Je laten leiden
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Je laten leiden – PopUpGedachte donderdag 12 januari 2023
Daar ben ik dus niet zo heel goed in, hè? Het schijnt dat paarden er heel goed op gaan, op geleid worden. Als je tenminste weet wat je wilt en niet zo zit te twijfelen. Zo zijn er trainers die cursussen leiderschap geven door mensen op een paard te zetten of ernaast en ze leiding te laten geven aan dat dier. Omdat een paard uitstekend spiegelt of je iets halfslachtig wilt of helemaal. Een gegeven opdracht met ook maar de geringste ondertoon van twijfel of eentje waar de opdracht helder klinkt maar het lijf van de opdrachtgever eigenlijk iets anders zegt, zorgt er onverbiddelijk voor dat het paard niet reageert zoals de spreker hoopt. Een paard luistert graag, zeggen de experts dan, als je maar helder en congruent bent.
Ik luister iets minder graag. Voel me niet geheel verwant met een paard. Sowieso niet zo erg met dieren. Ik hou van mijn eigen reflectie, de eigen keuzes, de ruimte voor verzet of voor een eigen pad. We hadden vroeger een kat, daar kon ik me wel enigszins mee identificeren. Die kon je van alles proberen te leren en te bevelen, maar het beestje deed toch haar eigen ding.
Sport is een uitzondering trouwens. Als iemand hartstikke goed is, dan betaal ik graag diegene om het beter te weten dan ik. Super volgzaam kun je worden van sport. Het is een heldere deal; die ander weet het, ik niet. Ik hoef alleen maar op te komen dagen. Heerlijk. Nog één uitzondering dan; ik had een docent die echt een briljant inzicht had in mensen en menselijke processen, in psychologie en onderliggende patronen. Ik wilde echt alles van die docent leren. Hongerig naar kennis en begrip.
Kort en goed, niet zo heel erg volgzaam – zit uberhaupt niet zo in onze genen op dit moment in de geschiedenis met alle kennis die iedereen overal zelf vandaan kan halen – tenzij sport of een briljante leraar. Vandaag lees ik in de teksten over de onderworpenheid van een dichter, een psalmschrijver van ver voor Christus. En er gebeuren twee dingen. Ik voel weerzin én verlangen. Weerzin tegen me laten leiden én verlangen naar de overgave als die aan een briljante leraar of een sporttrainer. Dit staat er:
Komt, laat ons aanbiddend ter aarde vallen,
neerknielen voor Hem die ons schiep.
Hij is onze God en wij zijn volk,
Hij is de herder en wij zijn kudde.
Het is echt heel lang geleden dat ik voor het laatst knielde. En aanbiddend ter aarde vallen, heb ik dat ooit gedaan? Terwijl het eigenlijk een prachtig van een handeling is; knielen. Als die niet afgedwongen is door groepsdruk of door autoriteit, maar een innerlijk ontzag dat je op de knieën dwingt omdat je iets groters en schoners tegenkomt dan je ooit voor mogelijk hebt gehouden. En er is nog iets: als je knielt om met een kind op diens hoogte te spreken of te spelen, gebeurt er ook iets. Je laat even de volwassen hoogdravendheid los en je mag even in het hier en nu zijn. Er is iets met dat knielen wat eigenlijk fantastisch is. Moslimvrienden die dit wel doen, bij voorkeur vijf keer per dag, die knielen met hun hoofd op de grond en zeggen dat het nou eenmaal goed is om een aantal keer per dag je hoofd onder je hart te brengen. Dat je hart een hogere plaats heeft dan je hoofd. Vind ik een mooi beeld.
Alle weerstand die ik voel is een beetje snobbig, ik wil geen kudden zijn bijvoorbeeld. Maar het helpt me niet, lang niet altijd, dat vrijheidsstreven. Want er is weinig mooier dan je werkelijk kunnen overgeven, geraakt worden door schoonheid en verwondering, een moment van ontmoeting met de Eeuwige, het besef dat je het uiteindelijk ook allemaal niet weet als mensje in een fragment van de tijd. Durven geloven dat er ergens een God is, wat dat ook moge betekenen. Of de keuze maken om dat te veronderstellen, en te danken voor dat wat er is, de roep horen van een stem die je vraagt om te beantwoorden aan je eigen mens zijn en menselijkheid voluit uit te leven, medemenselijkheid, liefdevol, zorgend, creërend. Ik snap de dichter een beetje, en misschien is dat even genoeg voor vanochtend. En het is al vrij veel voor de vrijgevochten mens.
Tot zover vandaag. Een hele goede donderdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
