Zeker niet alleen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Zeker niet alleen – PopUpGedachte maandag 22 mei 2023
Afgelopen donderdagochtend, het was Hemelvaartsdag. Zo’n zestig mensen werden wat stijf en stram wakker in een tentje op misschien wel de minst geliefde kampeerplek van het hele land. Voor de hekken van aanmeldcentrum Ter Apel. Het waren mensen van bijna alle leeftijden, begin twintig tot ruim voorbij de zeventig. Politieke jongeren, mensen die betrokken waren bij noodhulp aan vluchtelingen, activisten, mensen die nooit hadden gedemonstreerd en mensen die er altijd voor te porren waren als het om kwetsbare medemensen ging. Een generator moest voor stroom zorgen, zodat er koffie gemaakt, kon worden maar zo gemakkelijk was dat nog niet. Ondertussen vroeg men elkaar hoe men had geslapen en keek terug op de nacht ervoor. Het was de avond van het allereerste tentprotest – maar zeker niet bedoeld als het enige tentprotest. De aanleiding was de uitspraak van Mark Rutte geweest dat er komende zomer waarschijnlijk weer mensen buiten zouden slapen bij Ter Apel – en dat er geen helder plan leek te zijn om dat te voorkomen. Buiten slapen bij Ter Apel bracht de herinneringen terug aan afgelopen zomer waar honderden vluchtelingen, mannen, vrouwen en kinderen voor de hekken van het aanmeldcentrum op de grond de nacht doorbrachten. Tentjes werden heel soms oogluikend toegestaan, maar meestal weggenomen. Een rechteloze en redeloze situatie. Dat nooit weer. De jongerenpartij van de Christenunie, Perspectief, kwam met een plan, zocht medestanders en zie daar: een brede coalitie van grote organisaties uit heel veel hoeken van de samenleving ondertekende een aanklacht – van Oxfam Novib tot de PKN – en het tentprotest voor de deur werd door NOS, kranten en radio en tv opgepikt.
Tot zover, mooi, tof, succes. Ja toch? En toch. Je staat daar met vijftig mensen op een onherbergzame parkeerplaats. Er zijn wat speeches die betrokken zijn en fel. Er wordt tot laat in de nacht gedanst als bewoners van het aanmeldcentrum hun muziek draaien op een speaker en Syrische en Afrikaanse ritmes de mensen in beweging brengen. Maar toch, de impact? De verandering? De staatssecretaris doet z’n best, de situatie noemen we complex – en dat is’tie ook – en de grote raderen draaien door, wat de zandkorrels in de machine ook protesteren.
En dat is niet alleen voor vluchtelingen – al zit dat nou eenmaal dicht op mijn hart en leven. Maar voor zoveel van die systemen waar we de verandering niet zien. Groot maatschappelijk, of pijnlijk persoonlijk dichtbij. Verandering gebeurt niet zomaar, je stem verheffen of een stap maken verandert niet per se alles. Het moet wel gebeuren, maar hoe houdt je moed?
Vandaag in de lezing een paar zinnen van de rabbi uit Nazareth. Korte zinnen, cryptisch, bomvol betekenis die er nog aan ontfutseld moet worden. Het is vlak voor zijn arrestatie en executie en dit staat er:
Zie, er komt een uur, ja het is er al, dat gij naar alle kanten verstrooid wordt en Mij alleen laat. Toch ben Ik niet alleen, want de Vader is met Mij. Dit heb Ik u gezegd, opdat gij vrede zoudt bezitten in Mij. Weliswaar leeft gij in de wereld in verdrukking, maar hebt goede moed: Ik heb de wereld overwonnen.
Alleen gelaten worden – en dan toch niet alleen zijn. Vrede bezitten, ondanks verdrukking of bedrukt zijn, ondanks het gevoel klem te zitten en dan moed houden – omdat de stand van de dingen niet het uiteindelijke verhaal is. De systemen zijn overwonnen, zijn te overwinnen, zijn niet het laatste wat er gezegd wordt in de wereld. Ze bestaan wel, en zijn krachtig, maar niet onoverwinnelijk. Hun macht is vaker gebroken.
De goede zaak in de steek laten en vluchten – persoonlijk in mijn eigen leven of maatschappelijk. We doen het allemaal. En dan toch weer terugkeren, want er is geen man overboord. Vrede vinden en opnieuw de weg lopen. In vertrouwen en met moed. Cryptisch? Misschien. Ook hoopgevend, zoals die tentjes voor de poort afgelopen Hemelvaart dat zijn. Om in te geloven.
Tot zover vandaag op deze maandag van een nieuwe week. De komende twee weken zal ik veel onderweg zijn – ik hoop zoveel mogelijk te kunnen blijven doorgaan met de PopUpGedachtes, maar mocht er eens eentje uitvallen, dan komt dat daardoor. Ik hou je op hoogte. Voor vandaag een hele goede maandag gewenst – en vrede, en alle goeds.
