Soms wil je het gewoon niet weten
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Soms wil je het gewoon niet weten – PopUpGedachte donderdag 21 juli 2022
Ze vertelde over het meisje van tien dat haar aankeek vanaf het strand. Zij was op weg om haar dochter naar school te brengen. Het meisje keek haar aan, de ogen leeg, moe, uitgeput. En niet zomaar een strand, niet zomaar een moment. Ze was net uit de rubberboot gestapt. De 49 anderen waren bezig om hun telefoons uit het plastic te wrappen, wrongen hun kleren uit, vielen op hun kniëen om God te danken. Ze hadden de oversteek overleefd over de smalle, levensgevaarlijke zeestraat tussen Turkije en het Griekse eiland Lesbos. En het meisje stond daar maar. De vrouw keek naar het meisje, naar haar dochter die ze naar school zou brengen en ze stopte. Ze kon niet doorrijden alsof er niets gebeurde. Ze stopte. Parkeerde de auto. Sloot dat meisje in haar armen en de anderen van de boot, reed met haar dochter terug naar huis in plaats van naar school voor water en eten. Dat was het begin van de rest van hun leven, die een ongelofelijke achtbaan werd van hulp bieden, honderdduizenden mensen uit het water ontvangen, van doden en onderkoelden, van haat van buren en van liefde van zovelen. Met dat ze stopte, veranderde hun leven en dat van haar gezin voorgoed.
Het was niet de eerste boot die ze zagen. Ze wisten al wel langer dat er snachts boten aan land kwamen. Maar ze hadden altijd gedacht dat dit niet hun zaak was. Net als iedereen. Wat moet je er tenslotte mee? Tot dat moment, tot dat meisje die hun aankeek.
Terwijl ze me dit vertelt, staan de tranen haar in de ogen en mij in de mijne. Niet omdat het zo ’n emotioneel verhaal is op zich, maar omdat je het moment herkent. Het moment dat je besluit om te stoppen en eropaf te gaan. En hoe dat je leven beïnvloedt. Hoe het hart zich opent, omdat je de ogen zijn geopend, hoe diep dat gaat en dat je de consequenties gelukkig nooit kon overzien. Je herkent ook het gesloten hart, de momenten daaraan vooraf dat je toch maar je schouders ophaalde want wat kon je doen. En je ogen sloot. En je oren.
Vandaag lees ik een tekst waarin Jezus zijn frustraties uit over zijn tijdgenoten en volksgenoten. Hij heeft iets te zeggen, maar de meesten stoppen niet, ze rijden – zogezegd – door op weg naar school of hun werk. Dit staat er:
“Want verhard is het hart van dit volk, met hun oren luisteren ze slecht en hun ogen doen zij dicht, uit vrees dat zij zouden zien met hun ogen, met hun oren zouden horen, met hun hart zouden verstaan, zich zouden bekeren en Ik zou hen genezen.”
Philippa, zo heet de vrouw, stopte, opende ogen en oren en werd, zo zou je kunnen zeggen, genezen. Geheeld tot een mens met ongelofelijk veel impact op het leven van zoveel mensen. Zoveel liefde die ze had te geven. Al heeft het haar extreem veel pijn opgeleverd, toch had ze het niet willen missen en zou ze het weer doen.
Anderen verharden zich juist. De kustwacht die hier rondvaart en ijskoud mensen die net zijn aangekomen van het eiland plukt en hen middenop zee in een onbestuurbaar opblaasbaar vlot overboord zet. Die slaan en mishandelen, terwijl mensen doodsangsten uitstaan om te verdrinken. Dat is verharding van het hart, het sluiten van de ogen en oren omdat ze niet genezen willen worden. Stel je voor dat je genezen zou worden, je zou je baan verliezen en je netwerk en je geld. Stel je voor dat je genezen zou worden, dan zou je gaan horen bij die andere mensen die – zoals je altijd is geleerd – je land in gevaar brengen. Dus sluiten zich de ogen en de oren en verhardt zich het hart tot een ongenaakbaar brok steen. Een dode spier, die niet meer functioneert ten opzichte van degenen die vluchten.
Ik wil heel vaak niet genezen, niet onder ogen zien, niet de oren spitsen voor dat wat er werkelijk gebeurt – omdat ik wel weet dat ik er dan iets mee moet. Het kan ook niet altijd – toch hoor ik vandaag de woorden van de rabbi: er is genezing te vinden bij de open ogen en oren. En zo hoor ik Phillipa – ondank alles, geen spijt, ze is mens geworden, veel meer mens.
Tot zover vanochtend. Een hele goede donderdag gewenst vanaf het eiland Lesbos waar ik nog heel even ben voor een project – en voor vandaag: vrede gewenst, en alle goeds.
