Of je wel wijs wil zijn
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Of je wel wijs wil zijn – PopUpGedachte maandag 12 februari 2024
Van die momenten dat het al laat is geworden, maar er staat nóg een aflevering van die serie te wachten. Of het ís verstandig om niet dat risico te nemen, maar ja. Avontuur, het moment, alles vraagt om een bepaalde mate van onwijsheid. Misschien ook wel afreizen naar Servië, om net iets meer dan twee dagen langs verschillende grensplekken te reizen om te zien of je mensen te spreken kunt krijgen – die je dan al dan niet een hart onder de riem kunt steken. Even kunt laten merken dat Europa niet alleen bestaat uit grenswachten en prikkeldraad. Een onwijs idee, we komen met lege handen want echte hulp hebben we niet. De ervaring leert dat die ene handruk, dat uitwisselen van contactgegevens, een liedje gezongen met kids in een kamp, dat dit jaren en jaren later nog steeds een dankbare lach teweeg kan brengen of zelfs een ‘you changed my life’. Maar zeker is het allerminst. De afgelopen dagen waren vol kleine ontmoetingen. Ik ben dankbaar voor die kersverse vader die buiten het vluchtelingenkamp in een gore verlaten fabriekshal een vuurtje aan het stoken was, waarop hij kippevleugeltjes braadde. Voor zijn vrouw, zei hij, extra naast het kampvoedsel. Dan kan ze aansterken. De trots en dankbaarheid vonkte uit zijn ogen. Hier, proef maar – en waag het niet om het dan af te slaan, hè? Zo werkt het ook.
We drinken koffie met Nasr, een Syriër die nu een maand of zeven onderweg is. Z’n nichtje belt, ze is één jaar oud en mist haar oom vreselijk. Haar lievelings-, haar verwen-oom. Nasr doet voor hoe hij direct na de geboorte dit hummeltje in zijn armen kreeg. Maar hij moest weg, want anders werd hij geronseld voor het leger van de moordende dictator Assad. En dus ging hij, en belt als hij kan. ‘Hij heeft weer hoop gekregen’ zegt hij. En dat is geen valse hoop. Alle mensen die we de afgelopen jaren op de Balkan en ook in Calais en Duinkerke hebben ontmoet, hebben hun gewenste bestemming bereikt. Daar is het ook niet makkelijk, dat is waar. Maar toch.
Wat is wijsheid? Is wijsheid verstandig? Of is wijsheid liefdevol? Is wijsheid het vieren van de mogeljkheden, de momenten en de dankbaarheid ook als het misschien rationeel verstandig is om gewoon je werk te doen, vroeg naar bed te gaan en altijd en overal maat te houden? Ik weet niet wat wijsheid precies is, maar ik vind het wel een prachtig woord. Mits er geen honderd procent maatschappelijke verstandigheid mee wordt bedoeld – maar daarvoor is wijsheid waarschijnlijk wat te wild, is wijsheid in de traditie van christendom en jodendom de geest die door de wereld waait en processen in gang zet, mensen op pad stuurt, uitnodigt om huis en haard te verlaten op basis van een roeping, of de leiding te nemen of om poëzie te schrijven die tot op de dag van vandaag voortbestaat.
Dit staat er vandaag in de letter van Jakobus: “Schiet iemand van u te kort in wijsheid, dan moet hij haar vragen aan God, en zij zal hem gegeven worden, want God geeft aan allen zonder voorbehoud en zonder verwijt. Maar hij moet wel bidden met vertrouwen, zonder te weifelen. -Wie weifelt lijkt op de golven van de zee, die door de wind heen en weer geslingerd worden.”
Wat je ook vraagt, vraag wijsheid – lijken de oude teksten te zeggen. En gegarandeert dat je die ontvangt. Ook als je stommiteiten hebt uitgehaald, ook als het niet zeker is dat je de weg van de wijsheid gaat volgen: zonder verwijt, zonder voorbehoud. Enige dat belangrijk is, dat is dat je de wijsheid moet willen. Dit weifelen is geen geloofstwijfel, maar lijkt te gaan over een vurige wens, over werkelijk onderdeel te willen zijn van die beweging van wijsheid op aarde, met in je achterhoofd dat dit mogelijkheid consequenties heeft voor veiligheid en rust soms. Want wijsheid, kunst, leiderschap en liefde voor recht brengt lang niet altijd veiligheid en rust. Wel brengt het leven.
Ondertussen rijdt de bus van Servie naar Athene. Ook zo’n keuze waarvan je twijfelt of het een goed idee is – die nacht in de bus. Maar als vliegen een nog veel slechter idee is, maar dan voor onze wereld, dan toch maar de wijsheid, een beetje een beurse schouder en het plezier dat je dus ook gewoon over land naar Griekenland kunt reizen. Straks in Athene verder met collega’s voor vluchtelingen en recht in Europa.
Tot zover de PopUpGedachte voor vandaag. Een audioversie zit er niet in, vanwege de busherrie. Hopelijk morgen weer. Voor vandaag, vrede gewenst. En alle goeds
