Niet opgelost, wel verbonden
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Niet opgelost, wel verbonden - PopUpGedachte dinsdag 23 mei 2023
Bidden doen we allemaal, zei iemand. Zo’n gemompelde verzuchting als: ‘laat dat alsjeblieft goed gaan!’ Of: ‘help! Geef me rust’. Het hoeft helemaal geen adres te hebben, je hoeft er niet voor in wat voor opperwezen dan ook te geloven. De woorden glippen als vanzelf naar buiten, het onderbewuste slingert ze het grote heelal in, en het brengt even jouw kleine zorg in het grote geheel der dingen. En dat helpt soms zowaar ook nog.
Als iemand dan echter heel specifiek gaat bidden, beginnen de vragen. Of, zoals afgelopen week, de verwijten. Het was een interessant moment en daarvoor moeten we toch ook vandaag weer even terug naar die demonstratie voor aanmeldcentrum Ter Apel, bedacht door PerspectieF de jongerenpartij van de ChristenUnie en opgepikt door meerdere partijen van activisten tot noodhulpverleners. En terwijl er speeches worden gegeven, komt er iemand naar me toe – omdat ik als een soort spreekstalmeester fungeer – en die zegt: ik zou graag voor de microfoon een gebed willen uitspreken, er zijn hier tenslotte veel christenen en het is door hen gestart. Ik zeg eerst nee. Ik vind het te dominant, te exclusief, te uitsluitend. En ik twijfel. Want waarom zou niet iedereen iets mogen zeggen wat hij of zij op de lever heeft. Dan bedenk ik da de speeches eindigen met een open mic, ik laat het hem weten én zeg erbij dat hij moet beseffen dat er mensen bij zijn met een grafhekel aan alles wat christelijk is. Hij bidt een expliciet gebed om redding door God, dat deze zomer niet opnieuw mensen buiten zullen slapen. Er wordt wat geroepen, anderen vinden het mooi. Prima.
Dan vraagt een vriendin: geloof je nou werkelijk dat God het dan gaat doen? En wat als hij het niet doet, heeft ‘ie dan niet geluisterd. Heeft ‘ie dan geen zin. Of kan hij het niet, wat een beetje het hele idee van de goddelijkheid van de aangesprokene op losse schroeven zet.
Een mooi gesprek ontspint zich over vragen waar ik het al heel lang niet meer over gehad heb. Over het problematische van het idee ‘almachtige God’. De alleskunner, de superman, de onvermoeibare oplosser. Terwijl het échte beeld van God de gekruisigde is. Die participieert in de pijn en het lijden, maar dan zonder zich ertegen te verzetten. Almacht is echt een problematisch begrip, zeker als het wordt losgezongen uit de gezangen, de gebeden, de concrete situaties van dankbaarheid en verbinding.
En dan nog – een kind verwijt ook de ouders dat het niet hem of haar behoedt heeft voor pijn en lijden en ongemak. “Je had toch gewoon dit of dat.” En een ouder zegt dan dat het had gekund, maar dat ze het niet hebben gedaan. Dat ingrijpen en voorkomen en oplossen niet de taak is van ouders, ten allen tijde. Het is wel hun taak er te zijn, beschikbaar, liefhebbend. Net als een partner datzelfde verwijt kan krijgen – je had me moeten helpen. En dat verwijt is niet iets om het debat over aan te gaan, maar een uiting van pijn of verdriet of behoefte aan verbinding.
Bidden is emotie, bidden is poezie, bidden is liefde en bidden is relatie. En de één moet alles bespreken om zich verbonden te voelen, een ander is een stille, de één moet alles uitpraten, een ander heeft aan één woord genoeg. De woorden van liefde van de één geven de ander de rillingen. Ja toch?
Bidden is nabijheid, verbinding, in een groter geheel staan. Beseffen dat zo’n protest uberhaupt niet tot stand gekomen was als er niet een geest door de aanwezigen waaide die geloofde in verandering en hoop en de noodzaak van liefde, een voelbare en zichtbare uitdrukking daarvan. Dat is dankbaarheid, het begin van elke vorm van gebed. En die is inclusief. Voor allemaal.
Gisteren beloofde ik nog voor een vriend te bidden. Niet omdat ik geloof dat dit een magische werking heeft, maar wel omdat ik geloof in verbinding, nabijheid, liefde en omdat ik zelf iets niet kan geven, wat hij wel nodig heeft – en wat mij betreft – verdient. Dus ik vraag het maar.
Tot zover vandaag. Over bidden als verbinding voor iedereen. Een hele goede dinsdag gewenst. Meer PopUpGedachtes te vinden op www.popupgedachte.nl – bijdragen kan daar ook via de doneerbutton. Dank voor de velen die dat steeds weer doen! De komende anderhalve week zal de PopUpGedachte iets onregelmatiger verschijnen omdat ik onderweg ben onder andere langs de grenzen van Europa, met vluchtelingen en mensen die met vluchtelingen werken. Ik doe mijn best om er regelmatig te zijn. Een hele goede dinsdag gewenst vandaag – en vrede, en alle goeds.
