De weg van de mens
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
De weg van de mens
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag mee te beginnen. Vandaag vanuit Athene, waar ik ben voor een training in Europese lobby voor vluchtelingen samen met mensen verbonden aan kerken in heel Europa. Zoals altijd (tenzij overmacht) lees ik tussen zes en zeven de teksten van de dag op zoek naar een woord of zin voor vandaag. En het begint altijd met een titel, dit keer:
De weg van de mens – PopUpGedachte donderdag 15 februari 2024
In het rauwe hart van Athene, de wijk Exarcheia, bolwerk van krakers, hippies, anarchisten, kunstenaar en nu natuurlijk ook; de nieuwe welgestelden (want ook deze wijk veryupt razendsnel), zitten er zo’n 15 mensen in een zaal van Synypraxis, de organisatie die vanuit de Grieks-Orthodoxe Kerk zich met liefde en moed inzet voor vluchtelingen in de stad. De aanwezigen hebben voor het komende uur een rol toebedeeld gekregen. De Zuid Europese landen worden vertegenwoordigd, de Oost Europese, Zweden en Denemarken en zo nog wat landenclusters. En natuurlijk is er een voorzitter en ligt er in dit oefen Europese parlement de vraag op tafel wat te doen met de grote instroom van vluchtelingen in de Zuid Europese landen. Het is een grappige en pijnlijke oefening. Morele argumenten over opvang en solidariteit klinken leeg en hol, het gaat over waar de winst zit, hoe je zo min mogelijk kunt geven maar wel de open grenzen binnen Europa kunt behouden en nooit gaat het over de mens. Tenminste, niet echt. Het gaat over groepen mensen, het eigen draagvlak en de vreemde groep van buiten die de boel bedreigt.
Het staat in schril contrast met de kinderen die ik vier dagen geleden nog tegenkwam in Presevo, zuid Servie. Zij zíjn die vluchtelingen waar dit allemaal over gaat en verblijven in een gebouwtje ergens weggestopt op een bedrijventerrein – zonder enig perspectief en met hoop op een goede dag verder te kunnen reizen, en we weten allemaal dat alleen mensensmokkelaars je verder kunnen brengen met alle ellende en risico’s van dien. Nu staan de kids te lachen en te springen rondom de gitaar die we meebrengen en maken foto’s en roepen dat ze naar Nederland of naar Duitsland komen. Een moment van vreugde – maar volkomen losgezongen van de politieke tafels. Waar de mens afwezig lijkt te zijn.
Vandaag in de lezing van de dag, staat er dit. “In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: 'De Mensenzoon,' zo sprak Hij, 'moet veel lijden en door de oudsten, hogepriesters en schriftgeleerden verworpen worden, maar na ter dood te zijn gebracht, zal Hij op de derde dag verrijzen.'
Wat natuurlijk alles te maken heeft met Pasen en dood en opstanding – maar er één opvallend woordje: De Mensenzoon. Wat ook te lezen is als; de mens zoals die bedoelt is, de eigenlijke mens, degene die het menszijn erft van de oude mens, de oude mens die voorbijgaat. Zoals de koningszoon, de erfgenaam, de toekomst van het koningschap.
Wat als dit tekstje niet alleen gaat over toen en daar, maar over de mens, de echte mens, de mens van de toekomst; het menselijke in ons. Dát moet veel lijden en meestal door het toedoen van leiders, religieus en politiek en zelfs sterven – maar dat is niet het einde want het menselijke, de mens zal opstaan, ogenschijnlijk uit het niets.
De mensen die stuklopen op de grenzen in Europa, die weten van rechten als asiel en vooral uitzien naar werk en ergens aan bijdragen, ze lopen stuk op Europese vergadertafels van politieke leiders, die zich regelmatig van religieuze taal bedienen om mensen te weren – want het zou een andere cultuur en een gevaar zijn. En zo sterven er mensen aan de inmiddels dodelijkste grens ter wereld. Maar ik ken Nasser en de kids, en honderden anderen – ik ken hun verhalen en weet dat ze door de dood heenkruipen en leven vinden. Dat het zwaar is en ellendig en wee wie hen dit aandoen, maar dit is niet het einde. Ik kan eerlijk tegen Nasser in Zuid Servie zeggen dat iedereen die we tegenkwamen aan de Europese grenzen en met wie we een beetje contact hielden inmiddels ergens in Europa bezig is om een plek te vinden en werk – en makkelijk is het niet, maar het is niet het einde.
Het menselijke in ons mensen moet veel lijden door het toedoen van leiders, het eigen menselijke van die leiders lijdt er overigens ook onder – en niet door alle leiders he, maar vraag maar eens aan de mensen van goede wil hoeveel ruimte er is voor hen, dat is niet zoveel – moeten lijden, dat is de weg, en sterven soms, maar dat is niet het einde. Dan verrijst er iets nieuws, op de derde dag, als alle kans op leven verkeken lijkt – iets onaantastbaars. Leven, voorbij aan de handen van de dood.
Tot zover even deze paas-achtige popupgedachte. Een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.
