Het groeit zelf
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Het groeit zelf – PopUpGedachte vrijdag 27 januari 2023
Het is alweer een jaar geleden dat ik begon met wat groenten inmaken. Superleuk proces en een fantastische smaak. Zag er mooi uit ook. Het koste alleen steeds een paar weken voor je het resultaat kon proeven. Het resultaat mocht dan soms prima, soms fantastisch zijn – ik blijk toch zo’n onderdeel van de instantcultuur dat het nu al weer een hele tijd stil ligt. Dat geeft niet, genoeg te doen. Alleen die instant-cultuur. Het idee dat als je graag iets wilt, dat je het dan gaat regelen en als het resultaat van onze actie een beetje langer duurt dan onze spanningsboog kan hebben, dan verliezen we de aandacht. Zo kun je nu dus op dezelfde dag je pakketje ontvangen dat je online hebt besteld. Vroeger werd het in een stoomboot geladen en moest je maar kijken of het ooit een keertje aankwam. Of een zeilboot. Of zo voelde het althans. Nu experimenteren we met drones die het gelijk even komen overvliegen – als dat nog geen staande praktijk is, kan het nooit lang duren.
Terwijl heel veel dingen langzaam gaan. Niet als je terugblikt, wel als je erbij staat en wacht. We hebben een beetje moestuin, nou dan moet je geen haast hebben. En wel erbij blijven. Dat groeit echt zelf. En anders niet. En onze kinderen, die zijn echt niet morgen het huis uit zodat je de handen vrij hebt. Gelukkig maar, want bij deze twee wil ik dat ook helemaal niet. Bij uitzondering gaat me dit al heus snel genoeg.
Kan ik nog wachten, verzorgen en de groei volgen. Waarvan? Van dat wat ik hoop, van dat wat de Eeuwige volgens de overleveringen aan het doen is in de wereld. We staan met z’n allen in de wereld voor een uiterst onzekere toekomst. We willen liefst nu oplossingen. Het gesprek erover kabbelt voort, gaat verloren in politieke tegenstellingen of gebrek aan draagvlak. Wetenschappers en voorspellers weten niet meer hoe dramatisch ze nog moeten klinken om de mens te bereiken. En daartussen, daartussen groeit het – zoals het in de Bijbel dan genoemd wordt – het Koninkrijk van God.
In harten van mensen die maar weer opstaan en blijven geloven en hopen. Al zegt men dat het een druppel op een gloeiende plaat is – zij geloven dat het een druppel op de grond is, misschien net genoeg om de hoop onder de oppervlakte verder te doen ontkiemen. Zo zegt Jezus het vanochtend:
'Het gaat met het Rijk Gods als met een man die zijn land bezaait; hij slaapt en staat op, 's nachts en overdag, en onderwijl kiemt het zaad en schiet op, maar hij weet niet hoe. Uit eigen kracht brengt de aarde vruchten voort, eerst de groene halm, dan de aar, dan het volgroeide graan in de aar. Zodra de vrucht het toelaat, slaat hij er de sikkel in, want het is tijd voor de oogst.'
Volgende week ben ik in Servië. Geen grote plannen, geen uit te delen goederen, geen op te halen verhalen die dan misschien wél harten zullen beroeren van beleidsmakers. Gewoon er zijn. Mensen ontmoeten die in de meest onmenselijke situaties terecht komen. En tijd doorbrengen. Misschien is dat omdat er iets van die ideeën van dat Rijk in ons hebben wortel geschoten, misschien is het ook een manier van zaaien. Iets van menselijkheid in de aarde stoppen aan de grenzen van Europa – in elk geval pogen dat te doen. En dan met mensen die je ontmoet zo mogelijk in contact blijven, wie weet waar je de groei van de onderlinge menselijkheid nog wat verder kan volgen.
Volgende week ben ik in Servië en deze keer laat ik mijn podcastmicrofoon en schrijverij thuis. Even met mijn aandacht helemaal daar. De week daarna ben ik weer terug met verse PopUpGedachtes, nieuwe verhalen. Voor nu, een heel goed weekend gewenst en een goede volgende week. Tot in februari
Vrede gewenst, en alle goeds.
