Dat het niet anders kan
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Dat er mensen sterven, dat er vrienden het zwaarder hebben dan je ze zou gunnen, dat het leven dingen op het pad van mensen gooit, die ze nooit zouden moeten hoeven dragen. Dat andere mensen dingen mensen aandoen, die ze nooit zouden moeten hoeven ondergaan. Dat lijkt soms dan gewoon zo te gaan. En daar moet de mens en de geliefden van die mens – en soms de hoorders van het nieuws – dan maar mee dealen. Jij en ik moeten er dan maar weer mee omgaan. Het is niet eerlijk, dat is het nooit geweest. Dat is ons ook nooit beloofd. Er was geen contract toen we ter wereld kwamen. Toch heb je de neiging soms om je erop te beroepen. Dat je niet gekozen hebt om geboren te worden, dat er toch recht zou moeten zijn, ergens. Je voelt het aan je water, maar recht wordt er lang niet altijd gedaan. Alsof het hart een contract kent dat de werkelijkheid steeds breekt en jij als mens met de brokken zit. Soms wórdt er recht gedaan, soms wordt de roep om recht gehoord, soms lijkt er te worden ingegrepen. Soms roept de mens de Eeuwige – of die er nu in gelooft of niet – naar de rechtersstoel om tenminste recht te spreken. En ook al laten daders er zich lang niet altijd iets aan gelegen hebben, toch is die rechtsspraak dan van belang. Dat de wet die in je hart geschreven staat, geen onzin is. Dat die klopt. En de woede en verdriet terecht is.
Dat helpt. Het helpt omdat je dan weer net iets beter het licht kunt vinden. De bloemen kunt waarderen die groeien in de zon. De liefde van de ander en de zorg die je met liefde voor zoveel anderen draagt. Dat er zoveel schoonheid is en er om je wordt gegeven. Dat kun je dan weer net iets beter zien. Ook als er mogelijk recht is gesproken, maar nog geen lang geen recht is gedaan.
Dit zijn terugkerende refreinen in oude Psalmen en klachten soms ook uit de Bijbelse teksten. Waar kwetsbare mensen zovaak leden onder de macht. En dan maar naar God riepen. Die nooit precies deed wat ze wilden – en toch ergens rust vonden. Ondanks alles. En vandaag lees ik in de teksten van de dag dat zelfs Jezus van Nazareth niet goed kon leven met de kaarten die hem waren toebedeeld. Wat het leven voor hem in petto had. Dat hij het wist of aanvoelde en zich in alle bochten wrong om maar een andere weg te mogen gaan. Dit staat er:
Broeders en zusters, in de dagen van zijn sterfelijk leven heeft Christus
onder luid geroep en geween gebeden en smekingen opgedragen aan God,
die Hem uit de dood kon redden.
Hoewel Hij zijn Zoon was, heeft Hij moeten lijden,
en zo heeft Hij gehoorzaamheid geleerd.
En gehoorzaamheid is een hard woord, er gaan dan allerlei alarmbellen af in mijn anti-autoritaire ziel. Maar als ik de tekst het voordeel van de twijfel geef, dan zie ik dat er zo vaak de neiging is om pijn te vermijden in mijn leven. Dat ik wel weet dat ik erdoor heen moet, dat ik de moeilijke gesprekken moet voeren, dat er een weg ligt om te gaan die pittig is – en dat die níet onvermijdelijk is. Want je kunt vermijden, omlopen, wegkijken, wegduiken. Dat je de roep wel hoort maar zo vaak negeert. Jij weet het vast, ik weet het in elk geval. Ontweken zaken, die altijd weer terugkeren. Waar je wat mee moet.
Dus ik moet ook gehoorzaamheid leren – gehoorzaamheid aan de roeping van het leven, die je vaak dwars door het donker (en even vaak dwars door het licht) heen roept. Omdat daar mensen nodig zijn, mensen van licht en liefde. Zoals de rabbi nodig was, in het donkerste donker zodat niemand ook maar ooit meer in dat donkerste donker alleen zou zijn.
Ik ben deze dagen in het oosten van Polen aan de grens met Wit-Rusland. Waar grote hekken en gewapende grenswachten het leven onmogelijk maken voor mensen uit verre landen die worden ingezet als speelbal van politieke leiders. Waar lokale mensen helden worden omdat ze helpen en ondanks alles blijven helpen. We zijn bij elkaar met mensen die met vluchtelingen werken uit heel Europa. Om elkaar te steunen en van elkaar te leren, om de hoop te houden voor een wereld van naasten, A World of Neighbours. Omdat je elkaar nodig hebt.
Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst – en vrede, en alle goeds.
