Kan ik het horen?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Kan ik het horen – PopUpGedachte woensdag 27 maart 2024
Kan ik het horen? Nou, heel vaak niet. De meningen die me niet zinnen. Meestal weet ik ongeveer na de eerste paar woorden wel waar het heen gaat en dan zin ik op een snedig antwoord. Niet altijd, maar zeker als het gaat over zaken waar het er om spant. En wat ook niet makkelijk is om te horen, is de shit in de wereld. Of dat nu gaat over de pijn aan de grenzen van Europa, of over de situatie in Oekraïne, Gaza of al die andere plekken waar ik het nieuws over voorgeschoteld krijg. Kan ik luisteren naar vrienden die er doorheen zitten? Het is een gave en een oefening en misschien ook wel eentje die vraagt om op momenten ook even te luisteren naar jezelf: waar ben je bang voor als je niet kunt luisteren? Wat houdt je tegen om gewoon te luisteren? Waarom moet je een antwoord klaar hebben als je bezig bent om te luisteren?
Ik lees vandaag deze paar zinnen van de profeet Jesaja, het is later geduid als een soort vooraankondiging van de Messias, van Jezus van Nazareth – maar op zichzelf al gewoon mooie woorden. Dit staat er:
God, de Heer, gaf mij een vaardige tong, waarmee ik de moedeloze kan opbeuren. Elke ochtend wekt hij mijn oor, zodat het toegerust is om aandachtig te horen. God, de Heer, heeft mijn oren geopend en ik heb geen verzet geboden, ik ben niet teruggedeinsd.
Woorden om de moedeloze op te beuren. Dat vereist wat hoor. En dan niet woorden waarmee je vind dat de moedeloze opgebeurd zou moeten zijn – maar werkelijk, iets wat steun geeft in vermoeide tijden. En dan elke ochtend het oor wakker maken, zodat het toegerust is om aandachtig te horen. Ik probeer dat een beetje, zo elke werkdagochtend – aandachtig horen wat in de zinnetjes van zo’n tekst te vinden is. Maar met tekst is het heel wat makkelijker dan met meningen en soms ook met mensen. Aandachtig horen, niet de eerste woorden analyseren, niet de toon becommentariëren, niet eens de mening of de argumenten – maar echte aandacht, aan de mens.
En de figuur in deze tekst heeft zich er niet tegen verzet, is niet teruggedeinsd. Waarom zou die, zou je zeggen? Nou, heb je het al eens geprobeerd. Echt horen – ik denk dat ik het wel weet, hoe pijn dat doet. Gisteravond vertelde een bevriende collega hoe hij de verhalen had opgetekend van slachtoffers van mensenhandel in het Red Light District. Vijf echte verhalen van mensen, hij had ze aan de telefoon gehad en hij zegt: dit kostte me een jaar van mijn leven. Zoveel pijn, zoveel uitzichtloosheid, zoveel ellende. Echt horen, je leeft er zomaar korter van. Zo ook Jezus van Nazareth, die leefde er maar helemaal kort van.
Het is niet eenvoudig echt horen én zo belangrijk. Een roeping, zo lees ik in deze tekst. Geen vereiste hoor, om een ok mens te zijn. We gaan niet de lat leggen op Messiashoogte voor iedereen, daar gaan we aan onderdoor. Maar wel ergens de uitnodiging, dit zinnetje op momenten – of ik mijn oor ook open kan zetten, in plaats van mijn meningenmachine. En kan horen, werkelijk kan horen om daar dan al dan niet iets mee te doen.
Tot zover even vanochtend. Een hele goede woensdag gewenst – met open hart en open oren voor zover de ruimte er is, of we de ruimte kunnen leren maken. Zegen op je oren en je hart, zogezegd. En vrede, en alle goeds.
