Waar je op vertrouwt
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Waar je op vertrouwt – PopUpGedachte woensdag 25 juni 2025
We kunnen nogal hoge eisen hebben aan onszelf. Hoe we ons leven inrichten, wat we presteren en realiseren. Waar we aan bijdragen. We willen onszelf kunnen waarderen en respecteren en daarvoor hebben we een lijstje – veelal – onuitgesproken verwachtingen. Velen van ons in elk geval. En dan leren we hopelijk gaandeweg een beetje genadiger te zijn, de lat iets lager te leggen en dat je geliefd bent – no matter what.
Vandaag legt de tekst van de dag een vraag bij ons neer – iets om te doen wat niet iets is wat je kunt doen, per se. Het verandert de wereld niet, en tegelijk verandert het alles. Het heet ‘geloof’ – en ik denk dat je het met recht en rede zou kunnen interpreteren als ‘vertrouwen’. Vertrouwen in vandaag, vertrouwen in morgen, vertrouwen in de toekomst. Nou, zou je dat een jaar of twintig geleden zeggen, dan was het allemaal niet zo moeilijk. Surfend op een golf van vooruitgangsgeloof zouden we zomaar roepen dat we alle vertrouwen hebben in de toekomst. Maar nu? Is er enige reden?
In het verhaal van de dag gaat het over Abraham, aartsvader van vele gelovigen (en van alle monotheïstische godsdiensten – voor zover ik weet). En hij vindt dat vertrouwen een tikje ingewikkeld. Hij zou vader worden, maar is stokoud intussen. Hij zou, naar de belofte, de eerste worden van een nieuw volk, een nieuwe generatie, maar de kans lijkt volkomen verkeken. En dan is hij – op de een of andere manier – in gesprek met de Eeuwige en daar staat:
Godvoerde hem naar buiten, en sprak: Zie op naar de hemel en tel de sterren, als ge dat kunt: zó talrijk zal uw nageslacht zijn, zeide Hij hem. Abram geloofde de Eeuwige en deze rekende hem dat als gerechtigheid aan.
Dat laatste zinnetje vind ik leuk. Rekende hem dat als gerechtigheid aan. Je krijgt een belofte, je gelooft het – en je bent een rechtvaardige. Vreemd, want hij heeft werkelijk niets voor iemand gedaan op dit moment, hij heeft niet staan demonstreren, hij heeft niet z’n inkomen gedeeld met anderen, niks. Alleen geloven – of dus ‘vertrouwen’.
Dus als ik een uitdaging zoek voor de dag, dan zou het deze zijn. Vertrouwen in de toekomst, omdat de wereld niet van mij is, noch de toekomst. En niet van zichzelf. Maar dat ik er de Eeuwige in herken. In heel veel níet, trouwens. In heel veel shit herken ik die goddelijkheid absoluut niet. Maar juist dat is het misschien wel. Het contrast met waar de aarde en de mensheid voor bedoelt lijkt te zijn als je ook maar éven kijkt en de manier waarop we ermee omgaan – dat contrast en mijn frustratie of verdriet erover, is een teken van geloof en het weigeren om cynisch te worden of om de wereld als een klont cellen te zien – die toevallig bestaat. Kijk maar wat je ermee doet. Of de mens als nou eenmaal een wezen dat elkaar kapotmaakt. Dat is niet zo. Er is iets anders, iets mooiers, iets heiligers, iets veelbelovenders. Wat tot frustatie en woede en verdriet van zovelen met voeten wordt getreden.
Vertrouwen in de toekomst is geen optimisme over de toekomst. Maar het is het geloof dat ook dan en daar de Eeuwige aanwezig is in mensen dieren en dingen. Herkenbaar en met de weigering om het op te geven. Om mensen en dieren en dingen af te staan aan de grootste muil, de hoogste bieder of de venijnigste oorlogscrimineel. Als de Eeuwige weigert om de hoop op te geven – al generaties en generaties – dan ik ook niet. En kiezen om te vertrouwen, zou dan zomaar een daad van gerechtigheid kunnen zijn. Recht doen aan mensen, dieren en dingen. Omdat het alternatief van cynisme opgeven betekent. En da’s zonde, zogezegd – al kan het best even bestaan. In de hoop dat jij en ik ook weer geloof vinden. Al is het in het klein.
Tot zover vandaag. Een hele goede woensdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
