omstandigheden en toekomst van dien. Maar het kleine goede is zeer goed. Zoals de schepping van de sterren dat was. En de maan. En de dieren. En wat niet al.
Tot zover vanochtend. Een hele goede maandag gewenst – en vrede, en alle goeds.
