Kiezen of delen
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Kiezen of delen – PopUpGedachte vrijdag 17 februari 2023
Het is nog donker buiten. Het is duidelijk Februari, koud, nat en donker. Een enkele auto rijdt door de straat, verder is het stil. Binnen begint de verwarming heel langzaam in beweging te komen, maar behaaglijk is het nog niet. Er staat één lampje aan, naast me staat koffie. Ontbijt komt zo wel, maar die ene koffie is belangrijk. Het is stil in huis. Ik heb me om zes uur – zoals elke werkdag ochtend als de wekker gaat – weer even afgevraagd waarom ik in vredesnaam dit doe. En of ik niet gewoon kan blijven liggen, deze keer. Alléén deze keer. Zo’n heel klein dialoogje in mijn eigen hoofd, tussen de stem die zegt dat je net zo goed voor een keer kunt blijven liggen en de ander die zegt: dat zeg je elke ochtend, maar je wilde toch die PopUpGedachtes maken? Nou dan, opstaan. Die laatste wint gelukkig zo’n beetje altijd, maar die kleine worsteling is er ook altijd even. Aangeland op mijn schrijfplekje waar ik door het oude glas, bouwjaar 1760, nog net de Amsterdamse gracht kan zien, lees ik de teksten van de dag. Oh nee, wacht, het begint met een gebed. Een oefening, een poging tot. Ik vind bidden nog niet zo eenvoudig. Maar het is in die zin behulpzaam, dat je even uitzoomt op bijna telescopische manier. Opeens ben je dat ene mensje in die ene stad in de wereld die bidt om een zegen voor zijn huis, voor zijn gezin, die vraagt deze dag op een of andere manier weer in dienst van wijsheid en goedheid te mogen doorbrengen. Veel meer is het niet, daarvoor is het uberhaupt te vroeg.
Waarom zou je? Waarom zou je iets doen waarvan je elke ochtend denkt; zal ik vandaag gewoon ff niet? We leren ons hart te volgen en dat is relevant. Maar het hart wil natuurlijk van alles. Sterker nog; we hebben geen idee wat het hart is waar we het over hebben in deze uitdrukking. Het is zeker niet de spier, de bloedpomp in onze borstkas. Maar wat is het wel? Het is emotie, het is je onderbuik, het is je ziel of je verlangen. Belangrijk om te volgen, maar we weten allemaal hoe dat een vat van tegenstrijdigheden is. Dat je zowel avontuur wilt beleven als dat je veilig wilt zijn, dat je rustig aan wilt doen in het leven én verschil wilt maken, dat je van je partner houdt én verliefd wordt op een ander, al is het maar even. Dat je gezond wilt leven én een zoetekauw bent. Dat hart, dat hyperpersoonlijke, helpt ons lang niet altijd verder. Misschien is dat wel een reden om hier zo te zitten in de ochtend en inspiratie te zoeken die ouder is. Naast dat het gewoon fijn is om iets te maken, iets te creëeren en even een eigen momentje van stilte te hebben. Naast dat alles, het eigen hart afstemmen op wat groter is, hoger en ouder, wat God heet in de traditie, wat vlees en bloed kreeg in de figuur van Jezus van Nazareth – waarvan ik denk dat die het weleens waard zou kunnen zijn om je leven op in te richten.
Deze rabbi zegt vanochtend: 'Wie mijn volgeling wil zijn, moet Mij volgen door zichzelf te verloochenen en zijn kruis op te nemen. Want wie zijn leven wil redden, zal het verliezen.
Belangrijke zin: wie zijn leven wil redden, zal het verliezen. Wie de liefde wil controleren, is de liefde al kwijt. Wie zijn kinderen wil vasthouden, zal ze kwijtraken. Wie ze leert loslaten, zal ze ontvangen – tenminste zo gaat het vaak. Wie het perfect wil doen, zal falen. Waarheden als koeien, die we toch steeds weer ergens nodig hebben om te leren. Jezelf verloochenen heeft Jezus het over. Jezelf tegenkomen, jezelf even parkeren. Dwarse boodschap, maar zo logisch. Als ik de maat ben van de dingen met waar ik zin in heb, dan kom ik echt niet mijn bed uit. Sterker nog, dan gebeuren er een hele hoop dingen niet. En dan verlies ik mijn zelfrespect, gek genoeg. Ik verlies mezelf als ik mezelf als maat der dingen neem. Wat niet betekent dat we terug moeten naar een maatschappij waarin het totaal irrelevant is wat jij wel en niet wil maar je gewoon in het maatschappelijk spoor der verplichtingen moet volgen, met af en toe een uitstapje naar de kroeg of een carnaval. Maar het andere uiterste is minstens zo desastreus. Om mezelf te vinden, moet ik mezelf durven verliezen. Al is het maar een beetje. Wat het goede evenwicht is? Of de balans? Ik weet niet of er een evenwicht is, wel is er een overgave. Wie zich leert overgeven aan degene of datgene waar hij of zij werkelijk in gelooft, met alle mitsen en maren die daarbij horen, zal zichzelf in dat verliezen terug ontvangen. Dat is de belofte van de man van Nazareth in elk geval. En ik denk dat ik zo ’s ochtends, als de PopUpGedachte bijna af is, wel een beetje voel wat hij bedoelt.
Tot zover vanochtend. Een hele goede vrijdag en heel goed weekend gewenst. Meer te vinden op www.popupgedachte.nl – je kunt er ook doneren voor deze podcast, superdank al aan de velen die daar al in meededen! En voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.
