De oren open
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
De oren open – PopUpGedachte 24 januari 2023
Het is de laatste week van voorbereiding. Volgende week verzamelen we met een groepje mensen in Belgrado, Servië. Eerst spreken we wat lokale helpers, mensen die al hun tijd, aandacht en liefde inzetten voor vluchtelingen die onderweg zijn naar Duitsland, Frankrijk, Engeland of Italië, soms Zweden of nog verder. Servië is een doorreisland maar aan haar grenzen zijn de hekken hoog, het geweld van grenswachten is soms dodelijk, er zijn er die het al tientallen keren hebben geprobeerd. Na de helpers ons respect te betuigen, te vertellen wat wij doen en te horen wat het laatste nieuws is, reizen we met ons kleine gezelschap door naar de grenzen. Daar huizen in leegstaande fabrieken en half kapotte woningen mensen uit Pakistan, Afghanistan, Syrie en van zoveel plekken in de wereld. We komen niet eens om te helpen, maar om tijd door te brengen. Het blijft een gekke missie, maar elke keer blijkt het weer van enorm belang – er worden telefoonnummers uitgewisseld en Facebook contacten, even van mens tot mens verbinding maken dwars door alle structuren en bureaucratische bepalingen heen. Het heet de Walk of Shame en dit is onze tiende.
Het principe van die Walk is niet veel anders dan wat er nodig is bij rouw, of bij zoveel andere situaties van onrecht. Er is hulp nodig, altijd, natuurlijk. Er is soms verzet nodig, protest. Maar er zijn er ook altijd nodig die niet komen helpen maar er gewoon zijn. Ik lees deze dagen Vertroostingen van Dirk de Wachter, hoe hij toen hij kanker kreeg, eindeloos ontroerd kon zijn door iemand die alleen al maar binnenkwam en even vriendelijk was tegen hem in dat ziekenhuisbed. Dat alleen al.
Vandaag lees ik deze tekst : “Daarom zegt Christus bij zijn komst in de wereld: ‘Offers en gaven hebt u niet verlangd, maar u hebt mij een lichaam gegeven; brand- en reinigingsoffers behaagden u niet.’ Toen heb ik gezegd: “Hier ben ik,” want dit staat in de boekrol over mij geschreven: “Ik ben gekomen, God, om uw wil te doen.”
Paulus schrijft dit. En hij citeert uit een Psalm, die hij vervolgens Jezus van Nazareth in de mond legt. Allemaal prima, het punt is: niet de offers om je dankbaarheid te tonen, niet de offers om van je schuld af te komen, maar er zijn. In dit geval voor God, om diens wil te doen. Maar ik dacht vandaag even; als we de hulpgoederen even parkeren – niet voor altijd, maar voor nu – en het schuldgevoel tegenover de ander omdat ik meer heb, of lijk te hebben met mijn huis en gezin, ook even. En dan gewoon mijn oren open en luister. Dat dit steeds weer opnieuw lijkt te zijn wat er nodig is. Hoe helend het is.
Jezus van Nazareth kwam, zo zou je kunnen zeggen, niet met een messiascomplex of uit te rollen plan van impact. Hij had een meesterlijk gevoel voor dat wat de Eeuwige verlangde, in elke situatie. Één met de Eeuwige, zo zegt de christelijke traditie. Steeds opnieuw handelend, soms worstelend uit dat perspectief. Natuurlijk met het oog op de heelmaking van de wereld, maar de verantwoordelijkheid was op een bepaalde manier verlegd. Het was niet zijn individuele plan, zijn inschatting wat nodig was en hoe dat het beste aan te pakken, niet de hele wereld zelf op de nek nemen en oplossingen bedenken. Maar afstemmen, luisteren, zitten, tijd nemen, spreken – ook als dat een ogenschijnlijk kleine impact heeft en er – in zijn geval – mensen steeds weglopen.
Als ik zoek me af te stemmen op de Eeuwige én leer luisteren naar de ander – zonder me op te willen offeren, geen handelingen om mijn gevoel van onbehagen te dempen, maar er gewoon te zijn. Het blijkt helend. In rouw, aan de grenzen van Europa en in persoonlijke contacten. Niet makkelijk overigens, niet iets om licht over te denken – net zoals helpen dat niet is, ook dat vraagt veel. Maar het oor openen, echt luisteren, de tijd nemen, ook al is dat moeilijk met een agenda vol actiepunten die om aandacht roept. Het is goud waard, zeggen ze. Volgende week, ik weet niet hoe het zal zijn en of ik PopUpGedachtes kan blijven schrijven vanuit daar. Ik kan het in elk geval proberen. Voor nu ben ik blij met deze ochtend, de stilte, het donker en de teksten. En wens ik je vrede toe, juist de vrede die nodig is.
Tot zover vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst. Meer te vinden over de PopUpGedachte – en meer PopUpGedachtes op www.popupgedachte.nl – en voor nu dus vrede gewenst, en alle goeds.
