Lied van verlangen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Lied van verlangen
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Tof dat je luistert. Ik ben Rikko en ik schrijf ‘sochtends tussen zes en zeven overwegingen om de dag mee te beginnen. Een manier om even stil te staan, een gedachte te laten ronddwalen door hoofd en hart en ziel om dan te zien hoe dat in de dag al dan niet een plek krijgt. De PopUpGedachtes schrijf ik al denkendeweg op basis van een fragment uit één van de lezingen van de dag en het begint altijd met een titel. Vandaag:
Lied van verlangen – PopUpGedachte woensdag 21 december 2022
In de voormalige gymzaal is een podium gebouwd. Een bar afkomstig uit een soort laboratorium van honderd jaar geleden schenkt koffie en thee. Op de groene vloer met de basketbalstrepen staan tafels en stoelen. Het is er warm en sfeervol. De aanwezigen zijn er omdat Rouwen & Vieren Amsterdam geopend gaat worden, de kas op het – enigszins beruchte – Mercatorplein in Amsterdam. Na de voetbal-feestelijkheden is het er nu plek voor bezinning. Je kunt er vanaf vandaag tot en met 1 januari een kaarsje branden voor iemand die je mist – of iets waar je verdriet over voelt. Dit jaar is Rouwen & Vieren ook uitgebreid naar Amersfoort en Ede.
Op het podium staat Nani, ook wel Noam Vazani. Ze zingt de sterren van de hemel, de viool van Moniek van de Balcony Players danst de noten met haar mee. Muzikanten en zangers vallen in en we vieren – we vieren dat er ruimte is voor rouw. Een viering met lachen en tranen, de hele tijd. Antje vertelt via een videoverbinding over de tot standkoming van de kas. Dat ze een anderhalf jaar geleden me gevraagd had of ik niet ruimte wilde maken voor rouw omdat die ten enenmale ontbreekt in het publieke domein en dat eigenlijk niet te doen is voor hen die rouwen. Voor haar was het verlies van haar dochtertje Hope – twee dagen na geboorte – de werkelijkheid die haar leven bepaalde. En rouw vroeg ruimte, zoveel ruimte. Zij gaf de aanzet, ik leerde van haar, stap voor stap, wat het betekende om te rouwen. En wat er nodig was. Nu kon ze er niet zijn. Waarom? Ze was begin december bevallen van een zoon, Sam. Die lag nu vredig te slapen terwijl ze ons te woord stond. Wat een zegen, wat een liefde én wat een rouw – ook dat, elke fase van bevalling en opgroeien zal rouwen én vieren zijn.
Verlangen. Verlangen naar de geliefde. Verlangen naar een tijd waarin een plek nog gevuld was aan tafel. Verlangen naar een toekomst waarin de dingen niet meer zo pijn zullen doen. Verlangen naar verbinding en ruimte. Het is een mengeling van emoties, zo’n opening. En dat zal het de komende dagen blijven. En dat is precies wat verlangen is – dat wat er nog niet is, of niet meer is, dat is aanwezig want het krijgt ruimte in gesprekken en in gebaren. Al is het maar van een simpele kaars of een zin of twee in het gastenboek. En met dat het er is, komt er liefde vrij. Want dat het is het, een project van liefde.
Ik lees vanochtend uit één van de mooiste boeken van de Bijbel, één van de poetisch-lyrische hoogtepunten, het boek Hooglied. Het staat op de rol vandaag. En daar staat dit,
Hij ziet door het raam
en kijkt door de tralies naar binnen.
Nu roept mijn geliefde en zegt tegen mij:
Sta op, mijn liefste, kom toch, mijn schoonste.
Kijk maar, de winter is voorbij,
de regen is voorgoed verdwenen.
Kijk, op het veld staan weer bloemen;
de tijd om te zingen breekt aan;
de roep van de tortel klinkt over het land.
De tranen zitten vlak onder mijn oogleden. Zo ’n verlangen naar een winter die voorbij is. Niet letterlijk, ik wil graag nóg een keer schaatsen. Maar wel de winter van een verdomd koud Europa voor hen die zoeken naar veiligheid, de winter voor Oekraïners die kapot gebombardeerd worden, de winter van hen die gebukt gaan onder de last van de uitzichtloosheid of de vrees dat het – wat het dan ook is – misschien wel helemaal niet goed komt. Kom naar buiten, liefste, kijk op het veld staan bloemen. De tijd om te zingen breekt aan. Zou het? Ik hoop het zo. Misschien vandaag buiten kijken. En opmerken. Voelen of er middenin deze winter ook al een lentegeur – al is het maar vaag – is op te merken. En dan even glimlachen als bevestiging van de hoop.
Tot zover vandaag. Een hele goede woensdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
