Leren tellen

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Tekst onder afbeelding

Leren tellen – PopUpGedachte vrijdag 14 oktober 2022

‘Toen ik een kind was,

Leerde ik tellen tof vijf

Één, twee, drie, vier, vijf

Maar vandaag de dag ben ik

Levens aan het tellen, dus tel ik

Één leven

Één leven

Één leven

Één leven

Één leven

(Origineel in het engels van de Ierse theoloog, dichter, Padraig O Túama)

Gisteren sprak ik iemand die de vraag had gekregen van de gemeente Utrecht hoe je burn-out voorkomt onder vrijwilligers die met vluchtelingen werken. Hij is docent aan de Christelijke Hogeschool Ede en de gemeente moest zich echt wel even verdedigen dat ze nota bene een christelijke hogeschool uit Ede hiervoor gingen vragen – en toch, zeiden ze, zo vertelde hij, dat de studenten op deze school net iets makkelijker de moeilijke vragen aangingen dan op veel andere scholen. Ze zijn al gewend om over levensvragen na te denken. Er is daarmee gelijk een taak voor geloofsgebaseerde organisaties in het werkveld en dat is misschien wel samen te vatten als: leren tellen.

We hadden met z’n allen gekeken naar de première van de film The Green Line over de verdeeldheid in Beirut en drie bijzondere mensen die zich met huid en haar inzetten voor hun omgeving. Één van hen, een jonge vrouw, zo één als ik er tot mijn geluk veel heb mogen ontmoeten: gedreven, wijs, eigenzinnig, altijd klaar om een nieuwe uitdaging bij de kop te pakken als de nood aan de man is, spiritueel. In deze documentaire vertelt ze hoe ze na de verwoestende explosie in Beirut leert rust te nemen. Dat het niet van haar afhangt. Dat God haar niet nodig heeft om te doen wat hij wil doen. Dat ze niet onmisbaar is. Dat haar tijd wel komt. Superheftig eigenlijk, juist in alle rust waarmee het wordt gebracht. Het wringt aan alle kanten, zeker voor de doeners. En tegelijk heeft ze gelijk. Je bent niet onmisbaar, de vraag is hoe en of en wanneer je het beste bruikbaar bent voor het grotere verhaal. Dat de Eeuwige iets te doen heeft en daarvoor mensen zoekt, en daarin niet afhankelijk is van jou maar wel op graag op diens eigen wijze door jou heen wil werken.

En dan Padraig die me leert tellen. Anders tellen dan het kapitaal leert tellen, anders tellen dan mijn docenten me leerden tellen, hoe goed ze ook waren soms. Anders tellen dan mijn door de cultuur gevormde brein me leert tellen. Hoeveel mensen heb je bereikt, hoeveel hulp heb je gegeven, hoeveel mensen heb je gehaald met We Gaan Ze Halen, hoeveel mensen heb je in je PopUpKerk bereikt, hoeveel? Hoeveel? Hoeveel? En eindelijk heb ik een antwoord. Een antwoord in die storm van vragen die je van je sokken kan blazen. Die heus niet bedoeld is om je onderuit te halen, maar die voelt als het aanreiken van een breven van onvermogen – of je wilt tekenen bij het kruisje. Niet genoeg, niet gelukt, te weinig, niet ok. Mislukt. Ja toch?

Hoeveel, vraag je? Hoeveel bereikt? Hoeveel mensen? Voor mij in de PopUpKerk, of We Gaan Ze Halen of de PopUpGEdahcte, voor jou in je buurt, of in je project of in je bedrijf? ‘Één’ is het antwoord. ‘Één’. Nou, dat is voor de vragensteller een beetje een onverwacht antwoord. We verwachten toch dat iemand met een soort min of meer indrukwekkend nummer komt om de eigen inspanning te rechtvaardigen. Maar het antwoord is: “Één.” “Steeds weer ‘Één’.” “En dan soms nog één.”

 (klik hier voor de bijbelteksten van de dag)