Verarming is verrijking, zo zei hij
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Verarming is verrijking, zei hij – PopUpGedachte dinsdag 28 mei 2024
Het is hier groen, de vogels klinken net anders dan in Amsterdam en de velden staan vol kleuren. We kijken uit over een glooiend grasland, met stukken water en een bosrand. Dit was vroeger rechttoe-rechtaan, zegt Thomas – de dienend kluizenaar van Zeeveld. Tien jaar geleden is hij hier begonnen en heeft zich volledig toegewijd aan deze plek, voor altijd. Het was een recht grasveld met rijen aangeplante bomen en het is het eerste wat we hebben aangepakt – nu is het terug in natuurlijke staat. En één keer per jaar wordt het hier afgemaaid en het maaisel afgevoerd, zo wordt langzaam de grond armer en de diversiteit rijker. Met dat hij het zegt, lijkt het hem in te vallen. Dat dit precies matcht met de filosofie, de spiritualiteit van deze plek. Verarming is verrijking, zo zegt hij. Minder spullen, minder bezit, minder woorden, minder weten – het levert rijkere mensen op, veel rijker. Het is de oude kloosterfilosofie die resoneert in de natuur. Een rijke grond levert hier woekerende soorten op. Maai je hen af en voer je hen af, dan is er ruimte voor veelkleurigheid.
Nogal een gedachte om naast het leven te kunnen leggen. Als de dominante vormen in mijn leven even zwijgen – of even worden afgevoerd; welke kwetsbare soorten komen dan naar boven. Welke verarming is verrijking? Ik weet het wel een beetje hier in de stilte, maar er is nog veel te ontdekken.
De lezing van vanochtend zegt geheel toevallig natuurlijk iets dergelijks. De leerlingen van Jezus van Nazareth zijn in gesprek met hem en Petrus zegt:
Zie, wij hebben alles prijsgegeven om U te volgen.' Jezus antwoordde: Voorwaar, Ik zeg u: er is niemand die huis, broers, zusters, moeder, vader, kinderen of akkers om Mij en om de Blijde Boodschap heeft prijsgegeven, of hij ontvangt nu, in deze tijd, het honderdvoudig aan huizen, broers, zusters, moeders, kinderen en akkers,
En dan zegt hij nog iets over vervolgingen en het Eeuwige leven maar eerst even dit. Wat hebben die leerlingen gedaan, qua opgeven? Toen de stem hen riep, lieten ze de visnetten of de boom waartegen ze zaten geleund, achter zich – ze zeiden hun vaders en moeders vaarwel en de voorspelbaarheid van hun leven en trokken op met die vreemde rabbi. Wat leverde dat op? Hoeveel huizen om in te slapen, hoeveel kleren om te dragen, hoeveel eten om te eten? Het werd voor hen een wilde achtbaan met vergezichten, wonderen, gevaar, teleurstelling en hoop en geloof.
En ik weet niet of dat prijsgeven voor mij geld, maar dat honderdvoudige snap ik heel goed. Juist misschien wel vandaag. Gisteravond was de crowdfunding opeens klaar, helemaal. 214 gevers en allemaal aanmoedigingen, stuk voor stuk. Ik heb geen vaste baan, al zijn er ondertussen wat vaste klussen. Ben ik dominee geworden na mijn opleiding theologie? Je zou het zo kunnen zeggen, maar geen kerk die me als zodanig in dienst heeft genomen. En ik ben er superdankbaar voor, want ik heb nu 214 werkgevers en misschien nog wel meer. Die allemaal zeggen; ga maar doen, alle vertrouwen en hoop. En ik heb niet één baan, maar wel honderd. En niet één collega, maar veel meer dan ik ooit zou kunnen denken. Voor elke opdracht, voor elke onderneming, voor elk moment van even schakelen is er een andere collega. Het is niet vanzelfsprekend, het is niet formeel en het kan voelen als los zand. Maar dat is het net zo min, als de bodem hier in het Castricumse landschap. Verarming is verrijking, minder is meer, verstilling is verdieping, vertraging is versnelling. Tenminste, daar lijkt het op.
Alles verzet zich tegen verarming en verstilling, ook na jaren start ik altijd de crowdfunding met angst en beven. En elke keer dank ik de Eeuwige – en iedereen – voor deze wereld, voor vertrouwen, voor hoop – voor die verhonderdvoudiging. Ook als de wereld in brand staat, of misschien wel juist.
Tot zover vanochtend vanuit de stilte in het duingebied van Castricum, vrede, verarming, verrijking en verstilling gewenst – al is het maar voor heel even. En een hele goede dinsdag. Vrede, en alle goeds.
