Waarom blijven praten over hoop?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Hoezo praten we van hoop? – PopUpGedachte dinsdag 31 oktober 2023
Er drupt water van het plafond precies op mijn hoofd, ik schuif wat naar links en naar rechts maar het helpt nog niet heel erg en het spelletje wat we aan het doen zijn, vraagt teveel aandacht. Het plafond bestaat uit oude, gemetselde gewelven, waarvan de specie blijkbaar niet helemaal de eeuwen overleeft. de muren zijn gemaakt van gemetselde bogen waar wind en regen vrij spel heeft, de vloer is modder en aarde en her en der een groen sprietje. Gelukkig is het nog aangenaam warm hier in Italië, het grensgebied met de Balkan. De drup, de wind, de verspreide tentjes die hier staan, bedekt met een extra deken voor de warmte – niets heeft echt de aandacht, want er wordt Uno gespeeld en lachend fanatiek. Jongens uit Bangladesh, uit Pakistan, vooruitgezonden door hun familie of vooruitgegaan om hun gezin een toekomst te bieden. En ze hebben na een lange reis via Turkije, Griekenland, soms Bulgarije en de Balkan, Italië gehaald. De situatie is mensonterend, daar is geen ander woord voor. Maar de sfeer is opgetogen, we worden met ons groepje grensreizigers (van ons initiatief ‘Walk Of Shame Europe) van harte welkom geheten. Pakistaanse zwarte thee met gecondenseerde melk is écht lekker, kan ik je vertellen en terwijl we met een paar van hen Uno-kaarten leggen, zijn anderen op professioneel-geïmproveerde wijze platte broden aan het bakken boven een vuurtje.
We komen niet helpen, zeggen we altijd met deze Walks. Want wat deze mensen écht nodig hebben, kunnen we niet geven: een status, een legale plek. En tussen alle hulporganisaties mist soms iets simpels: mensen die de tijd nemen om te komen zitten, praten, verhalen delen, misschien een lied zingen. Onze Italiaanse vriend zingt Bella Ciao, de gastheren uit Bangladesh zingen met overgave een lied in het Bengali als antwoord. Welcome in our home, zegt er één – en dit keer zonder gene of cynisme. Hij meent het. Thanks for this quality time, zegt één van de anderen, als we weggaan.
Als ik naar buitenloop, check ik weer even de nieuwsapps. Voortgaande grondoorlog, bombardementen, de één spreekt van genocide, de ander van lichtvaardig gebruik van een term, een vliegtuig met Joden aan boord wordt aangevallen in Rusland, de wereld wordt opgedeeld – zo lijkt het – in kampen, de eigen nuance wordt even geparkeerd vanwege de extreme omstandigheden van het moment. Het zijn twee werelden van nood, van pijn, van vluchten. Deze jonge mannen hier in het druppende gebouw, achter een station in Triëste – en de wereld waarin online live verslag wordt gedaan van elke move in de strijd Israël-Hamas.
Hoop? De hoop zit op de grond, tussen mensen van vlees en bloed en deelt uno-kaarten uit. De hoop zit ook met de handen in het haar het nieuws te kijken. Met hoop maakten we de Prayers for Peace, als een verbeelding van verbinding in alle diversiteit van denken en geloven en cultuur. Hoop zit ook in een hoekje zich vertwijfeld af te vragen waar dit heengaat.
Vanochtend schrijft Paulus over hoop, over een schepping, een natuur die zucht alsof ze weeën heeft, over mensen die zuchten over het eigen lot, en hij zegt dat het die hoop, die goddelijke, is die ons redt, want: “men spreekt niet van hopen, als men het voorwerp van zijn hoop reeds aanschouwt: wie verwacht nog wat hij al ziet? Daar onze hoop gericht is op het onzichtbare, moet onze verwachting gepaard gaan met standvastigheid.”
Hoop is bedoeld voor momenten waarin de situatie uitzichtloos lijkt, waarin het woord hoop leeg en futiel klinkt – want het is gericht op iets wat niet zichtbaar is, wat zich waarschijnlijk níet aftekent, en dus is hoop automatisch verbonden met standvastigheid, ausdauer, blijven geloven. En onze hoop gaat zo vaak door de kniën als de nood echt aan de man is, terwijl de hoop juist daarvoor bedoeld is. Om ons weer de dag te laten beginnen, daarom verhalen van God, verhalen van liefde en vertrouwen. Die zijn niet voor rooskleurige tijden per se, die zijn voor nu.
Genoeg even voor vandaag, we reizen nog even verder langs grenzen in Kroatie en Slovenië, met een bonte groep van Europeanen en nieuwe Europeanen, die recent nog zelf de vluchtreis hebben gemaakt. Een hele goede dinsdag gewenst voor jou, en vrede, en alle goeds.
