Leven en lef
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Leven en lef – PopUpGedachte maandag 25 september 2023
We kennen die wel, van Loesje; dat leven het meervoud is van lef. Een gouden vondst, die sleets wordt als je’m te vaak leest en hoort – maar inhoudelijk weinig aan kracht verliest. Lef, een noodzakelijk ingrediënt voor leven. En dan bedoel ik niet branie, of macho, of brallen. Maar de moed om maar weer te doen wat er gedaan moet worden, door de vrees voor de ander, voor mislukken of de vrees voor jezelf heen. Die angst kennen we allemaal, in soorten en maten. En moed is dus ergens nodig en gegeven voor ons allemaal, als onderdeel van leven.
Bijvoorbeeld nog dit weekend – we organiseerden een straatfeest met onze woongroep. Een tafel voor meer dan honderd mensen, prachtig wit gedekt, bloemen, een buitenscherm met beelden van oud Amsterdam, een accordeonist, beetje bier de tap en schalen waarin mensen het eten dat ze mee zouden nemen, zouden kunnen uitstallen. Budget was van de Gemeente en met een groepje uit de woongemeenschap en wat enthousiaste buren hadden we het in elkaar gezet.
Zoiets lukt je niet in je eentje. Niet alleen omdat het dan teveel werk zou zijn, maar omdat het moed vraagt. Je moet je nek uitsteken, flyers uitsturen, tijd investeren, dingen beloven die gaan gebeuren terwijl je nog niet weet of je het voor elkaar gaat krijgen, wat als het de hele dag hoost van de regen – een overigens behoorlijk reëel scenario afgelopen zaterdag. Je moet bij zoiets – en bij duizend andere dingen in het leven – eerst de stap zetten, eerst iets beloven, ergens in investeren, er tijd, aandacht, liefde en geld instoppen voordat het werkelijk wordt – met het reëele risico dat het mislukt. Dus heb je een onrustig nachtje of is het toch spannend, hoe dichterbij de dag komt.
Vandaag schrijft de Psalmdichter hierover, en er staat:
Die onder tranen zaaien
zij oogsten met gejuich.
Vol zorgen gaan zij uit
met zaaizakken beladen;
maar keren zingend weer
beladen met hun schoven.
Prachtige boerenmetafoor. Je zaait met tranen. Waarom? Omdat je zaaigoed ook je eten is. Graankorrels, waar je brood van kan bakken. En je gooit ze in de aarde, waar ze sterven. En als het een beetje een hongerige periode is, dan doet het pijn om zo je eten weg te gooien. Kostbare tijd te investeren, kostbaar graan in de modder te gooien – met het reëele risico dat de oogst mislukt. En dan heb je niks. Dan heb je nu honger én straks honger. Dat kan.
Maar dan komt het graan op, groeit hoog en rijk – en niets is gezegender dan dat. Tijd om te oogsten en te zingen. Dan zit hier de straat vol en je lacht om het kleine beetje werk in verhouding tot de grote impact en opbrengst aan verbinding, zo’n uniek moment.
Leven en lef, ze zijn best wel onlosmakelijk verbonden. Niet de branie, niet de macho of het brallen. Maar de kleine en soms grote investeringen die nodig zijn in de ander, in jezelf, in de omgeving om iets goeds teweeg te brengen – zonder garanties. Investeren in rust in jezelf omdat het nodig is, omdat het anders niet goed met je gaat. Gaat die rust helpen? Geen garanties, maar áls het helpt, dan ben je een gelukkig mens. Investeren in je kinderen, of je buren – ook zonder garanties, maar als er dan oogst-momentjes zijn, dan ga je zingend door het leven.
Tot zover even, voor vandaag. Een hele goede maandag gewenst, en vrede, en alle goeds.
