Dingen Durven Vragen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Dingen durven vragen – PopUpGedachte woensdag 19 november 2025
Ze heeft geen idee wat ze op haar verlanglijstje moet zetten voor school. Dus ze zet er maar wandelschoenen op, ze weet ook wel dat je die niet kunt krijgen voor het maximum bedrag van vijf euro. Maar ja, wat moet ik anders, zegt ze lachend. En ze realiseert zich dat ze ook niet haar schoenmaat heeft opgeschreven. Nou ja, zegt ze schouderophalend. Het zij zo.
Ik herken wel iets in mijn dochter. Wat vraag je nou weer voor verjaardagen? Sommigen weten dat heel goed, hè? Het schijnt ook iets te maken te hebben met of het je taal van de liefde is. Misschien is het gewoon niet de mijne, of moet ik die nog leren spreken. In elk geval is dingen durven vragen niet mijn sterkste kant, te beginnen bij verlanglijstjes.
En hoe doe je dat in spirituele zin dan? Als gelovig opgevoed jongetje leerde ik mijn vragen bij God neer te leggen. En nog steeds gaan er schietgebedjes de lucht in of zijn er momenten van stilte en overgave. Ik leerde ondertussen ook dat gebed als verlanglijstje niet de meest volwassen en spirituele manier van omgaan met gebed was. Zo schreef een mysticus iets als: “Zo ik nog iets van u verlang, dan weet ik dit gewis, dat mijn idee van God, niets dan een afgod is.” Lekker radicaal, hou ik van. Het idee is, dat als je de Eeuwige ziet als een automaat waar je de muntjes in moet gooien om te krijgen wat je wilt – dan zijn we nog ver verwijderd van het mystieke ideaal van verbinding en eenheid.
Toch kun je ook je te ver verheven voelen of te cynisch of te volwassen om nog te durven vragen. Om je eigen vragen uberhaupt onder ogen te zien. Met als nadeel dat je ook niet meer goed weet waar dankbaar voor te zijn. Wat je gegeven wordt. Toch? Is er ook niet zoiets als een tweede, volwassen naïviteit die niet uitgaat van de goddelijke uitgeef automaat maar wel durft te zeggen wat ze verlangt? Ik weet niet of je dat kent uit je relatie, of vriendschap – maar hoe tof is het als je kunt vragen waar je behoefte aan hebt van de ander zónder dat het een eis wordt of een voorwaarde voor de vriendschap. Maar iets wat er nou eenmaal is en waar de ander iets mee kan – of niet. En dat dit beide goed is.
Vanochtend in de lezing een stuk van een Psalm, één van de oude bewaarde liederen uit de Bijbelverzameling. Dit staat er:
“Luister, Heer, want mijn zaak is rechtvaardig,
let op mij luid geroep.
Wil mijn gebed aanhoren;
mijn lippen bedriegen U niet.”
Over durven vragen gesproken. Op je strepen gaan staan. Aandacht opeisen; hier moet je even naar luisteren, want er is iets aan de hand. Of je nou gelooft of niet, de handeling zelf is al helend. Op je plek staan, in je recht durven gaan staan – voor jezelf en de wereld erkennen dat iets echt niet klopt. Dat je recht wil. Niet omdat je anders de handdoek in de ring gooit of in een hoekje gaat zitten pruilen, maar omdat het klopt, nodig is, rechtvaardig is. En je ook wel weet dat het niet van de ene op de andere dag gaat gebeuren. Dat is misschien een volwassen combinatie van mystiek loslaten en eerlijk zijn over wat er binnen in je speelt. Niet verheven boven verlangens, maar ook niet onderworpen aan verlangens – of vragen.
Dat even voor vandaag. Een hele goede woensdag gewenst. Meer PopUpGedachtes te vinden op www.popupgedachte.nl – je kunt je er ook abonneren op de Signal berichten of email, en natuurlijk doneren. Heel veel dank voor de velen die dat al deden.
Voor nu en voor vandaag. Vrede gewenst, en alle goeds.
