Eenvoud
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Eenvoud – PopUpGedachte dinsdag 21 februari 2023
Ambitie is van alle tijden. Het verschil willen maken, dat je ertoe doet. Groeien en vooruitkomen. Misschien zit je daar nu even niet, dat kan. Maar ergens steekt het weer de kop op. Of het heeft je aardig te pakken gehad in eerdere fases van je leven. Het hoort bij ons. Soms raken we er burn-out van, soms raken we bore-out zoals ze dat dan zeggen – een soort van slopende verveling – als er te weinig ambitie is. Maar groei en doorgroeien is lang niet altijd gezond. Wie een moestuin heeft, weet dat je sommige planten kort moet houden, dat er seizoenen zijn waar er niets in groeit, of dat er teveel planten op dezelfde plek met teveel ambitie proberen te groeien, waardoor je er toch echt een aantal moet verplaatsen of verwijderen. Groei hoort bij ons, maar evenwicht is minstens zo belangrijk. En wat groeit er dan?
Vandaag zijn de leerlingen van Jezus van Nazareth met elkaar in gesprek geweest, jonge mannen met elk hun eigen ambitie, over de vraag wie van hen nu mogelijk wel de belangrijkst is. Ik kan me het gesprek nog niet zo heel goed voorstellen, maar de één zou kunnen wijzen op het moment van geroepen zijn: dat je toch echt de eerste leerling was die erbij geroepen werd. Dat dit vast niet alles betekende, maar toch heus iets. En de ander dat dit wel zo zou kunnen zijn, maar het maakt ook wel echt uit met hoeveel toewijding je aanwezig bent. Subtiel verwijzend naar het eigen vooraan zitten bij elk stuk onderricht dat er is. Of gewoon de slimste te zijn dan wel de meest charismatische. Dan vraagt Jezus waar ze het over gehad hebben en ze schamen zich een beetje. Dit staat er vanochtend:
“'Als iemand de eerste wil zijn, moet hij laatste van allen en de dienaar van allen zijn.”
Wat betekent dat? Ik zit het me af te vragen vanochtend en moet een beetje denken aan wat ik las over een onderzoek naar relaties. Een onderzoeker had in een Love Lab zoals hij dat noemt, wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de houdbaarheid van liefdesrelaties en of dit ook wetenschappelijk te onderzoeken zou zijn. Hij kwam onder andere op de volgende conclusie: Een stel dat bezig is om een soort evenwicht te vinden tussen het eigenbelang en het belang van de ander, dat loopt zo z’n risico’s. Als beide geen zin hebben in de schoonmaak, dus ze allebei zorgen dat ze net voldoende schoonmaken om de ander niet geheel ongelukkig te maken maar wel zo weinig dat ze zelf niet het gevoel hebben de hele schoonmaak te doen – dat evenwicht zoeken is een kwetsbare verbinding.
Maar wat is het alternatief dan, vraagt iemand? De onderzoeker zag in z’n love lab ook stellen die intrinsiek gelukkig werden van het gelukkig zien van de ander. Die automatisch gingen stralen als ze de ander zagen stralen, het gebeurde hen bijna onbewust. Er bestond niet meer zoiets als eigenbelang of belang van de ander en de strijd daartussen. Voor dat moment in elk geval.
Het was een bevrijdende gedachte. Want wie nog bezig is het eigenbelang veilig te stellen zit in een lastige worsteling. Grenzen afbakenen maar niet teveel. Of in deze tekst: ik wil wel dienaar van anderen zijn, maar wie dient mij dan. Niet eenvoudig. Sommige mensen uit de meer spirituele stromingen zouden het benoemen als ‘denken vanuit schaarsheid’. Ik weet nog niet of die terminologie werkt, maar er is eigenlijk geen manier om dat ‘dienaar van allen’ vorm te geven vanuit de gedachte dat er een evenwicht moet zijn tussen zorg voor jou en zorg voor al die anderen. Dan is ‘allen’ gewoon teveel.
De enige manier waarop het een klein beetje realistischer wordt is dat je gelukkig wordt, blijkt te worden van het zien van de bloei van die ander. Zoals je soms als ouder kunt voelen, of inderdaad als partner, dat het zien van het geluk of de bloei van de ander even geen enkele jaloezie oproept maar alleen maar vreugde. Zo ongecompliceerd. En soms zo voelbaar buiten je bereik.
Toch zit daar ergens de sleutel voor het ‘dienaar van allen’ – op een duurzame manier. Gelukkig worden van het geluk van de ander. Een zelfgroeiend principe, een soort permacultuur, en dat begint altijd klein. Ergens. Met liefde.
Tot zover de gedachtenreis van vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst. Meer PopUpGedachtes te vinden op www. Popupgedachte.nl – de muziek is zoals altijd van Alan Spiljak, zoveel dank aan die componist – en voor nu :vrede gewenst, en alle goeds.
