En dan is toch alles mogelijk
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
En dan is toch alles mogelijk – PopUpGedachte donderdag 13 juli 2023
Het leven deelt soms dreunen uit waar je echt niet op zit te wachten. Opeens wordt je ontslagen, opeens is er ziekte – zit je zomaar jaren thuis met long-Covid om maar iets te noemen. Vrienden blijven geen vrienden, familie ontvalt je. Het gebeurt en het is ogenschijnlijk willekeurig. Het kan je hard raken – waarom gebeurt dit mij, wat heb ik gedaan, waarom nu. Er zijn meestal geen antwoorden op die vragen en de reactie van de gelovige of de algemeen-spirituelen is dat het vast een bedoeling zal hebben. Het ligt er een klein beetje aan hoe het gezegd wordt, maar zo’n opmerking is er eentje om met boodschapper en al achter het behang te willen plakken of over het balkon te willen kieperen. Bedoeling, betekenis – ga toch weg, het doet pijn. Klaar. Én het is oneerlijk of onverdraaglijk, bevestig dat eerst maar eens even. Dan zien we daarna wel weer verder. Heel misschien kom ik zelf tot de conclusie of op de gedachte dat het wellicht een bijdrage zou kunnen leveren aan iets – maar mijn hemel, niet nu, niet als ik er middenin zit, niet door een ander die eigenlijk de pijn niet aan kan zien en daarom maar probeert het weg te poetsen met zalvende algemeenheden.
Als de eerste rauwe pijn wat gesetteld is en je terug kan kijken, zijn er soms wel patronen te ontdekken. Patronen die iets kunnen doen met je weerbaarheid, zonder ook maar iets af te doen van de oneerlijkheid, de onverdraaglijkheid soms van de shit van het leven. En weerbaar betekent in dit geval niet dat je een dikke huid ontwikkelt waardoor het je niet meer zo raakt, het is iets anders. Het gaat over het kunnen laten stromen van emoties zonder er kopje onder in te gaan, in elk geval niet helemaal. Dat er kanalen zijn voor de emoties, dat er iets van terugveren mogelijk is. En dat komt soms in retroperspectief – niet alleen door terug te kijken naar het eigen leven, maar soms ook dat van anderen.
De mensen om me heen die een burn-out hebben gehad, die zijn meestal daarvan lichtende voorbeelden. Ze gunnen het niemand, ze zien het als een duistere, moeilijke periode in hun leven en niet iedereen, maar toch velen, hadden het niet willen missen. Het heeft hun leven veranderd, verdiept, waarde gegeven aan dat wat van waarde is en zoveel meer.
En vandaag lees ik over een jongen die grondig gepest werd, het verhaal doet ook niet al teveel moeite om zijn wat hoogdravende gedrag weg te poetsen. Hij is papa’s lieveling, blaast hoog van de toren en zijn broers verkopen hem – barbaars genoeg – aan slavenhandelaren. Wat al milder was dan het eerst plan – dat was hem laten omkomen van honger en dorst in een put in de woestijn. Of hem doodslaan. Bruut, wreed en onverdraaglijk. Jaren later, gaan die broers naar Egypte vanwege een hongersnood, blijkt dat verkochte broertje onderkoning en nadat hij getest heeft of z’n broers misschien een beetje geleerd hebben van hun wangedrag- wat zo blijkt te zijn – maakt hij zich bekend, en dan staat er:
Hij zei tot zijn broers: Ik ben Josef! Leeft vader nog? Maar zijn broers waren niet in staat, hem te antwoorden; ze deinsden van schrik voor hem terug. Maar Josef sprak tot zijn broers: Komt toch dichter bij me! En toen zij dit hadden gedaan, herhaalde hij: Ik ben Josef, uw broer, dien ge naar Egypte verkocht hebt. Weest niet bedroefd en boos op uzelf, dat ge mij hierheen hebt verkocht. Neen, God heeft mij voor u uitgezonden, om uw leven te redden.
Fantastische scène, toch? Geschrokken mannen, een clue uit de theatrale hoge hoed, eind goed al goed. Soort van.
Voor vandaag dit: de pijn wordt er niet minder van, het onrecht niet minder ten hemel schreiend, dat is het leven. Maar deze spiritualiteit, of dit geloof met al die verhalen die generatie op generatie zijn doorverteld, maken wel dat álles mogelijk is – dwars door de pijn heen. Nu is het de kunst om die pijn niet te ontkennen, om niet te vroeg in het proces te praten over betekenis en duiding en zeker niet door omstanders die de pijn te moeilijk vinden om aan te zien. Én om de mogelijkheid in het achterhoofd te houden, voor je eigen leven of dat van anderen. Dat de donkerste wegen naar het licht kunnen leiden. Een soort nieuwsgierigheid, al is het maar heel licht. Die kan helpen in veerkracht en Ausdauer (klinkt zo mooi in het Duits) – uithoudingsvermogen.
Tot zover even vandaag. Het is donderdag, morgen nog een laatste PopUpGedachte voor de zomerbreak. Dan heb ik er weer eind augustus ergens. Een hele goede donderdag gewenst voor vandaag – en vrede, en alle goeds.
