Ten diepste
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Ten diepste – PopUpGedachte dinsdag 4 juli 2023
Zelf was ze van het luisteren. Ze keek je dan niet echt aan, maar op haar gehoor kon ze de nuances onderscheiden. Ze was mijn coach en haar taak was het om mij te observeren, vragen te stellen, mee te denken – me zogezegd te begeleiden op mijn eigen route. En dit was een kennismaking. Ze noteerde dat zijzelf weliswaar graag wegkeek, de ruimte in. Maar dat mijn neiging juist het tegenovergestelde was. Dat ik direct contact zocht, visueel. En natuurlijk, hoe kan het ook anders, vraagt ze dan als coach: waarom? Of ik een idee had.
Gek, want je denkt daar niet over na. Zo doe je de dingen. Maar met dat ze het vraagt, besef ik dat het mijn manier is om in het moment te blijven. Om mijn gedachten bij elkaar te houden. Dat in mijn eentje of zonder zo’n contact de gedachten zomaar wegvliegen en ik grip verlies. Op wat ik denk, misschien wel wie ik ben. Verbinding geeft vertrouwen, gebrek aan verbinding maakt zomaar dat ik mezelf verlies
Hoe dat dan werkt? Het zal voor veel meer mensen gelden. Die routepaden in je hoofd die een soort vicieuze cirkel van ongemak vormen. Dat je in je eentje opeens je begint af te vragen wat je op deze plek doet, of je hier wel wilt zijn, of het niet beter is om ergens anders te zijn – alsof dat dan een oplossing zou zijn, denk je dan. En waarom voelt het zo ongemakkelijk. Er is geen enkele reden om te piekeren en toch doe je het. De onzekerheid groeit. Je begint vast te lopen in je hoofd en daar van te balen. Wat een mooie dag vol rust had moeten zijn, is een eenzame dag met verlies van grip op de realiteit. Je verkruimelt waar je bij staat.
Ik moet aan deze momenten denken als ik de psalmdichter van vandaag lees, hij schrijft:
“Doorgrond mij, Heer, en ken mij,
peil mijn hart en mijn nieren,
want uw liefde staat mij voor ogen
en ik bewandel de weg van uw waarheid.”
De dichter vraagt de Eeuwige om het hart te doorgronden, de nieren, de zetel van emotie, het fundament van de ziel. En te bevestigen dat liefde de leidende draad is en waarheid de kern. Waarom zou je dat nodig hebben? Die bevestiging? Dat er een ander, God, zo diep in jouzelf afdaalt? En dit onderkent?
Soms weet ik het zelf niet meer en wantrouw ik alles. Ook mijn eigen gedachten, mijn intenties, cynische stemmetjes die je eigenheid afbreken. En dan dit, dit kleine gebedje. Ken mij, doorgrond mij, bevestig wat ik eigenlijk wel weet maar wat ik soms kwijtraak als ik me alleen voel, of bang, of bekritiseerd. Bevestig dat het toch wel echt die liefde is die mij drijft, de hoop, het verlangen, de overgave. Dat die onder alles echt wel aanwezig is. Juist als ik er zelf aan twijfel.
Spiritualiteit is ook het zelf dat het zelf soms bij de hand vat en weer op het pad zet, een groter verhaal, een oudere stem, een omvattender realiteit dan de onstuimigheid of onzekerheid van mijn eigen hart. Het is niet dat ik geloof als ik voel dat God er is. Het is dat ik me de vaste grond herinner als ik helemaal niet meer geloof dat een God er is – of misschien wel erger; dat ik niet meer geloof dat ik er ben, dat ik besta en dat dit ook maar op een of andere manier betekenis heeft.
Dan deze woorden herhalen, mezelf in herinnering brengen, verbinding zoeken – hoe vaag ook. Dit ben ik en dat gaat niet zomaar weg, ook als de gedachtenspinsels me vast willen knopen. Liefde, die goddelijke, die oeroude, die staat voor ogen en een weg van waarachtigheid, niet van eindeloze zelfkritiek of zelfcynisme (voor zover er zo’n woord bestaat). Doorgrond mij, ken mij, dan herken ik mezelf ook weer en keert de grond terug onder mijn voeten.
Tot zover vanochtend. Een hele goede dinsdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
