En we hadden geen idee
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
En we hadden geen idee – PopUpGedachte maandag 19 februari 2024
Ik kwam hem tegen in Velika Kladusa, een vlek op de kaart in het Noorden van Bosnië – nu precies 1 dag en twee jaar geleden. Een slimme jongen uit Pakistan, die filosofie en theologie studeerde op z’n telefoon. Ik weet niet meer welke universiteit, maar hij volgde lessen en stuurde zijn huiswerk in per telefoon terwijl in een vluchtelingenkamp met slechte wifi, slecht eten en in een uitzichtloze situatie verbleef. We wandelden door Kladusa en praten over denkbeelden, over geloof, over boeken – zijn grote liefde voor boeken.
Gisteren sprak ik hem weer, maar nu in Berlijn. In Duitsland. Dat klinkt misschien vrij normaal, maar dat was het zeker niet. Twee maanden na de eerste ontmoeting, lukte het hem om de Kroatie door te komen. Zeven keer had hij het al geprobeerd, steeds weer opnieuw ge-pushbackt. Volkomen illegaal, maar uitgevoerd door grenswachten van Europese landen – vaak met grof geweld, altijd met diefstal en vernieling en bijna altijd met grove vernederingen. Hij trok door Kroatie, werd in Slovenie voor twee weken opgesloten, reisde door Italië en Frankrijk, verbleef een blauwe maandag in België en toen werd het Duitsland. Hij studeert weer, is gelukkig, vindt school te langzaam gaan en is met z’n 19 jaar uitgenodigd voor het jeugd parlement van zijn regio.
Op weg naar onze ontmoeting in Duitsland, schrijft hij ons een stukje uit z’n dagboek over onze ontmoeting, toen twee jaar geleden. Dat een vriend hem had opgehaald in het kamp omdat er Europeanen waren die hij maar eens moest ontmoeten ‘Kom mee, het zijn erg aardige mensen’. Ashab is totaal in de war over deze ontmoeting, hij noemt de positieve energie die hij voelt van mensen die hij helemaal niet kent en of ze misschien toch niet zo slecht af zijn. Achteraf, zo schrijft hij, zit hij te denken:
“Ze zijn uit Italië gekomen om ons als groep in Bosnië te bezoeken en besteden daar tijd en geld aan, en ze betalen hier ook voor ons eten. Maar toch zijn al deze mensen blij? Wie doet dat in de huidige tijd van materialisme? Wie zijn deze mensen? Wat is het doel van hun leven? Hoe zijn ze zo blij?”
Hij zoekt wat op google en vindt dan eenterm die volgens hem past ‘human rights activists’. Dat ga ik worden, zo besluit hij.
Oftwel, we hebben geen idee wat onze impact is, wat we wel of niet bijdragen. Soms hoor je iets twee jaar na dato en dan ook nog precies op de exacte dag, twee jaar na dato. Meestal niet, meestal heb je geen idee.
In de lezing van de dag een scene uit een verhaal dat Jezus van Nazareth vertelt over de Eeuwige die de schapen van de bokken scheidt. En de zogenaamde rechtvaardigen in dat verhaal, hebben geen idee waarom ze rechtvaardig worden genoemd en wat ze daarvoor dan gedaan hebben? Want ze zouden de Eeuwige zelf te eten en te drinken hebben gegeven en kleren toen die het nodig had. Maar, ze krabben zich op hun achterhoofd en vragen: “Heer, wanneer hebben wij U hongerig gezien en U te eten gegeven, of dorstig en U te drinken gegeven? En wanneer zagen wij U als vreemdeling en hebben U opgenomen, of naakt en hebben U gekleed? En wanneer zagen we U ziek of in de gevangenis en zijn U komen bezoeken?”
Precies dat: wanneer was het ook alweer. Want je best doen om het goede te doen of impact te maken of hét verschil is niet per se de weg. En anderen zien – het gebeurt me nog veel te vaak – en denken: dat wil ik ook, zo’n impact, zo’n legacy. Ofzo. Maar zo werkt het niet. Beschikbaar zijn, aanwezig op plekken waar het nodig is. Gewoon met jezelf. Dan gaat de Eeuwige diens gang wel, door je, om je heen. Soms hoor je iets terug, soms niet. Laat het lekker los. Als je er soms maar bent, met je hart, en je ziel.
Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst, en vrede, en alle goeds.
