Ik zie je
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Ik zie je
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag mee te beginnen. Om zes uur ’s ochtends pak ik de lezingen van de dag erbij op zoek naar een woord, een zin, een idee dat wellicht voor vandaag gemaakt is. Om vervolgens al denkende weg te schrijven, een moment van stilte en reflectie voordat de dag begint. En het begint altijd met een titel, vandaag:
Ik zie je – PopUpGedachte maandag 8 januari 2024
Het was donker in de kloosterkapel gisteren. Gek eigenlijk, want zo laat was het niet. Door de met glas in lood gekleurde ramen, viel wat licht naar binnen maar veel was het niet. Zestig mensen stonden in een halve cirkel, de binnenste rij keek naar de buitenste rij, tussen hen in een doorgang als een was het een erehaag. En ze hadden allemaal een kaars vast. Het klinkt misschien een beetje als een vreemde spirituele seance, maar het was vrij nuchter en vooral vrij mooi. De zestig hadden net twee dagen de Graceland Retreat meegemaakt en gedanst, gelachen, gehuild, goed gegeten en het oude jaar achter zich gelaten om met vertrouwen, of hoop of verwachting of rust het nieuwe jaar te beginnen. Iedereen had zo een ander woord, ging aan het begin van de rij mensen staan en liep met een kaars in de hand door de rij na het noemen van een woord voor 2024. Het was stil, zestig mensen lang en ontroerend. Al die individuen, stuk voor stuk gezien op een kwetsbaar stukje hoop.
Nogal een behoefte, gezien zijn. Terwijl je laten zien nog niet zo eenvoudig is. We hebben allemaal tools om ons niet te laten zien. Door weg te duiken of achter een maskertje van grapjes, stoerdoenerij of zelfrelativering ons gezicht te laten zien. Maar dat doet niets af aan die behoefte, die is universeel. Die is voor mij en voor jou en voor wie je dan ook vandaag tegenkomt. Lekker paradoxaal dan wel; niet je zomaar durven of kunnen laten zien, maar wel de behoefte hebben. En hoe groter de behoefte, hoe moeilijker het is om tevoorschijn te komen, want je zult maar afgewezen worden. Of niet gezien, juist als het nodig is. Dan maar liever niet teveel laten zien, scheelt weer eventuele teleurstelling.
Gezien worden, je gezien weten, vereist nou eenmaal moed. Een stap naar buiten, naar het licht, in de kring, iets van overgave. Pas als gegeven wordt, wat je ook onthouden zou kunnen worden, wordt ergens die behoefte vervuld. Als het niet zeker is, de ander niet gedwongen is, maar uit vrije wil.
Vandaag in de lezing van de dag de rabbi uit Nazareth, die nogal met een belangrijke opdracht is geboren en aan z’n werkende leven gaat beginnen. En hij gaat zich laten dopen, een soort toewijdingsritueel in de woestijn. Om het oude achter te laten en opnieuw te beginnen. Publiek, kwetsbaar en overgave. Dit staat er:
“In die tijd vertrok Jezus uit Nazaret in Galilea en liet zich in de Jordaan door Johannes dopen. En op hetzelfde ogenblik dat Hij uit het water opsteeg, zag Hij de hemel openscheuren en de Geest als een duif op zich neerdalen. En er kwam een stem uit de hemel: 'Gij zijt mijn Zoon, mijn veelgeliefde; in U heb Ik welbehagen.'”
Geen garanties, hè? Dat je in momenten van kwetsbaarheid zo wordt omarmd. Maar het is wel precies de behoefte. En het vraagt om beschikbaar zijn. Voor die dubbele rij mensen gaan staan en dat woord van 2024 roepen. Verbondenheid, of waardigheid of rust of vertrouwen. En dan maar lopen, tussen al die mensen door. Ongemakkelijk? Vast. Maar dat hoort hier nu eenmaal bij.
Dit is mijn zoon, mijn dochter, mijn veelgeliefde, in haar, in hem heb ik welbehagen. Hoeveel kinderen niet hunkeren naar ouders, of desnoods een baas of een opdrachtgever, of een partner of iemand die met zo’n soort tekst je ziet. De gedachte van christendom is precies dit; een stem uit de hemel in je oor – geliefd, welbehagen, ik zie je. En je voelt de weerstand: niet ik, want zie mij nou. Of heb ik dat nou nodig? En daarvoor is dan net weer die Jordaan – iets van dat lichte cynisme of de zelfkritiek achterlaten. Weten hoe hard je het nodig hebt om gezien te zijn en de gedachte toelaten dat het mogelijk is dat je geliefd bent – omdat je leeft, ademt, bestaat – en of je dat vandaag dan misschien weerspiegelt ziet in de ogen van een ander, in het licht, in de lucht, of ergens diep van binnen. Gezien, geliefd.
Tot zover even de popupgedachte van vanochtend. De eerste van 2024, en hopelijk weer de eerste van vele. Een hele goede maandag gewenst, en vrede, en alle goeds.
