Luister je ook?
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Luister je ook? – PopUpGedachte dinsdag 14 oktober 2025
Er is een voornemen voor vandaag, op basis van de woorden die ik zojuist las. Een voornemen om af en toe even stil te staan, de oren te spitsen, de ogen te sluiten misschien wel. En te horen. Of juist even te gaan zitten, een rondje te lopen en te kijken. Heel goed te kijken. Niet met het oog wat ik ervan kan gebruiken of wat ik nog moet doen of kopen of afstrepen op mijn lijstje. Maar kijken van een afstandje, vanuit het hart. Wat zie je gebeuren eigenlijk?
Er is een taal te horen die geen woorden gebruikt. Er zijn patronen te zien die niet lineair of driedimensionaal zijn. De wereld leeft en dat is nog net anders dan dat ik zeg dat ik leef, of jij leeft. Maar dat de wereld zelf ook leeft. Zonder zweverigheid of vage energietaal. Gewoon even de tijd nemen. Ik doe dat niet zo vaak, want er is altijd genoeg te doen – en zo niet, dan is het eindelijk tijd voor dit of dat boek of voor sport. Maar vandaag maar eens even luisteren. Luisteren wat ik kan horen. Dit zegt de tekst vandaag:
De dag roept het toe aan de volgende dag,
de nacht geeft het door aan de nacht.
Geen woord wordt gesproken, geen stem weerklinkt,
geen enkel geluid is te horen;
toch klinkt over heel de aarde hun roep,
hun boodschap dringt door tot de rand van de wereld.
Het is een Psalmdichter vanuit zijn vanzelfsprekende geloof in de goddelijke aanwezigheid van de God van Abraham. De ziel van de kunstenaar – die in ons allemaal huist overigens, soms wat meer verborgen, soms ook niet – die anders luistert, anders kijkt. Die even het nuttige, praktische en jachtige parkeert en hoort dat er een stem te horen is, dat er iets verteld wil worden.
Het is nu stil op straat als ik dit schrijf. Her en der brandt er licht. Achter de ramen slapen mensen, sommigen worden wakker. Elk begint aan en eigen dag. Een fietser komt voorbij die de krant bezorgd. Dat is het leven. Op straat liggen blaadjes van de herfst. Kan ik ademen. En de dag ook zichzelf laten ontrollen? Zodat ik me blijf verwonderen – misschien is dat wel het belangrijkste. Blijven verwonderen als in onze tuin aan de rand van de stad. Verwonderen welk diertje, welke plant nu weer wat heeft ondernomen. Soms ingrijpen, bijdragen, soms helemaal niet.
Vandaag is een dag van luisteren. Er vliegt een vliegtuig over, juist als ik dit schrijf. Sommige geluiden moet je ook afschudden, net als het geraas van die auto die langsrijdt. De stilte is dieper als zij vertrokken zijn. Luisteren naar de stilte, beseffen dat het leeft, deze wereld. Dat ik er onderdeel van ben. En dat het een plek voor me heeft om te verblijven, dat het mijn thuis is, dat ik er onderdeel van mag uitmaken. En dat binnen dat alles, er een rol voor me ligt die alles te maken heeft met verzoening en heelwording, met verbinding en zorg. Maar wie niet luistert, kan niet zorgen. Zo is het ook wel weer.
Tot zover. Een hele goede dinsdag gewenst – eentje met open oren en ogen en hopelijk zo’n kleine glimlach bij het horen van de dingen. En het zien. Voor nu en voor vandaag: vrede gewenst, en alle goeds.
