Stap voor stap
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Stap voor stap – PopUpGedachte woensdag 1 november 2023
Het goede komt niet zo snel, zo lijkt het. Het vraagt een traagheid en opmerkzaamheid, die niet vanzelfsprekend is. Het lijkt wel alsof je het goede niet kunt bouwen, niet kunt fixen, niet kunt uitrollen. ‘Wat denk jij dat er moet gebeuren’ vraagt een Amerikaans-Oekraïens stel aan tafel hier in Kroatië. Help, denk ik onwillekeurig en vraag dan: waaraan? Aan dat vluchtelingenvraagstuk, wat is de oplossing? Wat een vraag. En ik besef dat het deze vragen zijn die deel zijn van het probleem. De vraag naar de ene oplossing, het gesprek over de ene sleutel waarvoor het slechts nodig is dat die dit doet en die ander dat en dan is het gefikst – dat dit deel is van het probleem. Het systematiseren, schematiseren, conceptualiseren – ik hou ervan, soms. Maar als het om mensen gaat en pijnlijke, schrijnende ellende, dan is het op z’n best niet meer dan borrelpraat. Vaak is het pijn vermijden.
Want het goede komt langzaam. Is rafelig en ingewikkeld, vraagt om barmhartigheid en willen vergeven en over de eigen pijn heenkijken. Hoe moeten vrienden, waarvan de één diepe banden heeft met Joden en de ander met Syriërs of Palestijnen – hoe moeten zij in dit conflict elkaar vinden? Als zij elkaars instagram posts lezen? Hoe dan? Want er is ook nog iets als staan voor waarheid en het ontmaskeren van valse of eenzijdige informatie toch? En dieper en dieper vreet het extremisme aan de onderlinge verbanden in de samenleving.
Wat komt er dan langzaam, als het goede langzaam komt? Dat je beseft dat er op een gegeven moment vergeven zal moeten worden, en vergeving gevraagd, onderling. Dat de waarheid belangrijk is en de liefde evengoed. Dat genade verder gaat dan wat iemand zegt, dat het soms gaat over het kunnen zien van iemands hart.
Wat de oplossing is voor het vluchtelingenvraagstuk is een vraag, maar een andere vraag is wat je te doen staat zolang er geen humane oplossing is voor het vluchtelingenvraagstuk. En misschien kun je de vraag nog wel veel beter stellen. Waar je je tijd wilt doorbrengen bijvoorbeeld en met wie. En een deel van de tijd is bestemd voor de mensen aan onze Europese grenzen. Waarom niet in eigen land? Daar ook. Daar ook. Natuurlijk. Niet te snel.
Ik lees vandaag uit de geselecteerde lezingen voor 1 november, een stukje uit de beroemde bergrede – terwijl ik uitkijk vanuit deze berg in Kroatie op zee en een opkomende zon. Deze twee zinnen blijven haken:
“Zalig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden. Zalig zij die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God genoemd worden”
Barmhartigheid en vrede stichten, dat zijn niet de snelle jongens en meisjes uit ons leven. Het is de traagheid en de rust, het dieper zien en pas op de plaats. Het horen en blijven horen. Het omturnen van ‘ik kan het je niet vergeven’ naar ‘ik kan het je nog niet vergeven’. En dat dan tijd geven, zonder te pushen, zonder het helemaal los te laten.
Voor vandaag een hele goede woensdag gewenst, morgen hopelijk weer een nieuwe popupgedachte vanaf onderweg – en vrede gewenst, en alle goeds.
