Wat echt leven is
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Wat echt leven is – PopUpGedachte woensdag 29 mei 2024 (vanuit retraitehuis Zeeveld in Castricum)
“Jij leeft in de toekomst, ik leef in het verleden – en we ontmoeten elkaar in het heden” – dat zei één van mijn beste vrienden uit mijn studententijd tegen me, toen hij getuige was bij mijn huwelijk. En dat klopte zo goed, dat ik de zin nog steeds weet. Wanneer hij het precies zei, of hij of ik het zelf zei, ik weet dat niet meer. Maar leven in het verleden, bezig met waar je vandaan komt en welke impact dat heeft en wie wat voor je betekent op basis van de geschiedenis die je met diegene hebt. Het kan je bezighouden. Net als de toekomst, wat je van plan bent, wat je te doen staat, wat er te realiseren is en wat er mogelijk is. Waar het heen gaat en hoe je daar een rol in kunt spelen. Allemaal zinnig en logisch, maar is het leven?
Ik lees hier stukjes uit een boek van Anthony de Mello, bekende priester en psychotherapeut. Over het leven in het nu, vandaag, in het moment. Een relevante oefening, juist als ik in mijn retraite hier besef hoe ik in mijn vernipperde leven lang niet altijd alles met aandacht doe. In mijn ene klus al bezig met de andere. In mijn tijd van ontspanning of gezin al bezig met de paar dingen die ik nog echt even moet doen. En ’s avonds al bezig met de volgende dag de popupgedachte. Niet aan het schrijven, maar wel enigszins op tijd naar bed want er ligt weer iets te wachten. Dat geeft niet, maar waar is je aandacht, waar is het leven, waar is het nu.
Klinkt als moderne psychotherapie of happinez-hipheid, maar dat hoeft het niet te zijn. Anthony de Mello noemt het leven in het nu, het moment honderd procent aandacht geven, in een bijzin; eeuwig leven, of écht leven. Wacht even, eeuwig leven en écht leven, zouden dat synoniemen kunnen zijn. Sterker nog; hij noemt leven in de toekomst of bezig zijn met wat er straks gaat gebeuren of leven in het verleden, bezig zijn met wat er gebeurt is terwijl het nu aan je voorbijtrekt – dat noemt hij op een bepaalde manier dood zijn voor het leven nu. Je eet je eten, terwijl je denkt aan je werk en hebt geen idee meer wat je gegeten hebt. Je leest je boek terwijl je bezig bent met iets anders en de pagina is om maar je hebt geen idee wat er op stond.
Vandaag in de lezing gaat het over een ‘zinloos leven’ waaruit de lezers van de brief die Petrus schrijft, verlost zouden zijn. Er staat. “Broeders en zusters, gij weet dat gij niet met vergankelijke dingen, zoals goud en zilver, zijt verlost uit het zinloze bestaan dat gij van uw vaderen had geërfd. Gij zijt verlost door het kostbaar bloed van Christus, “
Dat bloed en hoe dat zit daar hebben we het nog wel een keer over, het gaat even over dat woordje zinloos. Verlost de spiritualiteit van christendom je uit zinloosheid en welke dan? Gaat dat over een leven na dit leven of misschien zoals Anthony lijkt te zeggen; een leven in dit leven. En wat heeft christendom daarmee te maken, of geloof.
Als ik het hier goed zie, tijdens deze retraite en oefeningen van stilte en aandacht – dan lijkt er wel iets nodig te zijn voor het leven in dit nu. En dat is iets wat heel dicht op de huid zit van christendom; genade en vergeving. Liefhebben en erkennen. Niet allereerst van de ander, al is dat superrelevant. Maar zeggen de woestijnvaders, de grote mystici uit de 4e en de 5e eeuw: Soms zoeken we de ander lief te hebben om maar de worsteling met onszelf te vermijden. Daarom de stilte, niet voor altijd, maar in elk geval even.
Genade voor jezelf. In de ogen kijken van het moment. Jezelf zien zitten en alle ongemak en pijn en weerzin en tranen en alle toffe dingen die er zijn en bij je horen, omarmen. Erkennen. En dat gaat niet vanzelf. Je hebt er een soort Jezus-achtige ogen voor nodig. Die je zien, die je tot familie verklaart, eigen vlees en bloed – want daar kun je een hoop van hebben. Zie, kom ik er toch nog terug bij dat woordje.
In elk geval; als leven in het nu eeuwig leven is – los van de vraag naar leven na dit leven, wat echt wel ook de belofte is van christendom – dan gaat het om leven in dit leven. Eeuwige aandacht voor het moment. Niet gemakkelijk, wel zinnig en hoopvol en de moeite waard, want het is ervoor gemaakt, deze wereld, voor die aandacht.
Tot zover even de popupgedachte van vandaag. Een hele goede woensdag gewenst, en vrede, en alle goeds.
