Waar het om draait
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Waar het om draait – PopUpGedachte donderdag 25 september 2025
Toen ik vader werd van onze oudste, verschoof het centrum in mijn leven. Álles wat ik deed, en dat was ook toen liefst veel, en veel tegelijkertijd – was opeens naar het tweede plan verschoven. Kwam ik thuis van een hele toffe lezing of een doodvermoeiende vergadering, dan was daar die kleine en die had er absoluut geen boodschap aan of ik een gigantische flater had geslagen of een enorm succes had geboekt – ik was z’n vader en dat was het enige dat telde. Het werk verdween uit het middelpunt van mijn leven, een beetje meer naar de rand. En achteraf bekeken, zei ik wel eens dat het er beter van leek te worden. Er zat minder druk op, ik kon het met iets meer ontspanning doen, mijn identiteit hing er niet van af. En dat helpt in de kwaliteit van het geheel.
Het gaat soms ook zo met geluk – als je erop focust, dat je gelukkig wilt worden of dat je geluk nastreeft – dan loopt het je zomaar uit je handen. Dan is zomaar de vraag: is dit het nou, is er niet iets meer te vinden, is dit nou later, als ik groot ben. Terwijl geluk een bijproduct is van iets anders waar je aan aan het werken bent. En vandaag in de lezing, lijkt dat nog breder te gelden. De situatie is dat het Joodse volk weer wat aan het opkrabbelen is, nadat het overwonnen en weggevoerd is. Ze keren terug naar hun huizen en proberen weer een leven op te bouwen. Maar het gaat moeizaam. En aan hun huis komen ze dan nog wel toe, maar een tempel – een godshuis – dat laten ze voor later als alles een beetje loopt. En de profeet heeft daar kritiek op. Dit staat er:
Jullie hebben veel gezaaid maar weinig geoogst; jullie eten maar raken nooit verzadigd, jullie drinken maar nooit is het genoeg, jullie kleden je maar krijgen het nooit warm; de dagloner krijgt zijn geld maar het verdwijnt in een beurs vol gaten. Dit zegt de Heer van de hemelse machten: Welke weg zijn jullie eigenlijk ingeslagen? Ga naar de bergen, haal daar hout en bouw mijn huis weer op.
Nou zal zo’n tekst ook vast gebruikt zijn om de gewone man geld uit de zak te kloppen voor mega-kerkgebouwen in later tijden. Maar er trof me iets in die eerste zinnen. Alsof het een beschrijving is van de consumptiemaatschappij anno nu: eten maar nooit verzadigd, drinken maar nooit genoeg, kleding, maar nooit echt goed, geld verdienen en het is ook zo weer weg. Onze fast fashion is zo’n systeem – het draait als een dolle om maar zoveel mogelijk troep te verkopen voor zo weinig mogelijk. Met eten gebeurt natuurlijk hetzelfde; die absurde overdaad van onze supermarkt en de immense hoeveelheid voedsel die vaak helemaal niet gericht is op voedingsstoffen of overleven, maar op smaaksensaties en ja, misschien wel verslaving. Die parallel zag ik opeens. En nee, ik denk niet dat het opbouwen van een tempel of Godshuis daar zomaar verandering in brengt. Zou aardig zijn, dan ga ik vandaag nog metselen.
Maar wel dit. De geboorte van mijn zoon bracht een nieuw centrum aan in mijn leven. Wij hebben hier aan tafel een ritueeltje van dankbaarheid om de maaltijd te beginnen. Kan het zijn dat als we dankbaarheid en afhankelijkheid leren, als we het goede proberen te ontvangen uit de hand van de Eeuwige in plaats van met kleding- en eten en drinken proberen het goede voor onszelf te fiksen – dat we dan eten en wél verzadigd raken. Omdat het niet ging om genotsmaximalisatie, maar om een community om de tafel en het besef dat wat we eten vrij wonderlijk uit de aarde is gegroeid en bedoeld is om te proeven en te eren. Dat kleding niet de man of de vrouw maakt, maar dat mannen en vrouwen de kleding maken en dat we hen eren. Dat we de waardes – van de Eeuwige zelf – in onze consumptie en aankopen laten meewegen. En dan wel verzadigd raken en wel warm van wat we dragen.
Het godshuis dat in puin lag, kon niet de mens herinneren aan de plek in de wereld. Daarom moest ‘ie herbouwd. In onze tijd zijn het net zo vaak de niet-religieuze activisten die ons herinneren aan onze verantwoordelijkheid – richting schepping of dieren of medemens. Dan vertegenwoordigen zij even de tempel of een herinnering aan dat godshuis van eerbied en liefde en zorg.
Waar het om draait – het kan zomaar helpen als het centrum zich verplaatst. En dat dit doorwerkt in alles.
Tot zover vandaag. Een hele goede donderdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
