Zo onzichtbaar is’tie niet
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Zo onzichtbaar is ‘tie niet – PopUpGedachte dinsdag 17 oktober 2023
Je moet het maar net geloven, hè? Dat er ergens iets is van een God-achtig wezen en met de chaos in de wereld wordt de geloofwaardigheid van iets goddelijks er niet groter op. Zou je kunnen zeggen. Al is er misschien met net zoveel reden te zeggen dat het feit dat zoveel mensen met hart en ziel zich druk maken om de chaos in de wereld die hen niet persoonlijk aangaat, niet hun eigendommen of kinderen of familie – een teken is dat er een bepaalde goedheid in de wereld aanwezig is, een zorg of aandacht, een verantwoordelijkheid – allemaal elementen die niet heel moeilijk te verbinden zijn met de verhalen over de God en diens beeld; de mens. Soms een monstrueuze karikatuur van God, soms een ontroerende gelijkenis van goddelijke goedheid, kwetsbaarheid, liefde en creativiteit.
Het kan bijna niet, schijnt een oude wijze ooit gezegd te hebben, dat je een rode kool doorsnijdt, goed de binnenkant bekijkt, en nog steeds niet in God gelooft. Ik weet niet of je het wel eens gedaan hebt, maar het is het proberen waard. Wel even een goed receptje uitkiezen alvorens het mes erin te zetten, anders is het zonde van de rode kool. Het patroon aan de binnenkant van de kool is werkelijk prachtig. De ongelofelijke regelmaat, het wit en paars, de lijnen en contouren. En dat is natuurlijk niet alleen de rode kool, dat is ook de regelmaat van de nerf van een boomblad, de uniciteit van álle, werkelijk álle vingerafdrukken. Zo’n herkenbaar patroon en dan geen één hetzelfde, hoe dan? Zelfs een AI-toevalgenerator zou met zo’n hoeveelheid verschillende mensen op een gegeven moment toch met een dubbeling moeten komen? Als mensen rekenen we erop dat dit niet kan, daarom overal die vingerafdruk als bewijs van uniciteit. Maar dat het uniek is, dat is eigenlijk best bizar.
Wetenschap heeft de naam dat het niet zo goed kan geloven, omdat in een aantal religieuze stromingen God de oplossing voor alles is en wetenschappelijke conclusies daarvoor moeten wijken. Maar de wetenschap zelf weet al vrij snel dat het niets kan zeggen over het al dan niet bestaan van God en heeft een geschiedenis van diep-gelovige wetenschapshelden die geen enkele moeite hadden met het veronderstellen van een godheid achter de ongelofelijke schoonheid en regelmaat van de dingen die ze onderzochten.
Vandaag staat er dit en het mag misschien toch ook dienen als troost, juist in tijden van immense haat en woede tussen mensen – dat er toch ook nog iets anders is dan de kolkende emotie van de mens: “wat een mens van God kan weten, is in feite onder hen bekend; God zelf heeft het hun geopenbaard. Van de schepping der wereld af wordt zijn onzichtbaar wezen door de rede in zijn werken aanschouwd, zijn eeuwige macht namelijk en zijn godheid”
Wat je ook als mens al dan niet uithaalt met de wereld, de schoonheid van een zandkorrel, de regelmaat van DNA, de wiskundigheid van de natuurwetten, ze bestaan, ze zijn te onderzoeken, de wereld hangt niet van toeval aan elkaar, er is een patroon. En in die regelmaat hebben velen in de geschiedenis de trouw en betrouwbaarheid van een Maker, van God, van liefde gezien. Onuitroeibaar, onuitwisbaar en onmiskenbaar in de dingen aanwezig. Dat er – wat er ook gebeurt – altijd een hang naar liefde en zorg zal zijn, dat er altijd weer leven volgt op dood en verderf, dat er uit chaos altijd weer orde zal opduiken. We brengen de orde niet aan, we zijn niet degenen die de orde vast moeten houden omdat die anders verloren gaat – die orde is in alles en onder alles en het is aan ons om te vertrouwen, lief te hebben, te zorgen en ergens te blijven geloven dat de liefde net zo min verloren gaat als dat de mens is opgebouwd uit herkenbaar en uniek DNA, dat zorg en trouw net zo min verloren gaat als zwaartekracht, dat aandacht en vrede – ook al lijkt het soms een verloren zaak – net zo aanwezig is en zich vertakt als dat er weer blaadjes uit bomen tevoorschijn komen in het volgende seizoen. Al die orde van de wereld is kwetsbaar en afbreekbaar én ze is ook onuitroeibaar, want ze is overal aanwezig. Dat het wellicht wat troost mag bieden – als je het herkent, juist in tijden als deze.
Een hele goede dinsdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
