Of we een beetje op weg zijn
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Of we een beetje op weg zijn - PopUpGedachte rijdag 16 mei 2025
Waarheen ben jij op weg? Wat wil ik nog bereiken en hoe ben ik daarop aan het investeren. Of ben ik de weg kwijt, heb ik er geen zin meer in. Laat ik het maar even zo en wordt ik daar juist ook een beetje bang van. Want je moet toch wel de weg weten. In het leven. Dat zeggen ze tenminste, levensdoelen.
En dat werkt niet anders in geloof. Er zijn wegen naar God en die schijn je wel te moeten kennen anders heb je een probleem. Nou wordt dat nooit zo heet gegeten als het soms wordt opgediend maar er zijn vormen, rituelen, gewoontes, kennis die je hebt aan te nemen. Dat is de weg. Toch?
Vandaag een boeiend cryptisch zinnetje van de man uit Nazareth. Dit staat er:
“Jezus zegt: “‘ Gij weet waar Ik heenga en ook de weg daarheen is u bekend.' Tomas zei tot Hem: 'Heer, wij weten niet waar Gij heengaat: hoe moeten wij dan de weg kennen?' Jezus antwoordde hem: 'Ik ben de weg, de waarheid en het leven.
Daar begon me iets te dagen en ik weet nog niet precies wat. Maar de weg naar waar Jezus van Nazareth heen gaat is Jezus van Nazareth zelf. Het leven wat ‘ie belooft, is’tie zelf en dat hele debat over wat waar is? Dat is opeens geen debat meer maar het leven zelf. Nou moeten we daar niet al te filosofisch over worden op de vroege ochtend, maar ik probeer hier een vinger achter te krijgen voor mij en voor jou die zo nodig een doel nodig hebben in het leven en elkaar bevechten met argumenten en inzichten over wat nu de waarheid is en wat niet.
Blijkbaar kun je het zijn; de weg. Dat is een gedachte. Blijkbaar kun je het léven zijn. En de waarheid. Misschien ik dan niet, of niet helemaal. Maar de meeste uitspraken van JC zijn om na te volgen. Kan ik het belichamen? Voelt het aan alsof ik leef? Of ben ik aan het zoeken om op een gegeven moment voldoende kennis, vertrouwen, waardering - wat dan ook - te hebben zodat ik kan gaan leven?
Wat is de weg naar het goede leven? En dan die vraag beantwoorden met een vraag aan mezelf; kan ik de weg - of in elk geval ‘een weg’ - naar het goede leven zijn. Zo simpel als door een ander aan tafel te nodigen. Zo simpel als de tijd te nemen om te luisteren en lief te hebben. In Israël en Palestina de afgelopen week, langs de randen van Europa en allerlei vluchtelingenkampen, in gesprekken met mijn buren en wie dan ook. Kunnen luisteren blijkt steeds leven te brengen, willen luisteren. Dat je er even met geen andere intentie bent dan te begrijpen. Het is zó helend.
Ik hoef geen oplossing te brengen, ik hoef niet de weg te wijzen, of - god verhoede - de waarheid te vertellen. In dat moment waarin Ali thuis vertelt over zijn leven in het Aida vluchtelingenkamp dat de twijfelachtige eer heeft het meest betraangaste kamp ooit te zijn - in die ontmoeting gebeurt wat er zo nodig is. Dat moment is de weg - niet mijn vragen hoe ik die man het beste kan helpen, want dat kan ik niet. Hij heeft een half jaar huur achterstand en dat kan ik niet ophoesten. Ik weet ook niet of dat het leven is - of dat de waarheid is dat ik net zo machteloos sta tegenover het onrecht dat hem overkomt als hij. En dat ik dat niet ontken maar luister.
Misschien is het wel niet voorbehouden aan Jezus van Nazareth om de weg, de waarheid en het leven te zijn - maar is het een uitnodiging aan ons allemaal. Waar we ook zijn.
Tot zover vandaag. Een hele goede vrijdag gewenst - en vrede, en alle goeds.
