Hoe je terug kijkt
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Hoe je terug kijkt – PopUpGedachte donderdag 29 juni 2023
Hij noemde het z’n leunstoel-argument. Als succesvol ondernemer, gelauwerd door stadsbesturen en ondernemersbladen, herinnerde hij zichzelf maar al te goed zijn complete burn-out. Hoe de wereld instortte, zijn relaties leden onder zijn keuzes en de dingen die voor de wind leken te gaan, krakend uit zijn voegen raakten. Sindsdien, zei hij, maak ik nog één afweging als alle andere keuzes zijn gemaakt, en dat is het leunstoel argument. Ik stel me mezelf voor, over tientallen jaren, waarin ik oud en bejaard en stram in een leunstoel zit en mijn imaginaire kleinkinderen naast me staan – of ik dan trots en dankbaar naar deze keuze kan kijken. Een veiligheidsklep die hij inbouwde, om een goede voorouder te zijn, zoals sommigen dat zeggen. Een goede rentmeester, in meer oud-christelijke taal en zichzelf te behoeden om zichzelf, de wereld en de mensen om zich heen kapot te lopen.
Het is een vreemde combinatie, dat leven van ons, van spelen, intuïtie, lef, peinzen, piekeren, je uiterste best doen, overgave, ontspannen, tijd verspillen. En waar je op hoopt, tenminste dat heb ik, is op ‘flow’. Dat je weet wat je doet en dat het stroomt met de mensen om je heen, met de mogelijkheden en de relevantie, met de liefde en de verantwoordelijkheid. Maar verantwoordelijkheid is nog niet zo eenvoudig; soms is er gewoon strijd te leveren. Dat klinkt een beetje geharnast, maar dat is het ook. Jaren van je leven kun je voor je gevoel kwijt zijn met dat ene gevecht – en natuurlijk is dat niet non-stop en zijn er allerlei momenten van verstrooiing en geluk tussendoor – maar elke keer is er ook dat zelfde wapengekletter, hetzelfde vermoeiende, verbeten gevecht. Of is de ene net klaar en volgt de volgende. Hoeveel boeken je ook leest over hoe je leven te leven, niets garandeert je een gevechtsloze levensloop. Paulus kijkt vandaag terug op zijn leven, we zien hem even in zijn leunstoel, zonder kinderen en kleinkinderen om zich heen overigens, tenminste zijn familie was voor hem de kerkjes, gemeentes en groepen die hij had gesticht – en hij schrijft:
het uur van mijn heengaan is nabij. Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop voleind, het geloof bewaard.
Hier spreekt een mens die afgewogen terug kan kijken. Eenvoudig is het niet geweest, highs and lows en dat weten we ook wel van zijn levensloop. Geen schaamte, geen roze wolk – er was strijd en het was de goede strijd. Je kunt met heel veel de strijd aangaan in het leven, de strijd met jezelf en hoe je nu eenmaal bent, wat een pittige strijd is om te winnen. De strijd met je geschiedenis, waar je hoopt dat je op een gegeven moment de witte vlag kunt hijsen en vrede kunt sluiten, de strijd met de afleidingen om je heen, de strijd met je trots en je ego en je geldingsdrang – en dat die zich terugtrekken en je simpelweg kunt doen wat jou te doen staat in de wereld, in dienst van een hoger doel, onderdeel van de beweging van het goede, van God. Hij noemt het een wedloop, onze Paulus. Wat best vermoeiend klinkt, over een leven. Maar misschien hield Paulus wel van hardlopen, dan valt het weer een beetje mee. En hij heeft het geloof bewaard. Hij is niet cynisch geworden, hoop gehouden, tegen alle ellende in, tegen alles wat bij de handen afbreekt, wat beconcurreert en belegerd wordt, tegen de achterbaksheid en vijandigheid en beroerde goede bedoelingen die zoveel schade kunnen aanrichten. Hij heeft veel gezien én het geloof behouden. Het geloof dat het niet van hem afhangt, dat de wereld gedragen wordt, dat de weg van kwetsbaarheid en zwakheid de weg van Christus én de weg van de toekomst is. Hij gelooft het nog steeds, hier aan het einde van zijn leven.
Hij kijkt dankbaar om zich heen, vanuit zijn leunstoel. De spieren zijn wat moe, de handen trillen, de oogleden zijn zwaar. Maar er is dankbaarheid. Dat vooruit projecteren op de keuzes die ik dagelijks maak in de hoop mijn geloof, het geloven, te behouden. Het helpt, soms. In de momenten dat de keuze niet eenvoudig zijn.
Tot zover vandaag. Een hele goede donderdag gewenst – meer popupgedachtes op www.popupgedachte.nl – nogmaals dank aan iedereen die zo de crowdfunding voor het nieuwe seizoen heeft gedragen. En vrede gewenst, en alle goeds!
