Er is (gelukkig) altijd iets
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Er is altijd iets
Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf overwegingen om de dag mee te beginnen. Vandaag met de titel
Er is altijd iets – PopUpGedachte dinsdag 13 februari 2024
Rond de tafel hier in Athene zitten zo’n 15 mensen, iedereen is ergens anders in Europa met hart en ziel aan de slag om plek te bieden voor mensen die gevlucht zijn en hun weg zoeken in een nieuwe samenleving. Het is een lange introductieronde met indrukwekkende initiatieven en eerlijke ontboezemingen over dat wat niet gelukt is – hoe beleid ongelofelijk moeilijk te beïnvloeden is (want daar gaat deze driedaagse over; hoe heb je politiek impact) en de huidige staat van Europese politiek is op z’n zachtst gezegd – ook op het gebied van migratie – niet rooskleurig. De ronde eindigt met een algemener gesprek over uitdagingen. En het eindigt aardig in mineur. Feiten doen er niet heel erg toe in het publieke debat, wetgevers laten de oren hangen naar zogenaamd draagvlak en legitimeren hun kostbare, korte termijn beleid met de ‘wil van het volk’. Miljoenen euro’s worden weggegooid om de burger maar met symbolen van grenshekken en pestwetten richting vluchtelingen tevreden te houden, terwijl het geen oplossing biedt, voor niemand en de integratie en verbinding tussen nieuwkomers en samenleving alleen maar verslechtert. Toen het tijd was om af te ronden, deed de gespreksleider niet eens de moeite om er nog een positieve draai aan te geven, want het was nou eenmaal zo. En begrijpelijk en terecht, het zou maar oppervlakkig klinken.
Dus daar ga je dan met elkaar een driedaagse in, terwijl de context van je werk slechts miniscule overwinningen kan opleveren. En ik besef dat dit niet voorbehouden is aan mensen die werken met migratie. Voor sommige mensen is dit gewoon de dagdagelijkse praktijk. Als je de dag overleeft, is het al heel wat. Als je zonder al te depressief te zijn de avond haalt, dan mag je jezelf al trakteren. En waarom kijken zoveel mensen geen nieuws meer? Nou precies om dit toch? Het haalt je de lucht uit de longen en de moed uit het bloed.
Aan tafel worden de gesprekken geanimeerder en vraag ik een medewerker van een denktank Europees beleid of de onderzoekers en denkers ook zulke gesprekken hebben; het is goed om dit te doen, maar perspectief ho maar.’ Nee, zegt ze. Er is veel om op af te dingen, maar de ruimte van het denken is zo groot. Wij denken de toekomst in en dan is er opeens toch heel veel mogelijk. En daar gaan we dan van aan. En ik realiseer me dat niet alleen de toekomst maar ook soms de directe praktijk, op concrete schaal, je overeind kan houden. De ontmoeting met de Syrische Nasr net buiten het vluchtelingenkamp in Servië – dat was een interessante want zoveel hoop droeg ik daar voor dat kamp niet bij me, en hij ook niet. En dan zo’n ontmoeting, een instant-gevoel van vriendschap brengt hoop aan beide kanten. De toekomst en het moment, beide levengevend. In mijn context maar misschien ook die van jou.
Vandaag is dit de lezing van de dag:
“Eens zullen de rechters rechtvaardig beslissen en alle rechtvaardigen vallen het bij.
Toen ik dacht: Mijn voet glijdt weg, hield uw trouw mij staande, Heer. En wanneer zware zorgen mij innerlijk drukken, Dan verkwikt uw vertroosting mijn ziel.”
Een overwinning gisteren wat dat betreft: Nederland moet binnen zeven dagen ophouden om vliegtuigonderdelen te leveren aan Israël. Het wordt maar gebruikt voor het doden van burgers. De rechters die rechtvaardig beslissen. Rechters zijn in mijn werk ook een glimp van hoop trouwens. En de dichter van deze psalm voelt zich bewaard. Als de voet wegglijdt, is er ergens iets dat hem of haar overeind houdt. Juist als de zware zorgen drukken, is er vertroosting. Soms duurt het even en het verandert de wereld niet- maar het verlicht wel.
De wereld barst van goede mensen, ze zitten werkelijk overal. Met een zwaar hart soms, maar vol van liefde. Er is een toekomst denkbaar, ook al ziet het er soms somber uit. En er is het moment – waarin het even goed is, er even balsem is voor de ziel en licht in de lucht. Meer is het niet, misschien, maar minder ook niet. Omdat de wereld niet leeg en zinloos doordraait, maar er ergens een geest door de wereld waait, een begeestering die steeds opnieuw harten en handen zoekt, de jouwe en de mijne. Althans, dat geloof ik toch.
Tot zover vanochtend. Een hele goede dinsdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
