Van buiten naar binnen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Van buiten naar binnen – PopUpGedachte vrijdag 20 januari 2023
Terwijl ik hier begin te schrijven, dwarrelen net de eerste dikke sneeuwvlokken uit de lucht. Het blijft een magisch gezicht en ik verheug me nu al op m’n dochter die straks gaat stuiteren van plezier, hoe dun het laagje sneeuw ook is dat er zal liggen. Dat plezier dat dan loskomt, zit zo diep. Het borrelt naar boven, het is een intuïtieve, intrinsieke reactie op dat gekke fenomeen sneeuw. Een diep plezier om dat witte, donzige spul dat in vlokken uit de hemel komt vallen. Niemand heeft haar verteld dat ze het leuk moet vinden, het komt vanzelf.
Dat is vandaag de zoektocht in van buiten naar binnen. Er is zoveel dat we moeten, dat van ons gevraagd wordt, dat we de hele tijd – tenminste een deel van mijn generatie – op zoek is naar vrijheid. We willen niet meer hoeven wat we moeten. We gaan dus maar ZZP-en, dan zijn we niet in dienst van een baas. Probleem is dat we voor onszelf nog veel hardvochtiger bazen kunnen zijn dan onze bazen zouden durven. Bij je baas werd je op je vingers gekeken en kon je niet zomaar vrij nemen, nu héb je nooit meer vrij want het werkt stopt nooit. Je blijkt jezelf nog veel spaarzamer vrij te geven en begint warempel te verlangen naar vakantiedagen en de afwezigheidsmelder waarin een collega vermeldt staat waar de mailer dan bij terecht kan.
Het verzet tegen de dingen die we allemaal moeten is het kenmerk van ons vrijheidsstreven. Een eindeloze worsteling want de consequentie van de vrijheid van de dingen die moeten is dat er geen geld binnenkomt of dat we niet langer contact hebben met onze familie – we willen niet zonodig meer naar al die ontmoetingen hoeven en dan kun je dus kiezen om gewoon niet te gaan. Maar ja, dan mis je dus wel die band, je krijgt teleurgestelde mensen om je heen, het gaat toch knagen. Je wilt niet meer moeten sporten, maar als je alleen gaat als je zin hebt, komt er natuurlijk ook niets van terecht.
De sleutel is waarschijnlijk dat het helpt als je graag wilt wat je moet. Als je door de sneeuw moet en je houdt van sneeuw, is er niet zo heel veel aan de hand. Als je houdt van je sport, dan is de zin er misschien niet meteen maar de motivatie wordt intrisiek. Van buiten naar binnen.
Vandaag lees ik dit bij Paulus, degene die aan de basis staat van een inclusieve, bovenlokale interpretatie van het geloof in de God van Abraham, Isaak en Jakob. En hij schrijft:
“dit is het verbond dat Ik in de toekomst met het volk van Israël zal sluiten – spreekt de Heer: In hun verstand zal Ik mijn wetten leggen en in hun hart zal Ik ze neerschrijven. Dan zal Ik hun God zijn en zij zullen mijn volk zijn. Volksgenoten zullen elkaar niet meer hoeven te onderwijzen, men zal elkaar niet meer hoeven te zeggen: “Ken de Heer!”, want allen zullen mij kennen, van klein tot groot.
Dít is het ideaal. Niet de wet of de angst, de serie geboden en de angst wat er gebeurt als je er je niet aan houdt. Als je niet sport wordt je dik, als je niet naar school gaat, blijf je dom, als je niet werkt, heb je geen eten. Simpel, helder én uiterlijk. Daartegen groeit altijd innerlijk verzet. Wat is het alternatief? Een verlangen, een wil, een hoop, die groeit uit het hart.
Luther zegt dat de tien geboden eigenlijk dan tien beloftes zijn geworden. Gij zult niet stelen wordt dan; er komt een dag dat stelen niet meer tot je verlangens of verleidingen behoort. Er ontstaat een situatie waarin we niet meer zullen stelen. Of zelfs maar die neiging voelen. Omdat we gunnend in het leven zijn gaan staan. Gij zult niet doden of ook maar iemand doodwensen. Niet als verbod, maar als situatieschets in de toekomst. Daar zijn we naar op weg. En wie blijft hopen, bidden, liefhebben, oefenen komt in die staat-van-zijn terecht. Dat liefde voor God en de naaste uit jezelf omhoog borrelt zoals het plezier uit een meisje van acht jaar oud dat sneeuw ziet dwarrelen. Dat is de nieuwe deal, het nieuwe idee, de nieuwe verbinding tussen God en mens. Niet langer voorschriften die nou eenmaal goed voor je zijn en waarvan je zelf de consequenties ondervind als je er je niet aan houdt. Maar een diep geraakt zijn, een ontmoeting, een wezenlijk gekend zijn en gevormd worden door een intrinsieke hoop op wie je zou kunnen zijn. Dat gaat niet vanzelf. Ik zie uit mijn raam dat de sneeuw hier meteen wegsmelt zodra het de grond raakt – maar dat geeft niet. Dat kan elk moment anders worden. En we hebben even aan de verrukking geproefd, aan het plezier, dat brengt ons weer verder. Richting werkelijk vrij zijn.
Tot zover vandaag. Een hele goede vrijdag en een goed weekend gewenst. Meer over de PopUpGedachtes te vinden op www. Popupgedachte.nl – en voor nu; vrede gewenst, en alle goeds.
