Vertrouwen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Vertrouwen – PopUpGedachte vrijdag 22 december 2023
Het is ongeveer het tegenovergestelde van het levensgevoel van vandaag: vertrouwen. We weten als Nederlanders door de bank genomen niet meer of onze politici te vertrouwen zijn, of de verkiezingen eerlijk verlopen en of we niet door kwade denkers achter de schermen worden bedonderd. We weten niet wat er in ons eten zit en in ons water, of onze kennis een beetje toereikend is of ook maar een voorbijgaande mening, we factchecken ons een slag in de rondte maar elke doorgeprikte mythe blijft hardnekkig circuleren. En in die chaos wordt er een kerstkind geboren. We kijken een beetje cynisch naar de commercie, we houden ons soms wanhopig vast aan de nostalgische gevoelens die opduiken bij kerstvieringen en voelen de donkere wanhoop van een land dat in een uiterst giftige oorlog is verwikkeld, het land waar dit kind werd geboren. Giftig, dodelijk en haatzaaiend. Lang leve Kerst.
Vandaag in de lezing van de dag, schrijft de ogenschijnlijk onvruchtbare moeder die na lang hopen en bidden een zoontje krijgt, dit:
De Heer beschikt over sterven en leven,
Hij leidt naar de dood en roept weer terug.
De Heer schenkt armoede evenals rijkdom
vernedering brengt Hij en eer.
En ik hoor de echo van de mensen uit Pakistan, Afghanistan, Syrie en weet ik niet wat voor landen die schuilen in de bossen, ‘the jungle’ zoals ze die noemen van Bosnië en Servië – overgeleverd aan mensensmokkelaars vanaf het moment dat uit hun land vluchten. Inshallah en Alhamdoellilah, zo de Here wil en de Here zij geprezen. Dat zijn de woorden die door de emoties heen worden gevlochten. De uitzichtloosheid, de machteloosheid, de hoop, het plezier, de dankbaarheid, het verlangen. Als het de Eeuwige belieft, dan komen we heus ergens aan. Als iemand het gehaald heeft, danken we God. De macht van hekken, grenswachten, honden en politiek is maar een pion op het bord, uiteindelijk valt die pion, staat of slaat die pion, maar het is niet meer dan een pion – achter die directe, harde, donkere werkelijkheid huist een andere kracht. En eentje die ze gekozen hebben om te vertrouwen, om zich aan over te geven, om lief te hebben. Amor Fati, noemde Nietzsche het, iets wat hij antireligieus bedoelde, maar toch niet zo anti hoeft te zijn. Liefde voor het lot. Overgave. En ja, dus toch een soort van vertrouwen. Het is, zo stel ik me voor, als zeebenen krijgen op een schip op zee. Dat je weet hoe het schip stampt en rolt over de golven, dat je lijf het weet, intuïtief. Er is vertrouwen, lijfelijk, evenwichtig. Vroeger hing je kotsend over de reling en werd je heen en weer geslingerd tussen deur en wand en kooi. Nu ben je er thuis. Is er vertrouwen.
De eeuwige beschikt over sterven en leven – niet een gemakkelijke tekst voor hen in rouw maar bedoeld als vertrouwen, overgave, aan een groter lot dan je eigen. Iets anders dan willekeur. Zeker iets anders want de psalmdichter schijft verder, een strofe die klinkt als het Magnificat, het lied van de vrouw die de moeder van Jezus Christus zou worden. Het noodlot, of de Allah uit Inshallah, de God die de wereld omvat en doortrekt, heeft een eigen agenda, eentje van omkering:
Hij de onmachtige uit het stof
verheft uit het vuil de geringe;
Hij geeft hem een zetel onder de vorsten.
Want Hij is de Heer van de zuilen der aarde
waarop Hij de aardschijf heeft geplaatst.
Hij is de Eeuwige, die van de zuilen der aarde waarop de aardschijf is geplant. Natuurkundig onzin, maar spiritueel en persoonlijk spot-on. En hard nodig. Juist anno nu, juist deze kerst. De draaiende aarde in een ogenschijnlijk oneindig universum heeft een bedding, wordt gedragen. Ik hoop en verlang naar zeebenen, vertrouwen tijdens het varen over een onpeilbaar diepe zee, met soms te hoge golven. En dan niet alleen zijn – en een dek onder de voeten weten. Eigenlijk niet een beeld voor mij, want wat weet ik nou van zeevaart – maar het past op een of andere manier vandaag.
Een hele goede tijd gewenst de komende weken, ik ben er op 8 januari weer. Mocht je de popupgedachte missen, check vooral www.popupgedachte.nl – en voor nu en straks, temidden van en ondanks alles: vrede gewenst, en alle goeds.
