Ontvangen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Geef ons heden ons dagelijks brood
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag te beginnen. Vandaag met de titel
Ontvangen – PopUpGedachte donderdag 22 juni 2023
We zijn er wat minder goed in dan in geven. In ontvangen. Geven kunnen we ook lang niet altijd heel goed, we kijken dan toch weer even of de ander het verdiend heeft, of er ook iets voor terugkomt, hoe het er economisch een beetje voor staat – en dán geven. Ontvangen is echter lastiger. En dan bedoel ik niet: krijgen wat je verdient. Dat kunnen we best, en een beetje meer willen we ook wel. Dat je salaris krijgt, dat je eten bestelt en dat het dan gebracht wordt – dat kunnen we prima ontvangen, sterker nog; we mopperen als het niet op tijd is.
Maar ontvangen in de zin van krijgen, zomaar? Dat is andere koek en kan twee kanten opvallen. Het ene ontvangen om niet, dat zien we nauwelijks. Het leven dat we hebben gekregen, de mogelijkheid om te studeren of te lezen of iets uit je handen te doen laten komen. Je merkt het pas als het niet lukt, of als je op het randje van de dood hebt gelegen; dan is er even die dankbaarheid voor het zomaar ontvangen. In situaties waarin je zomaar iets gegeven wordt, iets van waarde – dat is nog een stuk ingewikkelder. Kan ik dat zomaar aannemen? Verwacht de ander nu iets van mij? Ik wil niemand iets schuldig zijn? Addertje onder het gras?
Vandaag leert de rabbi de leerlingen een eenvoudig gebed en ergens middenin staat dit ene zinnetje: Geef ons heden ons dagelijks brood. Het is geen dankgebed voor al het goede, dat zou nog wat makkelijker zijn. Het is een vraag, eentje in afhankelijkheid. Een vraag om eten. Een hand ophouden. Man man, dat is helemaal niet makkelijk.
In het gewone leven vertrouwen we op ons geld, onze baan, onze gezondheid, onze gezondheidszorg als onze gezondheid het laat afweten, eventueel nog op familie - en zo is ons dagelijks brood geregeld. We vragen er niet om, we werken ervoor. Letterlijk, als ik druk ben, zeg ik soms onwillekeurig tegen mijn kinderen dat er ook brood op de plank moet komen. Een ouderwetse utidrukking die meestal geen recht doet aan de situatie – eerder een smoes is om nog even door te werken, maar zo werkt dat dus. We vragen er niet om, we werken ervoor.
Jezus leert een simpele oefening, die eigenlijk beter bij de realiteit past dan ons zelfvertrouwen. Geef ons heden ons dagelijks brood. Elke dag weer opnieuw. Want mijn werken voor wat ik hoop te eten, voegt maar een heel klein beetje toe aan het geheel der dingen. En zelfs dan nog: dat ik kan werken, is een enorme reden tot dankbaarheid. En als derde; er zit iets waardevols in het opnieuw laten ‘betoveren’ van de werkelijkheid. We hebben met het aan de dijk zetten van de religieuze santenkraam, ook iets verloren. We zijn machinaal gaan kijken naar brood, op allerlei mogelijke manieren. We kijken tweedimensionaal naar ons leven, terwijl er een heel andere dimensie te vinden is. Met het oefenen van het ontvangen, van het vragen in plaats van nemen, van het vertrouwen op een Gever in plaats van de vanzelfsprekende eis aan jezelf om te zorgen dat het er is, dat brood – wordt dat wat er op tafel staat reden tot dankbaarheid, een cadeau van een gever, een bevestiging van gezien zijn.
En als het er dan niet is? Ik denk zo, en zie dat in zoveel culturen terug, niet in het minst bij de vele vluhtelingen onderweg; juist degenen die hebben geoefend in de dankbaarheid voor dat wat ze dagelijks wordt gegeven, zijn in staat om te vertrouwen, vol te houden en te blijven liefhebben als het er even niet is. Wie leeft in een wereld, waarin een liefdevolle gever wordt veronderstelt, worstelt weleens met schaarste, eenzaamheid, gebrek – maar heeft tenminste iemand om mee te worstelen, om het aan over te geven, om los te laten soms. En dat is grote winst, boven de hoge eis aan jezelf om god te zijn voor jezelf en je geliefden en de toekomst en te voorzien in wat er nodig is. Dat gaat vast even goed, maar als het bij de handen afbreekt?
Oefenen in dankbaarheid leert ons ontvangen – hopelijk doorgeven, er niet voor werken maar er om vragen, zodat we kunnen werken voor het werk zelf, voor de schoonheid waarheid en goedheid daarvan. Het kan ons vertrouwen leren – geef ons heden ons dagelijks brood.
Tot zover vandaag de PopUpGedachte. Een hele goede donderdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
