Kiezen om te gaan
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Tekst onder afbeelding
Kiezen om te gaan – PopUpGedachte woensdag 11 januari 2023
Wie snel wil gaan, moet alleen reizen. Wie ver wil komen, moet samen optrekken. Zo klinkt ongeveer dat oude gezegde. Het is fijn om snel te gaan, maar samen kom je verder. Vandaag constateer ik ook dat er iets ontbreekt, alleen reizen brengt je namelijk ook verder. Niet dat je anderen niet nodig hebt, dat heb ik zeker. Maar dat je jezelf ook nodig hebt en vind die maar eens, temidden van al die anderen. Als kind ontdek je langzamerhand dat je ook een ego bent, een individu, een ik. Je ouders ontdekken dat ook en dat is vaak heel leuk en soms nogal irritant. Idem als puber, ontdekken wie je bent los van je ouders. Daarna is de vraag wie je bent los van je vrienden en in je relatie of ten opzichte van je kinderen. We ontwikkelen ons in relaties, voortdurend. En toch is juist door die relaties weer de vraag wie we zelf dan zijn. En daarvoor moet je soms alleen reizen.
In de lezing van de dag komen we de rabbi van Nazareth tegen. Hij heeft een bijzondere gave van genezing en mensen uit de wijde omtrek komen langs om weer heel te worden. Dan staat er:
Vroeg, nog diep in de nacht, stond Hij op, ging naar buiten
en begaf zich naar een eenzame plaats, waar Hij bleef bidden.
Simon en zijn metgezellen kwamen Hem achterop
en toen ze Hem gevonden hadden, zeiden ze: 'Iedereen zoekt U.'
Hij antwoordde hun: 'Laten we ergens anders heen gaan
Vroeg, nog diep in de nacht – zo voelt het ongeveer zo tegen zessen in de ochtend. En hij zoekt een eenzame plaats. Gisteren bleek het feit dat je in zekere mate alleen was in het leven, nog een feit waar je niet omheen kon. Vandaag blijkt het ook een keuze. Hij vertrekt naar een eenzame plaats. ‘Iedereen zoekt u’, er zijn er zoveel verbindingen, zoveel draden met wie je aan zoveel mensen bent verbonden. Hij geeft geen uitleg, maar zegt ‘laten we ergens anders heen gaan’. Hij is van niemand. Hij maakt zich los en gaat zijn eigen weg.
Eenzaamheid. Het is blijkbaar ook een keuze. Een weg om te gaan. Zomaar raak je vast in wat anderen verwachten, in de betekenis die je voor anderen kunt hebben. Met al je vezels verbonden aan de plek waar je terecht gekomen bent. Wie je bent voor de ander is urgent, je weet wie je bent als de ander erkent dat je nodig bent. En misschien zijn we wel veel te geïndividualiseerd in deze tijd om een pleidooi te voeren voor individualisering, om het gaan naar eenzame plaatsen en het achterlaten van de anderen te promoten. En toch, we zijn óók verslaafd aan likes, we zoeken ook naar betekenis en het verschil maken en een leven met zin. Dat weerhoudt ons ook zomaar om die eenzame plek op te zoeken. Geen gemakkelijke oefening hoor, ten diepste. Voor degene die gaat niet, en voor degenen die je dan even achterlaat. Want wat is de conclusie in die eenzame plaats, wat gaat er gebeuren? Je moet loslaten, de vingers die aan je arm klemmen één voor één liefdevol losmaken, geef ze desnoods een kus, en dan ga je. Oh, en de ander aan wie jij je weer vastklampt, mag die ook gaan?
In de stilte bidt de rabbi. Of je daar nu iets mee hebt of niet, op die plek dan en daar is het verbinding maken en zoeken met de oorsprong van het leven, met de Maker. Om zo weer zelf te bestaan, individu te zijn – in verbinding, absoluut, maar met een helder beeld van wie je zelf bent. Een mens met een eigen roeping, een eigen vrijheid en verantwoordelijkheid. De eenzame plaats is de plek om opnieuw te weten waar je je aan te geven hebt, als keuze, niet als sleur of uit gerezen verwachtingen. Eenzaam zijn kan een vloek zijn, maar iets van de eenzaamheid is misschien wel essentieel. Omdat het recht doet aan wie we zijn. We zijn, in gemeenschap, ook altijd individu.
Tot zover vanochtend. Een hele goede woensdag gewenst – en vrede, en alle goeds.
